tag:blogger.com,1999:blog-89155669255404879382024-02-19T16:23:30.884+00:00old whigoldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.comBlogger52125tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-73647203859391951562011-10-13T15:03:00.000+01:002012-06-04T15:05:42.016+01:00Συρία –μία γεωπολιτική σκακιέρα στο κέντρο της Αραβικής Μετάβασης<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMuyoKtUj8JvHvMK4uHenYsZ2oTeP6vjfa1IxEqBzgjI_fi4v0HiZ0Vtt8AOz6FxLeBcGsAU6wgp-NafnjaYDTqKMOBEiX4yYeWdg-C1QHoF7dTustTCnmldEAZntJoofK7QdiUXxFxGA/s1600/220px-Bashar_al-Assad_(cropped).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMuyoKtUj8JvHvMK4uHenYsZ2oTeP6vjfa1IxEqBzgjI_fi4v0HiZ0Vtt8AOz6FxLeBcGsAU6wgp-NafnjaYDTqKMOBEiX4yYeWdg-C1QHoF7dTustTCnmldEAZntJoofK7QdiUXxFxGA/s320/220px-Bashar_al-Assad_(cropped).jpg" width="192" /></a></div>
<br />
<br />
Καθώς μεταλαμπαδεύεται από χώρα σε χώρα, καλύπτοντας πλέον ένα μεγάλο
κομμάτι του αραβικού κόσμου, η αραβική «εξέγερση» που ξεκίνησε τον
Δεκέμβρη του ‘10, έχει αρχίσει να φανερώνει το πραγματικό της πρόσωπο.
Αποκαλύπτεται έτσι μία <b>πραγματικότητα, η οποία δεν είναι τόσο παραμυθένια αισιόδοξη όσο δήλωνε ο όρος «Αραβική Άνοιξη»,</b>
με τον οποίο καθιερώθηκε διεθνώς. Αυτή η εξέλιξη, έχει οδηγήσει σε μία
πολύ πιο ρεαλιστική και ψύχραιμη θεώρηση της κατάστασης, με πολλούς
έγκυρους διεθνολόγους να κάνουν πλέον λόγο για την <b>Αραβική Μετάβαση</b> –το πέρασμα σε μία νέα εποχή για τον αραβικό κόσμο, χωρίς όμως να χαρακτηρίζεται αυτή με θετικό κατ’ ανάγκη πρόσημο.<br />
<br />
Δέκα μήνες μετά το ξέσπασμα, μπορεί πλέον να είναι βέβαιο ότι, στον
δρόμο αυτό που επέλεξαν να πορευθούν οι μαζικές πλειοψηφίες των
διαδηλωτών (εικ. 1) και τον οποίο διάνοιξαν τα χιλιάδες θύματα των
καθεστώτων, δεν θα υπάρξει πισωγύρισμα –αυτοί οι σκελετοί (Μπεν Άλι,
Μουμπάρακ, Σάλεχ, Καντάφι) κλείστηκαν μια και για πάντα στο
χρονοντούλαπο της ιστορίας. <b>Κανείς όμως δεν δύναται να βεβαιώσει ότι
στη νέα εποχή που ανατέλλει, θα κυριαρχήσουν υγιείς δυνάμεις που θα
εκλεγούν σε δημοκρατικά καθεστώτα και δεν θα προκύψουν νέας κοπής
σκελετοί</b>, εμπνεόμενοι από διαφορετικούς δαίμονες, που περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να επανέλθουν στο προσκήνιο.<br />
<br />
Τους τελευταίους μήνες, αυτή <b>η σπίθα της αραβικής «επανάστασης» έχει φθάσει για τα καλά</b><b> και στη Συρία του <a _mce_href="http://en.wikipedia.org/wiki/Bashar_al-Assad" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Bashar_al-Assad">Μπασάρ αλ Άσαντ</a></b> –ένα κράτος με ιδιαίτερη και διαχρονική σημειολογία για τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο. Πρόκειται για μία χώρα με <a _mce_href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82">σιιτική</a>
αραβική πλειοψηφία, η οποία από το 1963 -δύο μόλις χρόνια μετά την
ανεξαρτησία της- κυβερνάται, σύμφωνα με σχετική συνταγματική επιταγή,
από το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα <a _mce_href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ba%27ath_Party" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ba%27ath_Party" title="Μπάαθ (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Μπάαθ</a>. Μάλιστα, μέχρι το 2000, Πρόεδρος επί 30ετία, ήταν ο πατέρας του Μπασάρ, <a _mce_href="http://en.wikipedia.org/wiki/Hafez_al-Assad" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Hafez_al-Assad" title="Χαφέζ αλ Άσαντ (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Χαφέζ αλ Άσαντ</a> (εικ. 2).<br />
<br />
Η περίπτωση της Συρίας είναι ιδιαίτερα κομβική για τη γενικότερη
εξέλιξη της Αραβικής Μετάβασης, εξαιτίας του γεγονότος ότι εδώ, <b>συγκεντρώνονται πολλά από τα χαρακτηριστικά που διέκριναν τις περιπτώσεις των αραβικών χωρών που προηγήθηκαν</b>.
Έτσι, όπως και σε όλα τα προηγούμενα κράτη, στη Συρία υπάρχει ένας
απολυταρχικός ηγέτης ενός καταπιεστικού καθεστώτος που κυβερνά για
μεγάλο χρονικό διάστημα. Η γενναιότητα και η αυτοθυσία του εξεγερμένου
λαού είναι και εδώ πρωτοφανείς. Όμως, η βιαιότητα με την οποία αντιδρά
το καθεστώς είναι ανάλογη των επιλογών του Καντάφι και του Σάλεχ της
Υεμένης και όχι της πιο ήπιας αντίδρασης των Μπεν Άλι και Μουμπάρακ.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, <b>οι εξεγερμένοι στη Συρία δεν διαθέτουν μία συνισταμένη, μία κοινή ταυτότητα που να τους ενώνει</b>,
σε πλήρη παραλληλισμό με τους αντίστοιχους της Αιγύπτου και της Λιβύης.
Διότι η αλήθεια είναι πως, ελάχιστη σχέση και λίγες κοινές στοχεύσεις
μπορούν να έχουν οι <b>εξτρεμιστές <a _mce_href="http://en.wikipedia.org/wiki/Sunni_Islam" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Sunni_Islam">σουνίτες</a></b> που ηγούνται των διαδηλώσεων σε πόλεις όπως η Χομς και η Ντεράα, με τους <b>εκσυγχρονιστές ακτιβιστές</b>
που βρίσκονται στις πρώτες γραμμές του πυρός στην πρωτεύουσα Δαμασκό.
Και αυτή είναι μία πραγματικότητα η οποία ξέχωρα από τους κινδύνους που
φανερώνει για την μετά-Άσαντ εποχή, αποτελεί και τον <b>νο1 πονοκέφαλο των δυτικών κρατών</b> για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.<br />
<br />
Κι εδώ ακριβώς είναι που υπεισέρχεται και ο παράγοντας που καθιστά
αυτήν την στιγμή τη Συρία, κομβικό σημείο όχι μόνο για τις εξελίξεις
στην Αραβική Μετάβαση, αλλά και για πολύ ευρύτερα γεωπολιτικά
συμφέροντα. <b>Το καθεστώς Άσαντ στηρίζεται ανοιχτά και τελευταία όλο
και πιο δυναμικά, από τον «μεγάλο παίκτη» της Μέσης Ανατολής, το σιιτικό
και εν δυνάμει «πυρηνικό» Ιράν</b>. Και αυτό διότι, για το <a _mce_href="http://en.wikipedia.org/wiki/Mullahs" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Mullahs">καθεστώς των μουλάδων</a>
(εικ. 3), η υπό τον Άσαντ Συρία αποτελεί το μοναδικό σύνδεσμο με τις
εξτρεμιστικές οργανώσεις της Χεζμπολάχ στο Λίβανο και της Χαμάς στην
Παλαιστίνη –οργάνωσεις-«παιδιά» του ιρανικού καθεστώτος. Από την άλλη
πλευρά, η σουνιτική Σαουδική Αραβία –όχι ακριβώς μοντέλο δημοκρατικού
κράτους και η ίδια- έσπευσε από την πρώτη στιγμή να προμηθεύσει και να
υποβοηθήσει με κάθε δυνατό τρόπο τους εξεγερμένους Σύριους σουνίτες.<br />
<br />
Ξέχωρα όμως από το γεγονός της διαχρονικής διαμάχης σουνιτών-σιιτών
στον αραβικό κόσμο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι, η έντονη εμπλοκή του
Ιράν στην γεγονότα της Συρίας, δεν μπορεί<strong> σε καμία περίπτωση να αφήσει</strong><b> αδιάφορους το Ισραήλ και τις ΗΠΑ</b>,
οι οποίες δικαίως θεωρούν το καθεστώς των μουλάδων ως το νο1 εχθρό του
δυτικού κόσμου. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί
και η <b>καταιγιστική κατάρρευση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας</b> (εικ.
4) για περιπλέξει περεταίρω την κατάσταση, καθώς η Τουρκία αποτελεί στα
μάτια της Δύσης, τη δημοκρατία-πρότυπο για κάθε αραβική χώρα,
λειτουργώντας και κατά κάποιον τρόπο ως αντιπαράδειγμα στο ιρανικό
καθεστώς.<br />
<br />
Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση στη Συρία είναι κάτι περισσότερο από
περίπλοκη, καθώς οι πολλαπλές εμπλοκές την έχουν μετατρέψει κυριολεκτικά
σε<b> σκακιέρα, στην οποία θα «παιχθεί» όχι μόνο η κατάληξη της Αραβικής Μετάβασης, αλλά ίσως και το μέλλον</b> <strong>του τωρινού παγκόσμιου γεωπολιτικού equilibrium</strong>.
Εξαιτίας λοιπόν αυτού του νευραλγικού χαρακτήρα της περίπτωσης, οι
κινήσεις των δυτικών κρατών θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές και
πλήρως μελετημένες, καθώς κάθε κίνηση πραγματοποιείται ουσιαστικά πάνω
σε ένα ναρκοπέδιο, στο οποίο ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για
το πότε και πού θα «σκάσει» η επόμενη νάρκη, και το πόσο καταστροφικές
θα είναι οι συνέπειες της έκρηξής της.<br />
<br />
Συνεπώς, όλα συνηγορούν στο γεγονός ότι, οι εξελίξεις στη Συρία θα
είναι κρισιμότατες και μοιραίες για τον επίλογο αυτού του αραβικού
«παραμυθιού» που ξεκίνησε πριν από μερικούς μήνες από μία αυτοπυρπόληση
στην Τυνησία. <b>Ένα όνειρο ρομαντικό, το οποίο ενδέχεται να εξελιχθεί
σε μία από τις πλέον τεκτονικές γεωπολιτικές μεταβολές των τελευταίων
δεκαετιών –αν δεν μετατραπεί σε εφιάλτης…</b>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-91888273045076338942011-08-29T20:44:00.006+01:002012-06-04T14:59:53.044+01:00Ο εφιάλτης των 30ς –και πώς μπορούν οι πολιτικοί να τον ξορκίσουν…<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW4oCQFKkg3cfT-iA7Hjx-As5crERd986lkJTj3y7w9koB18uEO45c_sF86aBM7JQWrLJJk7u9YRvG8cj-_kU472ZXh4QspkYlh2dm1zPp-UZGidkDiUtkv142THF5AjDij2OdwVQg8-0/s1600/J9-1.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5646366835510842306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW4oCQFKkg3cfT-iA7Hjx-As5crERd986lkJTj3y7w9koB18uEO45c_sF86aBM7JQWrLJJk7u9YRvG8cj-_kU472ZXh4QspkYlh2dm1zPp-UZGidkDiUtkv142THF5AjDij2OdwVQg8-0/s400/J9-1.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 247px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 300px;" /></a>
<br />
Μέχρι πριν λίγο καιρό, η παγκόσμια οικονομία έμοιαζε να είχε αφήσει πίσω της για τα καλά, τη μεγαλύτερη ύφεση των τελευταίων δεκαετιών. Όμως, οι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων στις δύο όχθες του Ατλαντικού, απέδειξαν το αντίθετο. Χρηματαγορές καταρρέουν, χώρες οικονομικοί γίγαντες -όπως η Ιταλία και η Ισπανία- δέχονται ασφυκτικές πιέσεις και μπαίνουν στο «μάτι του κυκλώνα», η πιστοληπτική ικανότητα της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη υποβαθμίζεται. Τέτοια επικαιρότητα, φυσιολογικό είναι να έχει επαναφέρει στο προσκήνιο την κινδυνολογία και τα σενάρια για μία πιθανή παγίδευση της παγκόσμιας οικονομίας στο επονομαζόμενο double-deep –στη «διπλή βουτιά», η οποία ενδέχεται να αποδειχθεί και μοιραία.
