Ο τολμηρός Dave και η βαρύνουσα σημασία των βρετανικών εκλογών

Σε λίγες ημέρες, την Πέμπτη 6 Μαίου, θα ολοκληρωθεί η πλέον μακροσκελής προεκλογική περίοδος στην πολιτική ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας με την διενέργεια των πολυαναμενόμενων εκλογών. Μία περίοδος η οποία ξεκίνησε ουσιαστικά από την πρώτη κιόλας μέρα του Gordon Brown στον πρωθυπουργικό θώκο, και η οποία συνετέλεσε σε σημαντικό βαθμό στην όχι και τόσο ιδανική –τουλάχιστον- εικόνα που έχει η οικονομία της χώρας. Η τελευταία άλλωστε αποτελεί και το ακρογωνιαίο ζήτημα γύρω από το οποίο διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος το τελευταίο διάστημα.

Το τυπικό χρονικό διάστημα του ενός μηνός που λογίζεται ως επίσημη προεκλογική περίοδος, εκτός του ότι διακρίθηκε από μία ιδαίτερη πυκνότητα συμβάντων και ρευστότητα των συμπερασμάτων που εξάγονταν από αυτά, είχε να επιδείξει και ορισμένα καινοφανή για τα δεδομένα της Βρετανίας χαρακτηριστικά. Πρώτη φορά είχαν τέτοιο αναβαθμισμένο ρόλο τα διαφόρων ειδών διαδικτυακά μέσα –αν και σαφέστατα αισθητά μικρότερο από αυτόν που διαδραμάτισαν στις εκλογές των ΗΠΑ. Επίσης, υπήρξαν για πρώτη φορά τηλεοπτικές τηλεμαχίες μεταξύ των αρχηγών των τριών μεγάλων κομμάτων, οι οποίες μάλιστα –ειδικά η πρώτη- προκάλεσαν αναταράξεις στις μέχρι τότε ισορροπίες και επηρρέασαν σε ικανό βαθμό την επικοινωνιακή στρατηγική των κομμάτων.

Μέσα σε αυτήν την διαμορφωθείσα ευμετάβλητη κατάσταση, είναι δύσκολο για τον παρατηρητή να προβεί στην οποιαδήποτε πρόβλεψη για την τελική έκβαση αυτού του μαραθωνίου. Πέραν όμως του αποτελέσματος, υπάρχουν άλλα ζητήματα για τα οποία είναι δυνατόν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Και αυτά είναι και τα πλέον ουσιαστικά. Το πολιτικό μανιφέστο του κόμματος των Τόρυδων είναι ό,τι πιο φρέσκο και ουσιαστικά καινοτόμο έχει εμφανισθεί στην ευρωπαική πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Και μπορεί σε πολλούς να ξενίζει το πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να προέλθει από έναν παραδοσιακά συντηρητικό και την τελευταία δεκαετία αραχνιασμένο πολιτικό σχηματισμό, αλλά οι εκ βάθρων μεταβολές που επέλεξε ο David Cameron από την εκλογή του στην αρχηγία το 2005 και μετά, είχαν ως αποτέλεσμα μία πραγματική μεταμόρφωση. Το αν αυτή η ατζέντα θα ονομασθεί προοδευτικός συντηρητισμός, συντηρητικός φιλελευθερισμός ή οτιδήποτε άλλο, είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει. Σημασία έχουν το όραμα και οι ιδέες.

Και αυτά τα χαρακτηριστικά, με μια απλή ματιά στον βασικό κορμό της πολιτικής πρότασης των Τόρυδων, εντοπίζονται με ευκολία. Από τις πρωτοποριακές ιδέες του Michael Gove για την εκπαιδευτική πολιτική –δυνατότητα ιδρυσης ανεξάρτητων σχολίων με πρωτοβουλία μελών των τοπικών κοινωνιών-, μέχρι το μείγμα της οικονομικής πολιτικής –περιστολή κρατικών δαπανών και άμεσα αναπτυξιακά μέτρα- και τα μέτρα για αύξηση των κοινοπραξιών δημόσιας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την πάταξη της γραφειοκρατίας και την ενίσχυση της αποκέντρωσης εξουσιών, το σύνολο της ατζέντας αποπνέει μία αποφασιστικότητα να μεταφερθεί το κέντρο βάρους από το αδυφάγο κράτος στους ενεργούς πολίτες και τις τοπικές κοινωνίες.