<br />
<br />
Εάν στην προ τριετίας χρηματοοικονομική κρίση τη μπαγκέτα των αρνητικών εξελίξεων κρατούσαν οι τραπεζίτες –συζητήσιμο…-, αυτήν τη φορά το βάρος των ευθυνών ανήκει εξ ολοκλήρου στον πολιτικό κόσμο. Ο μπαμπούλας των 30ς –όταν τη χρηματοοικονομική κατάρρευση του ’29 (εικ. 2), διαδέχθηκαν τραγικά λάθη των πολιτικών ηγεσιών (εικ. 3), τα οποία και τελικά οδήγησαν στην περιώνυμη και με δεκαετή διάρκεια Μεγάλη Ύφεση- έχει «ξυπνήσει» για τα καλά και μοιάζει να έχει πάρει στο κυνήγι τη διεθνή πολιτική σκηνή.
<br />
<br />
Δύο ήταν οι μοιραίες εξελίξεις που ανέστρεψαν το κλίμα μέσα στην αυγουστιάτικη ραστώνη. Από τη μία, η ιστορικών διαστάσεων διστακτικότητα των ηγετών στη Γηραιά Αλβιώνα (εικ. 5), στο να πάρουν μία σθεναρή απόφαση η οποία θα βάλλει οριστική τελεία στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης και στις συνεχιζόμενες «επιθέσεις» που δέχονται τα κράτη-μέλη της από τη διεθνή κερδοσκοπία. Από την άλλη, η άνευ λόγου και αιτίας πολιτικάντικη διαμάχη στο αμερικανικό Κογκρέσο για την αύξηση του ορίου του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ (εικ. 4) και η συνακόλουθη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τη Standard & Poor's.
<br />
<br />
Είναι προφανές ότι η πρωτοφανής εθελοτυφλία, η μνημειώδης ατολμία και οι μικροπολιτικοί χειρισμοί των πολιτικών ταγών, έχουν προκαλέσει την σε υψηλότατο βαθμό απώλεια εμπιστοσύνης πολιτών και αγορών απέναντι στους πολιτικούς που έχουν κληθεί να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά και να λύσουν τον γόρδιο δεσμό της ανάπτυξης. Αυτός είναι άλλωστε και ο κεντρικός χαρακτήρας της κρίσης την οποία βιώνουμε –πάνω απ’ όλα είναι κρίση ψυχολογίας και εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τους ηγέτες του.
<br />
<br />
Μάλιστα, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ανησυχητική αν κανείς προβεί σε ορισμένες συγκρίσεις με τη χρονική περίοδο πριν από το ξέσπασμα της κρίσης του ’08. Εν αντιθέσει με την προ τριετίας πραγματικότητα, στην τωρινή χρονική συγκυρία, τα κράτη δεν διαθέτουν σε καμία περίπτωση τη δυνατότητα να παρέμβουν δυναμικά «ρίχνοντας» χρήμα στην αγορά σε μία προσπάθεια να συγκρατήσουν μία πιθανή κατάρρευση, όπως είχε γίνει το ’08. Τα δημόσια χρέη καθιστούν κάτι τέτοιο απαγορευτικό, άλλωστε αυτά αποτελούν και την πηγή της σημερινής κρίσης.
<br />
<br />
Παράλληλα, οι κεντρικές τράπεζες στερούνται και αυτές του σημαντικότερου όπλου τους για έκτακτες καταστάσεις, που δεν είναι άλλο από τη μείωση των βασικών επιτοκίων. Τα τελευταία βρίσκονται την τελευταία τριετία σε μηδενικά επίπεδα, καθώς απετέλεσαν σημαντικό ανάχωμα στο ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του ’08. Επιπλέον, ένα ακόμα στοιχείο που σκορπίζει απαισιοδοξία είναι το γεγονός ότι οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, προεξάρχουσας της Κίνας, προσπαθούν αυτήν την περίοδο να τιθασεύσουν την ανάπτυξή τους, με στόχο τον έλεγχο των πληθωριστικών πιέσεων. Πριν από τρία χρόνια, οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί ανάπτυξης αυτών των χωρών ήταν που τράβηξαν την άμαξα της διεθνούς οικονομίας από τη λάσπη, δίνοντας σωτήρια ώθηση στους ρυθμούς της παγκόσμιας ανάπτυξης.
<br />
<br />
Βέβαια, την ίδια στιγμή υπάρχουν και ορισμένα στοιχεία τα οποία εμπνέουν μία πιο αισιόδοξη θεώρηση για την εξέλιξη των πραγμάτων. Σημαντικότερο εξ αυτών είναι το γεγονός ότι οι τράπεζες παγκοσμίως έχουν επανέλθει σε υψηλά επίπεδα κερδοφορίας, έχοντας σε μεγάλο βαθμό ξεφορτωθεί τους σκελετούς που έκρυβαν στις ντουλάπες τους. Επίσης, η γενικότερη ρευστότητα στις οικονομίες βρίσκεται σε ιδιαίτερα ικανοποιητικό βαθμό, με συνέπεια ο ιδιωτικός τομέας να βρίσκει ευκολότερα καταφύγιο στον φθηνό δανεισμό.
<br />
<br />
Σε κάθε περίπτωση, η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας όχι μόνο δεν είναι προδιαγεγραμμένη να οδηγηθεί σε νέα ύφεση, αλλά υπάρχουν οδοί που εάν επιλεχθούν από το πολιτικό προσωπικό μπορούν να αποκλείσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Στη μεν Ευρώπη, οι ηγέτες οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η κεντρική οικονομική διακυβέρνηση έχει καταστεί πλέον μονόδρομος. Άμεσα απαιτούμενη κίνηση είναι η αύξηση των διαθέσιμων κεφαλαίων του προσωρινού μηχανισμού στήριξης (EFSF) στα επίπεδα των 2 τρις ευρώ. Και συνακόλουθες η δημιουργία ενός υπαρκτού υπουργείου Οικονομικών το οποίο θα έχει την ευθύνη για όλες τις πτυχές της οικονομικής πολιτικής των μελών της Ευρωζώνης –δημοσιονομική, νομισματική, εργασιακά, ασφαλιστικά, κλπ.
<br />
<br />
Στις ΗΠΑ, το Κογκρέσο και η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσουν σε κινήσεις με σχεδόν αντίρροπη κατεύθυνση από αυτή που έχει επιλεχθεί κατά το τελευταίο διάστημα. Συγκεκριμένα, από τη μία μεριά πρέπει βραχυπρόθεσμα να στηριχθεί η οικονομία με επενδύσεις σε υποδομές και επιλεκτικές περικοπές φόρων, ενώ ταυτόχρονα να εκπονηθεί επιτέλους ένα μακροπρόθεσμο αναλυτικό πλάνο για την αντιμετώπιση του μείζονος ζητήματος του κρατικού χρέους, με προτεραιότητα στην περιστολή των δημοσίων δαπανών.
<br />
<br />
Γενικότερα, οι κυβερνήσεις των χωρών και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, οφείλουν να προβούν άμεσα σε τολμηρές μεταρρυθμιστικές κινήσεις οι οποίες θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών και θα δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την επάνοδο της ανάπτυξης. Διότι ακόμα και με την υιοθέτηση του ευρωομολόγου για παράδειγμα, κανείς δεν εγγυάται ότι αυτό θα εξασφαλίσει «με το καλημέρα» χαμηλή απόδοση. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα αγορές και επενδυτές να πεισθούν για τις υπαρκτές προοπτικές ανάκαμψης και να διαλυθεί επιτέλους αυτή η «ομίχλη» της έλλειψης εμπιστοσύνης που πνίγει κάθε ελπίδα εν τη γεννέσει της.
<br />
<br />
Η κατακλείδα είναι προφανής. Όσο κι αν αρέσκονται οι πολιτικοί ταγοί να επιρρίπτουν ευθύνες σε οποιονδήποτε άλλον –αγορές, κερδοσκόπους, συνδικάτα, κλπ.- πλην εαυτών, η «γυμνή» αλήθεια είναι ότι η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκεται στα χέρια τους –εάν βέβαια είναι έτοιμοι να τη διαχειρισθούν. Αυτό που απαιτείται είναι πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα. Οι πολίτες και οι αγορές έχουν πλέον μπουχτίσει από «παχιά» λόγια –απαιτούν άμεσα έργα. Τολμηρές και ρηξικέλευθες κινήσεις που θα αποτρέψουν την επάνοδο της ύφεσης και θα ανοίξουν το δρόμο για την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας σε πιο σταθερές και υγιείς βάσεις.
<br />
<br />
<br />
Πρώτη δημοσίευση: <a href="http://www.newsplus.gr/index.php?v=2&aid=45656">newsplus</a>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-32366362252895546012011-03-17T20:51:00.000+00:002011-08-29T21:01:35.384+01:00Η Ευρώπη αρνείται να αυτοκτονήσει - Η Ελλάδα...;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf7QceHqvWP0ueWybvbJND5EgA7EdCy-ZZT4W-dvGdJr0Zb_4xysOoh29PTrKau7old2jpsVU316u-RkGBXZ15EAii2UJ9HKnWRUJmheLPovmuS9yx82q9bbdO0dKdhmFsTygZJekISPY/s1600/321702.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 256px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf7QceHqvWP0ueWybvbJND5EgA7EdCy-ZZT4W-dvGdJr0Zb_4xysOoh29PTrKau7old2jpsVU316u-RkGBXZ15EAii2UJ9HKnWRUJmheLPovmuS9yx82q9bbdO0dKdhmFsTygZJekISPY/s400/321702.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5646369172453005650" border="0" /></a>
<br />Όταν πριν λίγες ημέρες, την παραμονή της έκτακτης Συνόδου Κορυφής, ο Ναυτίλος έκανε λόγο για τη Μεγάλη Παρασκευή της Ευρωζώνης, στόχο είχε να προσδώσει ένα δραματικό όσο και εσχατολογικό τόνο στην περίσταση, ο οποίος ταυτόχρονα θα υποδήλωνε και την ιστορικά βαρύνουσα σημασία της συγκεκριμένης Συνόδου. Διότι τα συμπεράσματά της –για την ακρίβεια η αποτυχία κατάληξης σε τέτοια-, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ακόμα και ταφόπλακα για το μοναδικό αυτό πόνημα στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική ιστορία, που λέγεται Ευρωζώνη.
<br />
<br />Κι όμως. Ενώ για μία ακόμα φορά τα «μαύρα» σενάρια είχαν υπερισχύσει κατά τις ημέρες πριν τη Σύνοδο, τελικώς δεν δικαιώθηκαν. Η Ευρώπη αποφάσισε να μην αυτοκτονήσει. Έστω και την ύστατη στιγμή, λειτουργώντας προφανώς υπό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οι ηγέτες των κρατών-μελών της πήραν αποφάσεις που χαρακτηρίστηκαν από πολλούς ως αναπάντεχες και οι οποίες, με την υλοποίησή τους, θα μπορέσουν να αποτελέσουν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της αναζωογόνησης του οράματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
<br />
<br />Συγκεκριμένα, οι αποφάσεις που πάρθηκαν, αποτελούν ουσιαστικά την πλέον αποφασιστική κίνηση προς την αληθινή οικονομική ένωση της Ευρωζώνης και την εξασφάλιση της μακροπρόθεσμης σταθερότητάς της. Από τη συμφωνία που επετεύχθη, ενισχύονται σε σημαντικό βαθμό το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), καθώς και ο αντικαταστάτης του, μόνιμος από το 2013, Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM). Αυτό που είναι όμως το πλέον σημαίνον και εντυπωσιακό, είναι το γεγονός ότι αυτοί οι δύο μηχανισμοί θα μπορούν να παρεμβαίνουν στις αγορές κρατικών ομολόγων και να αγοράζουν ομόλογα απευθείας από τα κράτη-μέλη που αντιμετωπίζουν δυσκολία άντλησης χρημάτων από τις αγορές.
<br />
<br />Παράλληλα, με βάση το τελικό «Σύμφωνο για το Ευρώ», θα ξεκινήσει και ο γενικότερος συντονισμός και η ουσιαστική ενοποίηση του συνόλου της οικονομικής πολιτικής των χωρών της Ευρωζώνης. Κατά αυτόν τον τρόπο, η πολιτική για μισθούς, συντάξεις, η φορολογική πολιτική, κλπ., θα συναποφασίζονται από τις συνεδριάσεις των αρχηγών κρατών της Ευρωζώνης, με συνυπολογισμό των ιδιαιτεροτήτων της κάθε περίπτωσης. Η κοινή οικονομική πολιτική που έμεινε έξω από τους προ 20ετίας σχεδιασμούς και θα είχε θωρακήσει σε υψηλότατο βαθμό την οικονομία της Ευρωζώνης, φαίνεται ότι θα γίνει επιτέλους πραγματικότητα.
<br />
<br />Βέβαια, πολλοί θα αναρωτηθούν, καλά όλα αυτά, αλλά πού αφήνουν την Ελλάδα; Η χώρα μας, εκτός των προαναφερθέντων, κατόρθωσε να «πάρει» από τη Σύνοδο Κορυφής και δύο ακόμα αποφάσεις οι οποίες, όσο αναμενόμενες και να ήταν, αποτελούν μία κάποια ανάσα στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία και κυρίως στις προοπτικές διαχειρησιμότητας του δημοσίου χρέους. Από τη μία λοιπόν, μειώθηκε κατά 100 μονάδες βάσης το επιτόκιο αποπληρωμής και από την άλλη, επεκτάθηκε στα 7,5 χρόνια η περίοδος αποπληρωμής του δανείου.
<br />
<br />Εξερχόμενος από την πολύωρη διαπραγμάτευση, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, με ύφος πολλών καρδιναλίων, ομίλησε για «μάχη» από την οποία βγήκε «νικητής». Ας δικαιολογήσουμε την παραζάλη του από το πολύωρο της διάρκειας της Συνόδου. Ακόμα όμως κι αν δεχθούμε την εξαγγελθείσα πρωθυπουργική «νίκη», αυτή αποτελεί απλά, σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων τα οποία αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία.
<br />
<br />Το χειρότερο όλων όμως δεν είναι η αντίδραση του Πρωθυπουργού. Αυτό που πραγματικά τρομάζει είναι ότι ακόμα και τώρα, στα ύστατα των καιρών, η ελληνική κυβέρνηση και ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, περιμένει τον «από μηχανής Θεό», ένα κάποιο «μάννα εξ’ ουρανού» το οποίο θα έλθει και ως δια μαγείας θα μας σώσει από τα δεινά και από τη θέση στην οποία βρισκόμαστε. Φευ –η λύση δεν πρόκειται να έλθει από αλλού, ανεξάρτητα αν αυτό το «αλλού» είναι οι Βρυξέλλες, η Μέρκελ, η ομογένεια ή οι... Νεφελίμ! Ό,τι και να αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσες έκτακτες Σύνοδοι και να συγκληθούν, τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να λυθούν. Αυτή η δουλειά είναι δικιά μας. Κανείς δεν πρόκειται να βγάλει τα δικά μας κάστανα από μία φωτιά που ανάψαμε μόνοι μας και που, εκτός από τα κάστανα, μας έκαψε και ολόκληρο το σπίτι!
<br />
<br />Η απόφαση ανήκει εξ’ολοκλήρου στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Αυτός και μόνο αυτός, μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους. Από τη μία μπορεί να αφήσει τα πράγματα ως έχουν, να συνεχίσει να ανακοινώνει διαφόρων ειδών πλάνα και «αγαθές προθέσεις» και εν τω μεταξύ, να προελαύνει η ασυδοσία του κρατικού μηχανισμού, το αέναο πάρτι των συνδικαλιστών και οι ενδοπαραταξιακές διαμάχες για την «ψυχή του Κινήματος». Από την άλλη, έχει τη δυνατότητα να πει ένα πολυπόθητο «ως εδώ!» και να τραβήξει μονοκοντυλιά, δημιουργώντας μία ευέλικτη «κυβέρνηση πολέμου» από στελέχη-μουτζαχεντίν, τα οποία με τον τεχνοκρατισμό τους και την παντελή άγνοια πολιτικού κόστους, θα κάνουν πράξη τα αναγκαία για την αναστήλωση της οικονομίας και της ίδιας της χώρας.
<br />
<br />Ας μην φοβάται ο Πρωθυπουργός. Εφόσον ακολουθήσει το δεύτερο μονοπάτι, θα βρει συμπαραστάτη και συναγωνιστή του τη «Σιωπηρή Πλειοψηφία» των πολιτών, η οποία –όπως παρατηρούσε ο Ναυτίλος σε πρόσφατο σημείωμα- «έχει συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό ότι έχει έλθει το πλήρωμα του χρόνου για το κτίσιμο μίας νέας Ελλάδας, μίας χώρας εκ βάθρων διαφορετικής από το ερείπιο που κείτεται στο βούρκο της κρίσης, της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων. Και μάλιστα, γνωρίζει ότι «ήγγικεν η ώρα», όχι επειδή το επιβάλλει ένα «μνημόνιο», αλλά επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι το αληθινό ατομικό και συλλογικό της συμφέρον, είναι υποθηκευμένο σε αυτήν ακριβώς τη ριζική μεταρρύθμιση της χώρας.».
<br />
<br />Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της Παρασκευής, κατέδειξε σαφές το ότι η Ευρώπη έχει επιτέλους, αποφασίσει να δράσει. Η Ελλάδα θα την ακολουθήσει, ή θα παραμείνει εγκλωβισμένη στην καταθλιπτική μιζέρια και μεμψιμοιρία της, αναμένοντας για μία ακόμα φορά τον «από μηχανής Θεό»; Θαρρώ πως είναι ώρα, να αφήσουμε τις «τραγωδίες» και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να την αλλάξουμε...
<br />
<br />
<br />Πρώτη δημοσίευση: <a href="http://www.newsplus.gr/index.php?v=2&aid=24994">newsplus</a>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-27708185873619154612011-02-05T19:24:00.005+00:002011-08-29T20:51:40.653+01:00Όταν το «εν αναμονή έθνος» ξύπνησε από το λήθαργο…<div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-oj88nQR2wPs3h67APfsioPAkjUr6gaOk_2ESCVxIaqeMwbajLxPR7x0Gjjc7Ln_GZdagz0KMR4AusYqB2VQlXABoCCiRAlSDUQGExhly3L_seb0Zp_8zDnHh1qvHj8uzFknHkUMymsc/s1600/egy_high.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; width: 400px; height: 276px; text-align: center; display: block; cursor: pointer;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636326930154671122" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-oj88nQR2wPs3h67APfsioPAkjUr6gaOk_2ESCVxIaqeMwbajLxPR7x0Gjjc7Ln_GZdagz0KMR4AusYqB2VQlXABoCCiRAlSDUQGExhly3L_seb0Zp_8zDnHh1qvHj8uzFknHkUMymsc/s400/egy_high.jpg" border="0" /></a>
<br /><div> </div><div> </div><div>Όταν πριν από δέκα ημέρες ο Ναυτίλος αναρωτιόταν για το κατά πόσον «θ’ ανθίσουν κι αλλού τα γιασεμιά της Τυνησίας», σε καμία περίπτωση δεν θα πόνταρε και τα λεφτά του, ότι την επόμενη κιόλας εβδομάδα, η σπίθα της μικρής Τυνησίας θα εξελισσόταν σε πυρκαγιά η οποία θα αποτελούσε το ολοκαύτωμα ενός –από κάθε άποψη- μεγαλύτερου ψαριού, από το ζάπλουτο και μετανάστη πλέον, Μπεν Αλί. Άλλωστε, ο ψύχραιμος παρατηρητής θα υπογράμμιζε ότι, σε μία χώρα όπως η ηγέτιδα δύναμη της περιοχής Αίγυπτος, οι καταστάσεις δεν είναι δυνατόν να ανατραπούν από τη μία ημέρα στην άλλη. Όμως, τα πράγματα -δυστυχώς ή ευτυχώς- δεν εξελίσσονται πάντα «ψύχραιμα»…
<br />
<br />
<br />Όλα είχαν τη ρίζα τους στην Τυνησία. Εμπνεόμενοι από την «επανάσταση του γιασεμιού», χιλιάδες Αιγύπτιοι πολίτες ξεκίνησαν αντίστοιχες μαζικές διαμαρτυρίες στις πόλεις της Αιγύπτου, με ένα και μοναδικό αίτημα. Την παραίτηση του επί 30ετία προέδρου της χώρας Χόσνι Μουμπάρακ. Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν παρόμοια με εκείνη της Τυνησίας –δεκάδες ζωές χάθηκαν, εκατοντάδες πολίτες τραυματίστηκαν, ακόμα περισσότεροι φυλακίστηκαν. Ο Μουμπάρακ όμως, ως εμπειρότερος του ατυχούς Μπεν Αλί πολιτικός παίκτης, δεν έμεινε εκεί. Αμέσως, προέβη σε γενναιόδωρες παραχωρήσεις, έταξε πολλά, μέχρι που έφθασε –έντρομος από τον καταιγισμό των εξελίξεων- να διαλύσει την κυβέρνηση και να ορίσει και αντιπρόεδρος.