Σε όλα αυτά το αντίπαλο δέος του κόμματος των Εργατικών έχει να αντιτάξει πολιτικές άνευρες, άτολμες έως και θλιβερά αναχρονιστικές, οι οποίες αποτελούν –εξ’αιτίας του κρατικίστικου χαρακτήρα τους- πισωγύρισμα ακόμα και για το ίδιο το πάλε ποτέ κόμμα του Tony Blair και του περιώνυμου Τρίτου Δρόμου. Όσο για την «μοδάτη» το τελευταίο διάστημα «εναλλακτική επιλογή» των Liberal Democrats, αυτοί αποτελούν ένα μοναδικό για τα ευρωπαικά –ίσως και τα παγκόσμια- δεδομένα συνονθύλευμα απόψεωνκαι πρακτικών, ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο μονάχα εξαιτίας του πολιτικού κλίματος και του επικοινωνιακά χαρισματικού του ηγέτη Nick Clegg, διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στην διαδικασία.

Εξ’αιτίας της προαναφερθείσας ρευστότητας που έχει επικρατήσει, θεωρείται πλέον αρκετά πιθανή η πραγμάτωση του πλέον εφιαλτικού για την Βρετανία σεναρίου –του ονομαζόμενου hung parliament, της μη εξασφάλισης πλειοψηφίας από ένα κόμμα. Σε μία τέτοια περίπτωση και έχοντας κατά νου την ανυπαρξία παράδοσης συνεργασιών στο βρετανικό πολιτικό dna, οι συνέπειες για την πορεία της χώρας κυρίως στον οικονομικό τομέα ενδέχεται να απωβούν μοιραίες και να την οδηγήσουν στην προ 1980 κατάσταση, οπότε και αποτελούσε στην κυριολεξία τον φτωχό συγγενή στην ευρωπαική ήπειρο.

Από τα παραπάνω εξάγεται με ευκολία η βαρύτητα του αποτελέσματος αυτής της εκλογικής διαδικασίας. Υπάρχει όμως ένας ακόμα σημαντικός και ευρύτερος λόγος που προσαυξάνει αυτήν την σπουδαιότητα. Όντας οι πρώτες εκλογές σε μεγάλη χώρα της ΕΕ μετά την πάροδο της κεντρικής φάσης της οικονομικής κρίσης, το αποτέλεσμά τους θα αποτελέσει και δείγμα για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει το πολιτικό στερέωμα κατά την περίοδο μετά την κρίση καθώς και για την αναστήλωση του πληγωμένου ηθικού αυτής καθεαυτής της πολιτικής. Το δίλημμα, για όποιον επιλέξει να μην το αγνοήσει, είναι ξεκάθαρο. Ενίσχυση τοπικών κοινωνιών και ατομικών πρωτοβουλιών ή κυρίαρχος ρόλος μίας συγκεντρωτικής κυβέρνησης, ισχυρή κοινωνία ή ισχυρό κράτος. Το ίδιο ξεκάθαρη θαρρώ πως είναι και η απάντηση...

City Action: Στοχεύοντας σε ουκ ολίγες τουφεκιές...

Ως συχνά επηρμένοι νεοέλληνες, όλοι θα έχουμε πιάσει έστω και μια φορά τον εαυτό μας να κομπάζει για το γεγονός ότι η χώρα μας είναι ο τόπος που γέννησε την δημοκρατία. Και αυτός ο κομπασμός αποτελεί συνήθως μόλις την αρχή ενός μακροσκελούς μονολόγου που ξεκινά την περιήγησή του από την Αρχαία Ελλάδα, περνά από το Βυζάντιο και καταλήγει στους σύγχρονους αγώνες του έθνους μας για την δημοκρατία. Όλα αυτά προφανώς και ισχύουν, απλά τέτοιες εξιστορήσεις θα είχαν μεγαλύτερη βάση και δικαιοδοσία αν είχαν ακολουθηθεί ως παράδειγμα και για την δόμηση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Διότι, προφανώς κάπου στην πορεία, λησμονήσαμε ότι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της δημοκρατίας, είναι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, και δη των διαφόρων μειοψηφιών.

Ακριβώς μία τέτοια ομάδα αποτελούν και τα Άτομα με ειδικές Ανάγκες (ΑμεΑ) ή -όπως θεωρώ ορθότερο να αποκαλούνται- Άτομα με Ειδικές Ικανότητες. Αναμφίβολα, ο τρόπος αντιμετώπισης που επιφυλλάσει η τοπική –και όχι μόνον- κοινωνία σε αυτούς τους συμπολίτες μας, όχι απλά δεν έχει την παραμικρή σχέση με την έννοια της λέξης σεβασμός, αλλά αποτελεί όνειδο για μία κοινωνία η οποία έχει την αυτάρεσκη συνήθεια να αποκαλείται σύγχρονη.