<br />
<br />
<br />Δυστυχώς για τον ίδιο όμως, οι κινήσεις του δεν είχαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Οι διαδηλώσεις μεγάλωναν, ο στρατός σε σημαντικό βαθμό πήρε το μέρος των πολιτών και ο διεθνής παράγοντας –κυρίως οι ΗΠΑ- άρχισε να ασκεί πιέσεις για κάτι πιο δραστικό. Όλα αυτά, οδήγησαν προχθές το βράδυ, τον 81χρονο Μουμπάρακ στη δια διαγγέλματος ανακοίνωση ότι δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος στις επικείμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ουσιαστικά, ανήγγειλε το τέλος του. Οι μυριάδες διαδηλωτές κατόρθωσαν μέσα σε λίγες μοναχά ημέρες, αυτό που δεν μπόρεσαν επί 30 χρόνια. Αληθινά πρωτοφανές στα παγκόσμια ιστορικά χρονικά. Οι Αιγύπτιοι πολίτες νίκησαν. Ή μήπως, όχι ακόμα;
<br />
<br />
<br />Για να μπορέσει κανείς να κατανοήσει τις εξελίξεις στην χώρα των Φαραώ και να τις σταθμίσει κατάλληλα, οφείλει να είναι γνώστης των ιδιομορφιών και της ιστορικής πορείας του συγκεκριμένου λαού και της Αιγυπτιακής κοινωνίας εν γένει. Οι Αιγύπτιοι είναι ένας λαός με αρχαιότατο και ένδοξο πολιτισμό μεν, συνηθισμένοι όμως σε αιώνες ξένης κυριαρχίας, ταλαιπωρημένοι από δεκάδες πολέμους και –το πιο σημαντικό- ασυνήθιστα εξοικειωμένοι με την απεμπόληση των εκλογικών τους δικαιωμάτων. Αυτοί οι παράγοντες, έχουν μετατρέψει την Αιγυπτιακή κοινωνία σε μία από τις πιο «απολιτίκ» στον κόσμο. Μοιάζει λες και οι Αιγύπτιοι έχουν κάνει κάποιου είδους συμφωνία με τους εκάστοτε κυβερνώντες τους, παραδίδοντας τους άκριτα την εξουσία, σε μία οξύμωρη ανταλλαγή με τη διασφάλιση της πολυπόθητης ειρήνης.
<br />
<br />Ένα έξοχο ντοκιμαντέρ του αραβικού Αλ Ζαζίρα, χαρακτηρίζει τους Αιγύπτιους ως «έθνος εν αναμονή». Πώς αλλιώς, αφού για 60 ολόκληρα χρόνια –μετά και την επανάσταση του Νάσερ το 1952 που έριξε τον βασιλιά Φαρούκ- έχουν κυβερνηθεί από τρεις μόλις διαφορετικούς ηγέτες, εκ των οποίων ο τελευταίος και πολύς Χόσνι Μουμπάρακ κυβερνά αδιάκοπα από το μακρινό 1981. Με τη μεγάλη πλειοψηφία των Αιγυπτίων να είναι νεότεροι των 30 ετών, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα, υποτίθεται πιο δυναμικά στρώματα αυτής της κοινωνίας, έχουν μάθει να ζουν υπό την ηγεσία ενός και μόνου προέδρου. Μάλιστα, αυτό που φαντάζει ως το πλέον απίθανο είναι το ότι ο Μουμπάρακ, κατά τη διάρκεια αυτής της τριακονταετίας κυβέρνησε ατάραχος, κερδίζοντας «δημοκρατικές» εκλογικές διαδικασίες με αστρονομικές διαφορές, χωρίς παρ’όλα αυτά να υπάρχουν έντονες κοινωνικές αντιδράσεις, με τους Αιγύπτιους να δέχονται την κατάσταση με μία φαινομενικά ανεξήγητη στωικότητα.
<br />
<br />
<br />Γιατί τώρα λοιπόν; Τι το τόσο θεαματικό άλλαξε και ξεχύθηκαν οι πολίτες στους δρόμους, αψηφώντας τα πάντα και απαιτώντας εδώ και τώρα αλλαγή; Δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που υποστηρίζουν –και ενδόμυχα φοβούνται- ότι τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας στην Αίγυπτο, μόνο ως αυθόρμητη αγανάκτηση των πολιτών δεν μπορούν να ερμηνευτούν. Αντιθέτως, πιστεύουν ότι χειραγωγούνται μαεστρικά από την αντιπολιτευόμενη Μουσουλμανική Αδελφότητα, με απώτερο στόχο την επανάληψη των όσων έγιναν στο Ιράν το 1979 και οδήγησαν στο καθεστώς των μουλάδων που ελέγχει απόλυτα την χώρα μέχρι και σήμερα. Και πράγματι, είναι γεγονός ότι, αρκετοί θρησκευτικοί ηγέτες στο Ιράν, δεν κατάφεραν τις τελευταίες ημέρες να κρύψουν την χαρά τους από την εξέλιξη των πραγμάτων στην μέχρι πρότινος «χαμένη» για αυτούς Αίγυπτο των 80 εκατομμυρίων Αράβων.
<br />
<br />
<br />Βέβαια, μπορεί στην επιφάνεια οι ομοιότητες των δύο περιπτώσεων να δείχνουν σημαντικές, βαθύτερα όμως οι καταστάσεις είναι αρκετά διακριτές. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο απήλαυσε τον κολοφώνα της επιρροής της, πριν από σχεδόν 30 χρόνια. Μετά δε και τις τελευταίες εκλογές όταν και απώλεσε το σύνολο των εδρών της, μοιάζει υπερβολικά εξουθενωμένη από τα χρόνια των διώξεων και των φυλακίσεων. Χαρακτηριστικό δε της ιδιαίτερα αδύναμης πλέον θέσης του κινήματος στο εσωτερικό της Αιγύπτου, είναι το γεγονός ότι ακόμα και υπό αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες, δεν κατάφερε να αναδείξει έναν ηγέτη των διαδηλωτών, αναγνωρίζοντας αυτό το «αξίωμα» στον επανακάμψαντα Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι, έναν σχετικά μετριοπαθή πολιτικό ο οποίος ζούσε για χρόνια στο εξωτερικό, όντας υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις των πυρηνικών με το Ιράν.
<br />
<br />Σε αυτό το ομολογουμένως δύσκολο να απαντηθεί «γιατί τώρα», έρχονται να παίξουν βαρύνοντα ρόλο οι πρωτοφανείς συνθήκες οικονομικής καχεξίας των μέσων Αιγυπτίων πολιτών. Σε μία χώρα με τα εγγενή πλεονεκτήματα της Αιγύπτου, το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι στα τριτοκοσμικά επίπεδα των 3.000 δολαρίων ετησίως, το μεροκάματο στο 1 δολάριο και η ανεργία καλπάζει. Και χρόνο με το χρόνο η κατάσταση διολισθαίνει επικίνδυνα. Επιπρόσθετα, τα γεγονότα στη γείτονα Τυνησία, υπήρξαν αναμφίβολα για την Αιγυπτιακή κοινωνία ένας «μαύρος κύκνος», ένα αληθινά απρόβλεπτο γεγονός το οποίο ήρθε να αμφισβητήσει ισορροπίες και να τη συνταράξει συθέμελα. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι φορές που, κάπως έτσι, γράφεται ιστορία…
<br />
<br />
<br />Τι μέλλει γενέσθαι; Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα είναι πολύ νωπά για να προβεί κανείς σε ασφαλείς προβλέψεις. Το βέβαιο είναι ότι, εξαιτίας της μέγιστης γεωπολιτικής σημασίας της Αιγύπτου, θα παιχθεί στο παρασκήνιο, μία πολύπλοκη παρτίδα σκάκι με πολλούς συμμετέχοντες –εντός και εκτός της χώρας. Ο δυτικός κόσμος, τόσο για το δικό του συμφέρον όσο και γι’αυτό των Αιγυπτίων πολιτών, δεν δύναται να μείνει απαθής παρατηρητής. Όσο και να μην μοιάζει αυτήν την στιγμή ιδιαίτερη πιθανή ως εξέλιξη η «ιρανοποίηση» της Αιγύπτου, δεν παύει να είναι ένα σενάριο το οποίο οφείλει να κρατά τους πάντες εν εγρηγόρσει. Και πάνω απ’ όλα, τους ίδιους τους εκατομμύρια Αιγυπτίους που ξεχύθηκαν στους δρόμους αυτήν την εβδομάδα, για τους οποίους θα είναι αληθινή κατάρα να πάει χαμένο το αίμα που –στην κυριολεξία- έδωσαν για ένα καλύτερο και πιο δημοκρατικό αύριο. Διότι, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, ενδέχεται να βρεθούν αντιμέτωποι με τον απολυταρχικό εφιάλτη των μουλάδων και τότε, να μακαρίζουν τις ημέρες του εκδιωχθέντα Χόσνι Μουμπάρακ…
<br />
<br />
<br />Πρώτη δημοσίευση: <a href="http://www.newsplus.gr/index.php?v=2&aid=45656">newsplus</a>
<br /></div></div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-41421610462966705692011-01-25T19:16:00.001+00:002011-08-02T19:29:45.935+01:00Θ’ ανθίσουν κι αλλού τα γιασεμιά της Τυνησίας;<div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5qIAMKs-W-0rAVoM5u5kKfLk3JIGNgOprF8gRh2HHq6EO6QjZFDDzv_o9q4bJz0YLp0vcqJhRYiFJL1_oeAoKb99stUh6Ye_RkeaQqLo-CgweCvMXB4NJwfV4Evgq4kpj3T3PmbfsoYs/s1600/tunisia.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; width: 400px; height: 266px; text-align: center; display: block; cursor: pointer;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636325205565726402" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5qIAMKs-W-0rAVoM5u5kKfLk3JIGNgOprF8gRh2HHq6EO6QjZFDDzv_o9q4bJz0YLp0vcqJhRYiFJL1_oeAoKb99stUh6Ye_RkeaQqLo-CgweCvMXB4NJwfV4Evgq4kpj3T3PmbfsoYs/s400/tunisia.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br />Τις τελευταίες ημέρες, ένα επίμονο άρωμα πλανιέται, θαρρείς σαν σύννεφο, πάνω από τον Αραβικό κόσμο. Είναι η μυρωδιά του γιασεμιού. Αυτό το «επαναστατικό» άρωμα, απειλεί να εξαπλωθεί και να μαγέψει εκατομμύρια καταπιεσμένους Άραβες, οδηγώντας τους στην εξέγερση. Οι ηγέτες τους, τρέχουν έντρομοι να το «διαλύσουν» εν τη γεννέσει του. «Η Τυνησία τώρα, ζει αγκαλιά με τον φόβο», έσπευσε να αφορίσει ο πολύς Μουαμάρ Καντάφι.<br /><br /><br />Όλα ξεκίνησαν στις 17 Δεκεμβρίου. Εκείνη τη μέρα, ο Τυνήσιος Μοχάμεντ Μπουαζιζί, πτυχιούχος Πανεπιστημίου, αυτοπυρπολήθηκε. Βγάζοντας το ψωμί του πουλώντας φρούτα στους δρόμους, δεν άντεξε την κυβερνητική κατάσχεση του καροτσιού και της πραμάτειας του. Ο 26χρονος νέος πάλεψε επί τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Η κοινωνική κατακραυγή (εικ. 1) για το τραγικό του τέλος, απετέλεσε τη θρυαλλίδα για τα όσα ακολούθησαν, τη σπίθα που προκάλεσε την πυρκαγιά.<br /><br /><br />Τις δύο τελευταίες εβδομάδες, σύσσωμες οι παγκόσμιες κοινωνίες παρακολουθούν την εξέλιξη αυτού του θαύματος που συντελέστηκε στην Τυνησία –της «επανάστασης του γιασεμιού». Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της χώρας (εικ. 2), απελπισμένοι από την ανεργία, την πείνα και τη διαφθορά του δεσποτικού καθεστώτος, βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας «εμείς δεν φοβόμαστε κανέναν, φοβόμαστε μόνο τον Αλλάχ!». Το καθεστώς απάντησε με το μοναδικό τρόπο που γνωρίζει –βία και καταστολή (εικ. 3). Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, αμέτρητοι συλληφθέντες. Όμως αυτήν τη φορά, το ποτάμι της οργής δεν είχε σταματημό (εικ. 4). Έγινε χείμαρρος, πλημμύρισε και έπνιξε όσους προσπάθησαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα του.<br /><br /><br />Το βράδυ της 14ης Ιανουαρίου, μετά από πολλές προσπάθειες κατευνασμού του πλήθους, έγινε, το πριν λίγο καιρό απροσδόκητο. Ο επί 23 ολόκληρα χρόνια δικτάτορας Ζίνε ελ Αμπιντίν Μπεν Αλί, διάλεξε την οδό της φυγής (εικ. 5). Επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο κι εγκατέλειψε την χώρα. Η πτώση του αυταρχικού καθεστώτος έγινε πραγματικότητα, μέσα σε λίγες μοναχά ημέρες. Η «επανάσταση του γιασεμιού» απεδείχθη νικηφόρα.<br /><br /><br />Για την Τυνησία όμως, αυτήν ήταν μόνο η αρχή. Διότι, για μία χώρα η οποία στα 55 χρόνια της ανεξαρτησίας της από τη Γαλλία έχει γνωρίσει δύο μόνον ηγέτες, η πτώση της δικτατορίας την οδηγεί αναμφίβολα σε αχαρτογράφητα ύδατα. Η δημιουργία της κυβέρνησης συνεργασίας (εικ. 6) που διαδέχθηκε τον Μπεν Αλί, δεν κατεύνασε απολύτως τα πνεύματα, καθώς, ξέχωρα από τα μύρια προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει, στους κόλπους της βρίσκονται και αρκετοί πρώην συνεργάτες του δικτάτορα. Ο Αλί-Μπαμπά έφυγε –τι θα γίνει όμως με τους 40 κλέφτες που έχουν μείνει πίσω;<br /><br /><br />Οι καταιγιστικές αυτές εξελίξεις στη μικρή Τυνησία –μία Αραβική χώρα 10 εκ. πολιτών-, οφείλουν όμως να εξεταστούν και υπό ένα ευρύτερο πρίσμα, με κύριο γνώμονα τον αντίκτυπο που θα έχουν στον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο. Είναι δυνατόν η πυρκαγιά που άναψε στην Τυνησία να επεκταθεί και να αποτελέσει την αρχή του τέλους και για τα υπόλοιπα απολυταρχικά καθεστώτα της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής; Άλλωστε, το να καταφέρνει ένα καθαρά λαϊκό κίνημα να ανατρέψει έναν Άραβα δικτάτορα, δεν είναι δα και μία συχνά επαναλαμβανόμενη ιστορία…<br /><br /><br />Αυτήν την στιγμή, στην Αραβική Λίγκα των 22 χωρών και των 350 εκ. κατοίκων, μόλις 3 (!!) κράτη είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν δημοκρατίες, κι αυτές σε καμία περίπτωση υγιείς –ο Λίβανος, το Ιράκ και η Παλαιστίνη. Στο Ιράκ οι επιθέσεις αυτοκτονίας αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, η Παλαιστίνη δεν είναι καν διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος και στο Λίβανο οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη σε διαστήματα μηνών. Όλες οι υπόλοιπες περιπτώσεις αποτελούν διάφορες μορφές απολυταρχικών και δικτατορικών καθεστώτων –από τη Λιβύη του Καντάφι και το Κατάρ των εμίρηδων, μέχρι την Αίγυπτο του Μουμπάρακ και την Αλγερία του Μπουτεφλίκα. Ακόμα και περιπτώσεις κρατών που απολαμβάνουν πρωτοφανή ανάπτυξη και πλούτο, δεν παρέχουν στους πολίτες τους, το στοιχειώδες δικαίωμα να αποφασίζουν ποιος θα τους κυβερνήσει.<br /><br /><br />Η αντίδραση αυτών των ηγετών στις εξελίξεις στην Τυνησία, υπήρξε προβλέψιμα φοβική. Στο σημερινό κόσμο των νέων τεχνολογιών και των κοινωνικών δικτύων, η πυρκαγιά μπορεί να εξαπλωθεί πιο εύκολα και πιο γρήγορα απ’ότι πολλοί από αυτούς φαντάζονται. Άλλωστε, ο ρόλος που έπαιξαν ιστοσελίδες όπως το Facebook και το YouΤube στα γεγονότα της Τυνησίας, ήταν τουλάχιστον καταλυτικός. Ήδη στη γειτονική Αλγερία, υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις αγανακτισμένων πολιτών. Πολλοί αναλυτές σπεύδουν να προβλέψουν ότι το επόμενο «θύμα του γιασεμιού» θα είναι το Μαρόκο, όπου κυβερνά για περισσότερο από δέκα χρόνια ο Μοχάμεντ ο 6ος. Αναμφίβολα όμως η σύμμαχος της Δύσης, η κατά κάποιον τρόπο ηγέτιδα δύναμη της περιοχής Αίγυπτος, αποτελεί το μεγάλο στοίχημα. Ο επί 30ετία «ηγεμόνας» Χόσνι Μουμπάρακ, παρά το πλέον του 90% ποσοστό που έλαβε στις τελευταίες «εκλογές», έχει ήδη αρχίσει να τρέμει μοναχά με την προοπτική αντίστοιχων εξελίξεων.<br /><br /><br />Φευ –τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όσο μπορεί να δείχνουν στην επιφάνεια. Σε πολλές από αυτές τις χώρες, τα απολυταρχικά καθεστώτα, ακόμα κι αν δεν είναι δημοφιλή, έχουν πολύ ισχυρές ρίζες, οι οποίες αποτελούν και τον λόγο που διατηρούνται στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Στην Αίγυπτο του Μουμπάρακ, το καθεστώς φροντίζει και διατηρεί μία σχετική ελευθερία στον Τύπο, ενώ και η αστυνομία αποτελεί ένα ιδιαίτερα έμπειρο σώμα, που δύσκολα θα υποπέσει στα μοιραία λάθη της Τυνήσιας. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως αυτή της Συρίας, η διαρκής αίσθηση απειλής πολέμου –με το Ισραήλ εν προκειμένω- κάνει τους πολίτες πιο ανεκτικούς. Επιπλέον, το γεγονός ότι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης σε όλα αυτά τα κράτη έχουν αποδυναμωθεί υπερβολικά από τις διώξεις που έχουν υποστεί, αποτελεί έναν ακόμα παράγοντα ισχυροποίησης των καθεστώτων.<br /><br /><br />Όλα αυτά σε καμία περίπτωση δε σημαίνουν ότι μία εξάπλωση των εξελίξεων στις γειτονικές –κατ’αρχάς- της Τυνησίας χώρες, αποκλείεται. Ούτε φυσικά ότι τα Αραβικά κράτη έχουν κάποιου είδους κατάρα, ή ότι οι πολίτες τους διαθέτουν αποδυναμωμένο το ένστικτο της δημοκρατίας. Απλά, για να λάβουν χώρα τέτοιες ριζικές ανατροπές, σε κάθε κράτος απαιτείται ένα διαφορετικό μείγμα από συνθήκες και παράγοντες, το οποίο σίγουρα δεν διαμορφώνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Σε κάθε περίπτωση, η Τυνησία, ανεξάρτητα από την τροπή που θα πάρουν στη συνέχεια οι εξελίξεις, δύναται να αποτελέσει ένα φάρο-οδηγό για τους λαούς του Αραβικού κόσμου. Ας μην λησμονούμε όμως –το γιασεμί (εικ. 7), όπως και οι κάθε μορφής "επαναστάσεις", ανθίζει μοναχά υπό τις κατάλληλες συνθήκες και με μπόλικη "φροντίδα"…</div></div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-12294933719021897162011-01-09T09:26:00.000+00:002011-04-15T20:31:40.633+01:00Η «Σιωπηρή Πλειοψηφία» καλείται να χτίσει την Ελλάδα του μέλλοντος<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV8bhRgN6jgrt4eWNTA2feSZzaGKPoPJDPQ4v9CSGpXJfZgsrN_81vT4nK6DoL6xNE5WNEIgBt0gislkQGcZk7fbGQjhtn-JtxoHbEBbohP5ul0jp1x4UGd-BcOthkxheffcvd5TsbGR4/s1600/article6.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 286px; height: 350px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV8bhRgN6jgrt4eWNTA2feSZzaGKPoPJDPQ4v9CSGpXJfZgsrN_81vT4nK6DoL6xNE5WNEIgBt0gislkQGcZk7fbGQjhtn-JtxoHbEBbohP5ul0jp1x4UGd-BcOthkxheffcvd5TsbGR4/s400/article6.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5595895095515613794" /></a><br /><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" style="font-size: 15px; line-height: 18px;"><b><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(82, 83, 86); font-size: 12px; "><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; ">Διαχρονικό ίδιον του λαού μας η <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">μοιρολατρία</b>. Μα, τη χρονιά που μόλις μας άφησε, υπήρξε μία αληθινά πρωτόγνωρη έκρηξή της. Αναλυτές και διαμορφωτές γνώμης, πολιτικάντηδες και τηλεοπτικοί διάττοντες αστέρες, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">διαφόρων λογιών μοιρολογίστρες και Κασσάνδρες</b>, διαγωνίζονταν για το ποια θα μπορέσει να εφεύρει το πλέον καταστροφολογικό και δακρύβρεχτο σενάριο για το μέλλον της χώρας.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; "><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Η ίδια άκρως ανεύθυνη κινδυνολογία, έχει σπεύσει να ανακηρύξει το νεόκοπο 2011, σε </b><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">annus </b><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">terribilis</b>, στο «έτος του τρόμου». Πτωχεύσεις επίκεινται, «η χώρα θα φαλιρίσει», «να πάρουμε τα λεφτά μας από τις τράπεζες όσο προλαβαίνουμε». <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Άκρατος λαϊκισμός του χειρίστου είδους. Ανερμάτιστος, σκοταδιστικός, πνιγερός</b>. Αλλά και ανεδαφικός ως προς την ουσία των όποιων επιχειρημάτων του. Και επιπρόσθετα, στο άκρον άωτον της υποκρισίας, έρχονται τα ίδια πρόσωπα να αναρωτηθούν -«μα, γιατί έχουν γίνει τόσο απαισιόδοξοι οι Έλληνες;».</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; ">Αλήθεια όμως,<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> είναι όλα τόσο μαύρα, τόσο αναπότρεπτα καταστρεπτικά;</b> Πέσαμε όντως από την άκρη του γκρεμού και τσακιστήκαμε; Επιτρέψτε μου να εκφράσω τις επιφυλάξεις μου. Την περασμένη άνοιξη, η ελληνική οικονομία, ανήμπορη να αντιμετωπίσει τη σφοδρότατη κρίση χρέους, αναγκάστηκε να καταφύγει στο περιώνυμο «μνημόνιο» και στο συνακόλουθο μηχανισμό στήριξης. Έχοντας αυτά ως δεδομένα, ας ξεκαθαρίσουμε κάποια απλά πραγματάκια. Το ελληνικό χρέος «ανήκει» ως επί το πλείστον σε τρείς ευρωπαϊκές τράπεζες (εικ. 3) –δύο γαλλικές (Societe Generale και Credit Agricole) και μία γερμανική (Hypo Real Estate). Σε περίπτωση πτώχευσης του ελληνικού κράτους, τα τραπεζικά συστήματα Γαλλίας και Γερμανίας θα έχουν υποστεί ανεπανόρθωτο χτύπημα. Αλλά και αυτό να μην ίσχυε, σε περίπτωση κατάρρευσης οποιουδήποτε μέλους της Ευρωζώνης, την επομένη κιόλας θα ακολουθήσει και ολόκληρο το οικοδόμημα της νομισματικής ένωσης. <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Συνεπώς, με δεδομένη την τήρηση του «μνημονίου» και την ύπαρξη του μηχανισμού στήριξης, δεν τίθεται ζήτημα πτώχευσης της χώρας. Τελεία.</b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; ">Πέραν τούτου όμως, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που καταδεικνύουν ότι η κατάσταση μπορεί να είναι δύσκολη μεν, σε καμία περίπτωση μη αναστρέψιμη δε. Πρώτα απ’όλα, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">η ύφεση (εικ. 4) στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία, δεν είναι μοναδικό ούτε και ανεξήγητο φαινόμενο</b>. Αντιθέτως, είναι απολύτως φυσιολογικό, για περιπτώσεις χωρών που λαμβάνουν τέτοιας βαρύτητας μέτρα λιτότητας. Το 2009 ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης των χωρών της Ευρωζώνης έκλεισε στο -4%, με οικονομίες όπως αυτές της Γερμανίας και της Βρετανίας να κινούνται στο -5%. Η διαφορά είναι ότι η μεγάλη υφεσιακή βουτιά για την Ελλάδα ήρθε ένα χρόνο μετά, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">χωρίς φυσικά να μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ένας ρυθμός της τάξης του -3,9% είναι δα και η συντέλεια του κόσμου. Η Ισλανδία λ.χ., μετά από ένα κατακλυσμιαίο -14,5%, βρέθηκε από φέτος σε εντυπωσιακή τροχιά ανάκαμψης</b>.