Τα άτομα με αναπηρία (κινητική ή νοητική) αποτελούν στην κοινωνία μας οτιδήποτε άλλο παρά ισότιμους συμπολίτες. Τα εμπόδια, τα προβλήματα και οι κάθε είδους δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, μυριάδες. Η καθημερινότητά τους αποτελεί μία κόλαση, την οποία κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί εφόσον δεν την βιώσει. Τα πιο απλά πράγματα, όπως το να βγεις από το σπίτι σου και να κάνεις μια μικρή βόλτα, είναι για τα ΑμεΑ αληθινός γολγοθάς. Σε αυτήν την κατάσταση αναμφίβολα συντελούν στον μέγιστο βαθμό τα επιοικώς ακατάλληλα πεζοδρόμια, τα διάφορα δίκυκλα και τετράκυκλα που δεν αρκούνται στην κατάληψη της ασφάλτου και φυσικά τα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, προσβάσιμα για ΑμεΑ κτίρια.

Παράλληλα, υπάρχουν και τα θέματα που ξεπερνούν την καθημερινότητα, όπως η εργασιακή αποκατάσταση. Όταν λόγου χάρην τα παιδιά με νοητική υστέρηση αποφοιτούν από τα διάφορα σχολεία ειδικής αγωγής -όπου και απολαμβάνουν τις πρώτες τους ευκαιρίες να κοινωνικοποιηθούν και να νοιώσουν μέλη ενός συνόλου-, η πορεία τους είναι μοιραία προδιαγεγραμμένη. Με τα ποσοστά εργασιακής τους απορρόφησης να είναι μηδενικά, δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές. Πίσω στο σπίτι και στο σημείο μηδέν.

Όλα αυτά έχουν σαν θλιβερό αλλά και αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον κοινωνικό αποκλεισμό των ΑμεΑ, σημείο από το οποίο εκκινεί μία ατέρμονη σπείρα προβλημάτων κάθε είδους –ψυχολογικών, κοινωνικών, κλπ. Και έναντι όλων αυτών, τι έχουμε να αντιπαρατάξουμε, εμείς, οι ευαίσθητοι και περήφανοι για τα δημοκρατικά μας ιδεώδη συμπολίτες τους; Αδιαφορία, αναισθησία, απάθεια.

Αυτήν ακριβώς την θλιβερή κατάσταση είχε ως στόχο να αναδείξει η πρόσφατη παρέμβαση/εκδήλωση της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) City Action. Να προκαλέσει, να αφυπνίσει, να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει μία όσον το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα συμπολιτών μας, προς την κατεύθυνση της άμεσης μεταβολής των απαράδεκτων αυτών συνθηκών που επιφυλλάσει η κοινωνία μας για τα Άτομα με Ειδικές Ικανότητες.

Και –ιδού!!- αντιβαίνοντας στην επικρατούσα λογική του «στην Ελλάδα τίποτε δεν κινείται, τίποτα δεν αλλάζει», η πρώτη δικαίωση ήρθε πιο γρήγορα κι από το αναμενόμενο. Εισαγγελική παρέμβαση για τις ράμπες των ΑμεΑ στα πεζοδρόμια. Διότι δεν είναι –όπως επιτάσσει το κοινό αίσθημα- όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί απρόσωποι διεκπεραιωτές που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα χωρίς δεύτερη σκέψη. Διότι υπάρχουν ακόμα ενσυνείδητοι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος που αξίζουν αληθινά να αποτελούν την εμπροσθοφυλακή των αξιών μίας δημοκρατικής κοινωνίας.

Προφανώς και πρόκειται για μία μικρή και μόνον εκκίνηση. Άλλωστε, η City Action ευρισκόμενη στον τρίτο μόλις μήνα ζωής της, σκοπεύει να παρεμβαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα προωθώντας ιδέες, νοοτροπίες και αντιλήψεις που θα έχουν ως στόχο να οδηγήσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας της καθημερινής μας ζωής. Σε πεδία που αποτελούν κρίσιμους δείκτες της τελευταίας –την οικολογία και το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τις νέες τεχνολογίες, την επιχειρηματικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και πλήθος άλλων. Όντας η ίδια η ΜΚΟ τέκνο της ατομικής πρωτοβουλίας μίας ευμεγέθους ομάδας νέων πολιτών, προερχόμενων από αυτήν την τόσο λοιδωρούμενη νέα γενιά, θα προσπαθήσει τουλάχιστον –όπως τόνιζε πρόσφατα μία μεγάλη πένα της δημοσιογραφίας- να μην ηττηθεί χωρίς καν να έχει ρίξει μία τουφεκιά. Και στόχος, είναι οι πολλές...