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-weight: normal; "></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Παράλληλα, αυτή καθεαυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκεται στο σύνολο του ο μηχανισμός της ελληνικής οικονομίας, φανερώνει τα<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">τεράστια περιθώρια ανάταξης</b> που υπάρχουν. Συγκεκριμένα, μόνο με την άρση των υφιστάμενων περιορισμών και σκληρώσεων στην επιχειρηματικότητα, στις αγορές και στα επαγγέλματα (εικ. 5), οι δυνατότητες επίτευξης κατακόρυφων αυξήσεων του προϊόντος, της ανταγωνιστικότητας, αλλά και της απασχόλησης, είναι πραγματικά πολύ μεγάλες.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Επιπλέον, στα παραπάνω, προστίθεται και ένας κοινωνιολογικού χαρακτήρα παράγοντας, ο οποίος έχει και την πιο βαρύνουσα σημασία. Στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, έχει πλέον σαφέστατα διαμορφωθεί, μία <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">«Σιωπηρή Πλειοψηφία» πολιτών,</b> <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">η οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για το κτίσιμο μίας νέας Ελλάδας</b>, μίας χώρας εκ βάθρων διαφορετικής από το ερείπιο που κείτεται στο βούρκο της κρίσης, της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων. Και μάλιστα, γνωρίζει ότι «ήγγικεν η ώρα», όχι επειδή το επιβάλλει ένα «μνημόνιο», αλλά επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">το αληθινό ατομικό και συλλογικό της συμφέρον, είναι υποθηκευμένο σε αυτήν ακριβώς τη ριζική μεταρρύθμιση </b>της χώρας.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Προσοχή! Κανείς δεν διατείνεται ότι η κατάσταση είναι απλή ή εύκολα αναστρέψιμη. Τουναντίον. Η χώρα διανύει τη μεγαλύτερη κρίση της νεότερης ιστορίας της, με την<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> αποδόμηση του μεταδικτακτορικού μοντέλου</b> να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Αυτή η κρίση έχει πλήξει εισοδήματα, έχει «φουντώσει» την ανεργία, έχει επηρεάσει δραστικά κάθε πτυχή της ζωής της πλειοψηφίας των πολιτών. <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Το εγχείρημα της ανάτασης, είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι απαιτεί ηράκλειες δυνάμεις και αντοχές</b>.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, δεν πρέπει να υπάρξει πλέον, ούτε μία στιγμή χαμένη<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">. </b>Είναι καιρός –επιτέλους- <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">να ανασκουμπωθούμε και να στρωθούμε στη δουλειά.</b> Οι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">δομικές μεταρρυθμίσεις</b> που προβλέπονται κι από το ίδιο το «μνημόνιο» θα ανοίξουν το δρόμο, καθαρίζοντάς τον από αγκυλώσεις και προστατευτισμούς και δημιουργώντας συνθήκες ανάπτυξης και ένα περιβάλλον πιο ανοιχτό και φίλιο προς την επιχειρηματικότητα. Αλλά αυτό δεν αρκεί, θα είναι μοναχά η αρχή. Ένα <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">κράτος</b> πιο ευέλικτο και φιλικό προς τον πολίτη, ένα σταθερό και φιλικό προς τις επιχειρήσεις <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">φορολογικό σύστημα</b>, ανάπτυξη και ρευστότητα στο <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">τραπεζικό σύστημα</b>, υψηλή κατάρτιση του <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">εργασιακού δυναμικού, </b>είναι μερικές από τις <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">απαραίτητες συνθήκες για στηθεί ένα σκηνικό υγιούς ανάπτυξης.</b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Αυτό που ίσως όμως, αποτελεί το πλέον απαιτητό κομμάτι του παζλ της ανάκαμψης, είναι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">η δημιουργία και η επικοινωνία ενός Οράματος χειροπιαστού και οικείου</b>, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">όχι απροσδιόριστου και ξενόφερτου</b>. Κάθε τιτάνια προσπάθεια άλλωστε, είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων χωρίς την ύπαρξή του. Η μέγιστη συνεισφορά του δε, εδράζεται στη<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">μεταβολή της</b> <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Ψυχολογίας</b> των πολιτών και στη <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">δημιουργία της Ελπίδας </b>–αυτών των τόσο απρόβλεπτων και τόσο κρίσιμων μεταβλητών στην πολύπλοκη εξίσωση της εξόδου από την κρίση.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Συνοψίζοντας, το νέο έτος που μόλις υποδεχθήκαμε, είναι ίσως το κρισιμότερο στη νεότερη ιστορία του τόπου. Η <strong style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">«Σιωπηρή Πλειοψηφία»</strong> καλείται με αισιοδοξία και αληθινή προσπάθεια, να επιτύχει τη μεγάλη υπέρβαση και να μας οδηγήσει στην <strong style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Ελλάδα του μέλλοντός μας</strong>.<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> Δρώντας με πραγματισμό και πατώντας γερά στα πόδια της, οφείλει να δώσει τη βροντερή της απάντηση στις μοιρολογίστρες, που έσπευσαν να καταδικάσουν αυτήν, το μέλλον της και την ίδια την χώρα…</b></p><p></p></span></b></span></span>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-62688877607501848352010-12-31T20:20:00.000+00:002011-04-15T20:24:38.934+01:00Η παγκόσμια οικονομία αποχαιρετά το 2010 με απαισιοδοξία – Ή μήπως όχι;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksviLxcE-gtWNOxR76sEdzySy553wpK4Rzg7rO0P6u75Bo2rw-5yIh0Kjh1NJfPW3BlKwiOKKwO9UIl0bg59NCokucdoAdebUqCyXLh2XyzS-YYLyzdIEhK_6boIFk_l4-6kf1gMLLp0/s1600/162845_495871547377_94861512377_6011054_1737157_n.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksviLxcE-gtWNOxR76sEdzySy553wpK4Rzg7rO0P6u75Bo2rw-5yIh0Kjh1NJfPW3BlKwiOKKwO9UIl0bg59NCokucdoAdebUqCyXLh2XyzS-YYLyzdIEhK_6boIFk_l4-6kf1gMLLp0/s400/162845_495871547377_94861512377_6011054_1737157_n.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5595893358978265266" /></a><br /><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(82, 83, 86); font-family: Tahoma, Verdana; font-size: 12px; line-height: 18px; "><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Το 2010 μας αποχαιρετά, αφήνοντας μία σχετικά <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">γλυκόπικρη γεύση</b>και μία <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">θολή εικόνα</b> όσον αφορά την <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">πορεία της παγκόσμιας οικονομίας</b>. Όντας ένα έτος το οποίο είχε μαρκαριστεί, ακόμα και προ της ελεύσεώς του, ως η αφετηρία της παγκόσμιας ανάκαμψης, φεύγει χωρίς να είναι δυνατόν να εξαχθεί ασφαλές συμπέρασμα για το κατά πόσον –ή έστω σε τι βαθμό- αυτή η εκκίνηση επετεύχθη.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που πιστεύουν ότι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">η συγκεκριμένη προφητεία, εκπληρώθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό</b>. Τονίζουν την ανάκαμψη της παγκόσμιας ανάπτυξης -5% ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του παγκόσμιου ΑΕΠ-, την εντυπωσιακή προέλαση των αναπτυσσόμενων κρατών, αλλά και την αποφυγή της κατάρρευσης των οικονομιών του ανεπτυγμένου Δυτικού κόσμου, οι οποίες έδειξαν και τα πρώτα σημάδια εξόδου από τα τάρταρα της κρίσης.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Στον αντίποδα, στέκονται όσοι θεωρούν ότι τα χειρότερα όχι μόνο δεν πέρασαν, αλλά ότι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">το 2011 ενδέχεται να αποδειχθεί ένα νέο 1933</b>(εικ. 1<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">) –το έτος που θα βυθίσει πάλι την παγκόσμια οικονομία στην ύφεση</b>. Οι «απαισιόδοξοι» υπογραμμίζουν τις μεγάλες ανισορροπίες και τα ουκ ολίγα τρωτά σημεία της παγκόσμιας οικονομίας. Η ανεργία στον Δυτικό κόσμο, η ευρωπαϊκή κρίση χρέους, αλλά και οι παρενέργειες που δημιουργεί στις διεθνείς αγορές το εμπορικό πλεόνασμα της Κίνας, είναι μερικά από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Εκτός από τη θεώρηση της συνολικής εικόνας της παγκόσμιας οικονομίας, εξίσου μεικτά είναι και τα συμπεράσματα που εξάγονται για τους επιμέρους παίκτες της παγκόσμιας σκακιέρας, οι οποίοι μάλιστα, δείχνουν να <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">έχουν επιλέξει εντελώς παράταιρες διαδρομές </b>για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </b>Στην <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Ευρώπη,</b> η κρίση χρέους που λύγισε Ελλάδα και Ιρλανδία –προς το παρόν-, αντιμετωπίστηκε με <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">επιεικώς</b> <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">μέτρια ανακλαστικά</b> από τις διάφορες ηγεσίες της –Γαλλογερμανικός άξονας (εικ. 2), Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κλπ. Κατά συνέπεια, για να αποφευχθούν τα χειρότερα, όπως η κατάρρευση του κοινού νομίσματος, έχει επιλεγεί ο δρόμος <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">της αυστηρής λιτότητας και της δημοσιονομικής προσαρμογής</b>, όχι μόνο στις χώρες της περιφέρειας, αλλά και από την ίδια την ατμομηχανή της Ευρωζώνης, τη Γερμανία –δρώντας προληπτικώς και ενδεχομένως και με μία κάποια υπερβολή.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Στις ΗΠΑ, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">η «Ελπίδα» που διακήρυττε ο Μπάρακ Ομπάμα, μάλλον έμεινε στα μισά του δρόμου</b>. Η ανάκαμψη της οικονομίας ήταν μέσα στο 2010 σχετικά αναιμική –κλείνει περί το 3% ο ρυθμός ανάπτυξης-, ενώ η ανεργία παραμένει πεισματικά σκαρφαλωμένη κοντά στα ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα του 10%. Σε όλα αυτά, ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας (FED) της χώρας Μπεν Μπερνάνκι, επιλέγει να απαντήσει με <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">πρόσθετη ποσοτική χαλάρωση</b> της πολιτικής που χαράσσει, επιλέγοντας έναν εκ διαμέτρου αντίρροπο δρόμο από τους Ευρωπαίους κεντρικούς τραπεζίτες. <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Πλημμυρίζοντας την οικονομία με χρήμα ως «μάνα εξ’ουρανού» (</b><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">helicopter </b><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">money) </b>(εικ. 3), ελπίζει ότι κατά αυτόν τον τρόπο θα της δώσει την απαραίτητη ώθηση για να «πάρει μπρος».</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Σε εξίσου διαφορετική πορεία μοιάζει να βρίσκεται και ο<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">αναπτυσσόμενος κόσμος</b>. Οι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">συνήθεις ύποπτοι Κίνα και Ινδία</b>«έτρεξαν» το ’10 με υψηλότατους ρυθμούς -10% και 9% αντίστοιχα-, αλλά ήδη έχουν αρχίσει και εκφράζονται φόβοι για «φούσκες» που παραμονεύουν –προεξαρχούσης της κινεζικής αγοράς ακινήτων. Το 2010 ήταν όμως η χρονιά που έλαμψαν και διάφοροι «νέοι παίκτες». Στη<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Βραζιλία</b> η κατανάλωση καλπάζει, με τις εισαγωγές να είναι αυξημένες περί το 40% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, ενώ παγκόσμιος πρωταθλητής ανάπτυξης ανακηρύχθηκε μία νέα Ασιατική τίγρης, η<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Σιγκαπούρη </b>(εικ. 4), της οποίας ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ, άγγιξε το εξωφρενικό 15%. Παρ’όλα αυτά, στις περισσότερες από αυτές τις χώρες<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">οι κοινωνικοπολιτικές ανισότητες παραμένουν</b>, πολιτικές ελευθερίες καταπατώνται και γενικότερα, η οικονομική ανάπτυξη μοιάζει να μην ακολουθείται από αντίστοιχη πρόοδο σε κάποιους άλλους δείκτες ποιότητας ζωής.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Την ίδια στιγμή, η χώρα που ίσως χτυπήθηκε από τη χρηματοπιστωτική κρίση περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, η <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Βρετανία</b>, ωθούμενη από τις <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">γενναίες αποφάσεις που παίρνει η νέα κυβέρνηση συνεργασίας</b> (εικ. 5) τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο, μοιάζει ικανή να «καβαλήσει» για τα καλά το κύμα της ανάκαμψης και να εξέλθει από την ύφεση πιο ισχυρή από ποτέ. Σε λίγα χρόνια οι Βρετανοί, μπορεί να κοιτούν πίσω το 2010, ως το καθοριστικό έτος της μεταβολής που έβαλε την χώρα τους και πάλι στην παγκόσμια οικονομική πρωτοπορία.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Καταληκτικά, στοχεύοντας σε μία ψύχραιμη και ρεαλιστική αποτίμηση, ενώ αναμφίβολα τα εμπόδια και τα ανοιχτά μέτωπα παραμένουν πολλά, δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός ότι, παρ’όλο που δεν καταγράφεται τόσο καθαρά στο κοινωνικό αίσθημα, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">οι παγκόσμιες κοινωνίες συνεχίζουν να διανύουν μία</b> <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">εποχή πρωτοφανούς προόδου και εξέλιξης. </b>Εκατομμύρια άνθρωποι εξέρχονται από τη φτώχια, η επιστήμη κατακτά τη μία κορυφή γνώσης μετά την άλλη και την ίδια στιγμή, όλη αυτή η γνώση γίνεται διαθέσιμη σε κάθε γωνιά του πλανήτη με τρόπο που μέχρι πριν λίγα μόλις χρόνια κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί (λέγε με Ίντερνετ) (εικ. 6). Σε κάθε περίπτωση όμως, για να διασφαλιστεί και να επεκταθεί αυτή η πρόοδος, επιβάλλεται η <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">διεύρυνση της διεθνούς συνεργασίας</b> τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο. Αυτό διδάσκει άλλωστε και η πρόσφατη, επιτυχημένη παγκόσμια σύγκλιση του τρόπου αντιμετώπισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Λόγοι να αισιοδοξούμε υπάρχουν και είναι αρκετοί –αρκεί οι παγκόσμιες ηγεσίες να χτίζουν πάνω τους και να μην κλείνονται στο εθνικό τους καβούκι στην πρώτη μπόρα…</b></p><p></p></span>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-49140728949010320002010-12-05T08:16:00.001+00:002011-04-15T20:26:09.971+01:00Όταν η «κέλτικη τίγρης» σταμάτησε να βρυχάται…<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkz-4IH7Az_bBWQ1EOMkb5fTP6Xk8F21kEuXMhBQflAVpweKyaKDi7gBx8RvXsmkWBylIq_RLI1CoIBbj8f7XhEiZhOih9ifjPQmyqrYtwyyAq5oTjptJWyFrylB5pzezmgN6xdsR9wjo/s1600/3250080689_36e991223c.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 317px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkz-4IH7Az_bBWQ1EOMkb5fTP6Xk8F21kEuXMhBQflAVpweKyaKDi7gBx8RvXsmkWBylIq_RLI1CoIBbj8f7XhEiZhOih9ifjPQmyqrYtwyyAq5oTjptJWyFrylB5pzezmgN6xdsR9wjo/s400/3250080689_36e991223c.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5595891834423977218" /></a><br /><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(82, 83, 86); font-family: Tahoma, Verdana; font-size: 12px; line-height: 18px; "><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Πίσω στο 1972, μία συνηθισμένη παγερή Κυριακή του Γενάρη, έμελε να μετατραπεί στην ημέρα-σύμβολο για τον πολυετή αγώνα της μικρής Ιρλανδίας ενάντια στη γείτονα, πάλαι ποτέ Βρετανική Αυτοκρατορία. Ήταν η περίφημη <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">«Αιματοβαμμένη Κυριακή».</b> 38 ολόκληρα χρόνια μετά, μία άλλη Κυριακή, θα μείνει και αυτή στην ιστορία του περήφανου αυτού λαού, αν όχι ως το σίκουελ της «Αιματοβαμμένης», σίγουρα ως<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">μία από τις πιο μαύρες στη σύντομη ιστορία του ως κράτος</b>. Κι αυτό, διότι πριν δέκα ημέρες, επισημοποιήθηκε αυτό που αρκετοί θεωρούσαν καιρό τώρα αναπόφευκτο, αλλά η κυβέρνηση της χώρας το χαρακτήριζε ως ανεδαφικό σενάριο. Η <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">υπαγωγή της Ιρλανδίας στο μηχανισμό βοήθειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης</b>, έλαβε σάρκα και οστά. Η Ελλάδα, βρήκε σύντροφο-ναυαγό.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Η πορεία του Ιρλανδικού κράτους κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι, ξέχωρα από ιδιάζουσα, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">ιδιαιτέρως διδακτική</b>. Παρά το γεγονός ότι από το 1973 η χώρα εντάχθηκε στους κόλπους της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) –για πολιτικούς παρά για οικονομικούς λόγους είναι αλήθεια-, παρέμενε για πολλά χρόνια ο «φτωχός συγγενής» της Ένωσης. Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 όμως, η κυβέρνηση του Charles Haughey, προέβη σε <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">δομικές και θαρραλέες μεταρρυθμίσεις</b> –μείωση κρατικών δαπανών, ελάττωση φορολογίας, κλπ.- οι οποίες προσέδωσαν αναπτυξιακή ώθηση στην τελματωμένη οικονομία. Τα χρόνια που ακολούθησαν έχουν χαρακτηριστεί ως ένα<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">μοναδικό οικονομικό θαύμα</b>. Η οικονομία της χώρας, μεταξύ 1990 και 2007 αναπτύχθηκε με μέσο ρυθμό 6,5% ετησίως, ωθούμενη κυρίως από τον εξωγενή χαρακτήρα της και τις άπλετες ξένες επενδύσεις που συνέρρεαν στην χώρα. <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Η «κέλτικη τίγρης» έμοιαζε ασταμάτητη</b>.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Όπως και η ζωή όμως, έτσι και η οικονομική ιστορία, κάνει κύκλους.<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Όταν λοιπόν το 2008, χτύπησε το τσουνάμι της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι μάσκες έπεσαν και για την ιρλανδική οικονομία.</b> Από κάποιο σημείο και μετά –οι περισσότεροι το τοποθετούν περί το 2001-, η αλματώδης ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας, είχε αρχίσει να στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια. Η <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">εύκολη δανειοδότηση</b> και η <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">φούσκα των ακινήτων </b>ήταν αυτά που την τροφοδοτούσαν. Οι ιρλανδικές τράπεζες, στηριζόμενες στα χαμηλά επιτόκια της Ευρωζώνης, είχαν αρχίσει να χάνουν τον έλεγχο, δημιουργώντας ένα <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">ογκωδέστατο ιδιωτικό χρέος</b>, το υψηλότερο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου και η φούσκα θα έσκαγε. Όπερ και εγένετο.</p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> </p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η ειδοποιός <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">διαφορά μεταξύ των περιπτώσεων της Ελλάδας και της Ιρλανδίας</b>. Διότι ενώ στη χώρα μας ο μεγάλος ασθενής υπήρξε το κράτος, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">στην Ιρλανδία αντιθέτως, την κατάρρευση προκάλεσαν οι τράπεζες</b>. Μόνο που, το γεγονός ότι το 2008 η ιρλανδική κυβέρνηση έσπευσε να προβεί στην κρατικοποίηση σχεδόν του συνόλου του τραπεζικού τομέα, ήταν αναμφίβολα μία απόφαση η οποία απεδείχθη μοιραία και οδήγησε στο σημείο μηδέν -στο μηχανισμό βοήθειας. Και αυτό διότι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">μετέτρεψε το ιδιωτικό χρέος σε δημόσιο, εκτινάσσοντας το έλλειμμα του 2010, στα πρωτοφανή ύψη του 32%.</b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; "></span></b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b><span class="Apple-style-span" style="font-weight: normal; "></span></b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b>Παρ’όλα αυτά, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">η ιρλανδική κυβέρνηση μέχρι την τελευταία στιγμή, προσπάθησε να αποφύγει την υπαγωγή στον μηχανισμό στήριξης</b>. Ο λόγος ήταν ότι από τη μία είχε ρευστά διαθέσιμα για ένα τουλάχιστον εξάμηνο και από την άλλη ήθελε να προασπιστεί την πολιτική της χαμηλής φορολογίας, που ακόμα και φέτος έφερε πλήθος ξένων επενδύσεων στην χώρα. Βέβαια, πίσω από αυτή την επιμονή της ιρλανδικής κυβέρνησης, ενδέχεται να κρύβονταν και λόγοι «εσωτερικής κατανάλωσης<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">». Η κοινωνία, έχοντας ήδη περάσει μία διετία λιτότητας –</b>με το εθνικό εισόδημα της χώρας να καταρρέει κατά 17%-<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">, δύσκολα θα μπορέσει να ανεχθεί το ίδιο στωικά και αυτήν την εξέλιξη</b>. Γεγονός που ήδη, μετά την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό, άρχισε να διαφαίνεται ξεκάθαρα (εικ. 1).</b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b> </b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b>Η <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">αντίδραση της ηγεσίας της ΕΕ</b>, αλλά και των ισχυρότερων χωρών της ηπείρου σε αυτές τις εξελίξεις, υπήρξε τουλάχιστον <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">ανασφαλής</b>. Έχει καταστεί πλέον σαφές, το γεγονός ότι ο ενθουσιασμός που επικράτησε πριν από έξι μήνες, μετά την <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">ελληνική διάσωση</b> και τη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης, ήταν απολύτως ανεδαφικός. Ο μηχανισμός αυτός δημιούργησε ένα <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">δίκτυ ασφαλείας</b>, το οποίο λειτούργησε ως <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">παραπέτασμα καπνού</b> για τα χειρότερα που έρχονταν. Παρόμοια άλλωστε είχε επιδράσει και στην εξέλιξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης του ’08, η ανοιξιάτικη διάσωση της Bear Sterns, η οποία και οδήγησε στο φθινοπωρινό εφιάλτη με την κατάρρευση της Lehman Brothers και όλα όσα ακολούθησαν.</b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b> </b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b>Παράλληλα, η ιρλανδική περίπτωση, έρχεται να ενισχύσει τα ήδη υπάρχοντα <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">ερωτηματικά για τη «συνταγή» των μέτρων</b> που πρέπει να ακολουθηθούν –τα οποία ήδη εφαρμόζονται στην χώρα μας. Η συγκεκριμένη δέσμη μέτρων δείχνει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">καθώς μειώνει μεν τα δημοσιονομικά ελλείμματα των χωρών, αλλά αυξάνει δραματικά το βάρος του χρέους</b>, το οποίο και στις δύο περιπτώσεις θα εκτιναχθεί σε ορίζοντα τριετίας στο 150%. Άμεση συνέπεια, η είσοδος σε <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">μία καταστροφική σπείρα ύφεσης</b>, με τραγικές συνέπειες για τις οικονομίες των χωρών –μείωση αγοραστικής δύναμης και αύξηση ανεργίας, μεταξύ πολλών άλλων.</b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b> </b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b>Πλέον, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο το ότι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">η ΕΕ έχει περιέλθει σε τέλμα</b>, από το οποίο για να εξέλθει δεν αρκούν απλά βραχυπρόθεσμες πολιτικές λιτότητας και σιδηρά σύμφωνα σταθερότητας. Απαιτείται πρώτα και πάνω απ’όλα ένα <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">όραμα ανάπτυξης</b>, το οποίο δεν θα περιορίζεται μόνο στο οικονομικό πεδίο, αλλά θα αφορά το σύνολο των εκφάνσεων του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση άλλωστε, δεν στηρίχθηκε μόνο στην ανάγκη οικονομικής συνεργασίας, αλλά και στο <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">πολιτικό όραμα</b> λίγων μεγάλων ηγετών<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">.</b></b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><br /></b></b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b><b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "></b></b></p><p style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><b>Ένας εξ’ αυτών, ο Ζακ Ντελόρ, συνήθιζε να λέει ότι <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">η Ευρώπη είναι σαν το ποδήλατο. Αν το αφήσεις ακίνητο, θα πέσει</b>. Οι σημερινοί ηγέτες της ΕΕ οφείλουν επιτέλους να αρθούν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων,<b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "> να αφήσουν στην άκρη κοντόφθαλμες θεωρήσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις και με αποφασιστικότητα να οδηγήσουν το ευρωπαϊκό καράβι μέσα από τις φουρτουνιασμένες θάλασσες της κρίσης</b>, σε νέους προορισμούς και πιο γαλήνια νερά για τους πολίτες της. <b style="padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Διαφορετικά, πολύ φοβούμαι ότι θα στέκονται ως απλοί παρατηρητές, βλέποντας τις επόμενες Ιρλανδίες να πέφτουν στον γκρεμό…</b></b></p><p></p></span><p></p>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-62690179464271164182010-12-01T20:07:00.000+00:002011-04-15T20:15:51.743+01:00Ο «κινεζικός δράκος» και το «μικρόβιο» της ελευθερίας<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOqbv0JN2UNWL2l-omxTgdKfHbOrW9W2c1w4sCqVdmkb-nl15whRlUgJNvtS2VwSmokusSCzYobEVBzYjPkVx3SHG86_06aZkGgQg9OcckX63bijJjVtklEtmAUYX-H6xTZH4o-6tTTGs/s1600/chinese_dragon_colour_version_by_brokenpuppet86.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOqbv0JN2UNWL2l-omxTgdKfHbOrW9W2c1w4sCqVdmkb-nl15whRlUgJNvtS2VwSmokusSCzYobEVBzYjPkVx3SHG86_06aZkGgQg9OcckX63bijJjVtklEtmAUYX-H6xTZH4o-6tTTGs/s400/chinese_dragon_colour_version_by_brokenpuppet86.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5595890042782514978" /></a><br /><br /><br />Αποτελεί πλέον, κοινό ανά την υφήλιο μυστικό, ότι αυτό που έχει συντελεστεί στην Κίνα τις τελευταίες δεκαετίες, είναι το μεγαλύτερο «οικονομικό θαύμα» στα παγκόσμια χρονικά. Ο περίφημος «κινεζικός δράκος», η χώρα με το σχεδόν 1,5 δισεκατομμύριο κατοίκους, κατόρθωσε, έχοντας ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 9% για τρεις δεκαετίες (!!), να μεταμορφωθεί από «γίγαντα με πήλινα πόδια» σε οικονομικό μεγαθήριο. Πρόσφατα μάλιστα, κατόρθωσε να εκτοπίσει τη γείτονα Ιαπωνία και να στρογγυλοκαθίσει στη θέση της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο. Ίσως το εντυπωσιακότερο όλων, είναι ο ρυθμός με τον οποίο επιτυγχάνει η Λαϊκή Δημοκρατία –ναι, ακόμα περί τέτοιας πρόκειται…- αυτά τα οικονομικά θαύματα. Μέχρι και ο ίδιος Deng Xiaoping (εικ. 4), ο πρωτεργάτης της οικονομικής μεταμόρφωσης της χώρας και σκαπανέας των πρώτων οικονομικών μεταρρυθμίσεων, δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί το σημείο στο οποίο θα βρισκόταν η χώρα του στην ανατολή της νέας χιλιετίας.<br /><br />Κι ενώ πλείστοι ειδικοί και ειδικευόμενοι έχουν καταπιαστεί με την ανάλυση των επιτευγμάτων της Κίνας στο οικονομικό πεδίο, σαφέστατα λιγότεροι είναι αυτοί που έχουν ασχοληθεί με το κομμάτι των πολιτικών μεταρρυθμίσεων και του εν γένει πολιτικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού της χώρας. Διότι, ενώ η απελευθέρωση της οικονομίας έχει οδηγήσει στα γνωστά επιτεύγματα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι και στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο έχει συντελεστεί ανάλογη πρόοδος. Γεγονός είναι βέβαια, ότι κατά περιόδους έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση και πρόσφατα μάλιστα είχε ξεκινήσει πάλι ένας δημόσιος διάλογος για τις απαιτούμενες πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Φευ -όπως και τις προηγούμενες φορές, το αποτέλεσμα υπήρξε αντιστοίχως απογοητευτικό.<br /><br />Ιδιαίτερα φρέσκα είναι άλλωστε, τα γεγονότα που ακολούθησαν τη βράβευση με το Νόμπελ Ειρήνης του κρατουμένου ακτιβιστή Liu Xiaobo (εικ. 5). Ουκ ολίγοι πολίτες που πανηγύρισαν την αληθινά ιστορική βράβευσή του, στάλθηκαν άμεσα να του κάνουν παρέα –ως συγκρατούμενοι στις φυλακές. Μόλις πριν μία εβδομάδα, ο δικηγόρος του Xiaobo, συλλήφθηκε στο αεροδρόμιο, ενώ επιβιβαζόταν στο αεροπλάνο για Λονδίνο –του απαγορεύτηκε η έξοδος από την χώρα. Σε μία άλλη πρόσφατη περίπτωση, ο διάσημος καλλιτέχνης Ai Weiwei αναγκάστηκε να παραμείνει εσώκλειστος στο σπίτι του στο Πεκίνο, για να μην μπορέσει να παρευρεθεί σε μία προς τιμήν του εκδήλωση στη Σαγκάη. Τα παραδείγματα καταστάσεων πολιτικής και κοινωνικής ανελευθερίας δεν τελειώνουν σε καμία περίπτωση εδώ –και το χειρότερο όλων, είναι ότι δεν εμφανίζουν καν πτωτικές τάσεις.<br /><br />Ο πρωθυπουργός της Κίνας, Wen Jiabao (εικ. 2), είναι ένας πολιτικός ο οποίος σε όλη τη διαδρομή του υπήρξε –για τα κινεζικά δεδομένα- τολμηρός εκσυγχρονιστής. Μάλιστα, τους τελευταίους μήνες, η συχνότητα και η ένταση με τις οποίες αναφέρεται στις πολιτικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να λάβουν χώρα, έχουν πολλαπλασιαστεί. Σε πρόσφατη ομιλία του μάλιστα, τόνισε ευθαρσώς ότι «η Κίνα, αν δεν προχωρήσει σε πολιτικές μεταρρυθμίσεις, ενδέχεται να χάσει όλα αυτά που έχει επιτύχει μέχρι τώρα από τις αντίστοιχες οικονομικές».<br /><br />Έχοντας η Κίνα στο «τιμόνι» της έναν τέτοιο μεταρρυθμιστή ηγέτη, θα περίμενε κανείς ότι η κατάσταση στο πεδίο των πολιτικών ελευθεριών θα είχε σημειώσει σημαντική πρόοδο. Κι όμως, τα πάντα μοιάζουν να βρίσκονται σε τέλμα. Η εκλογική διαδικασία που θεσμοθετήθηκε σε κάποιες μικρές πληθυσμιακά περιοχές, δεν μεταφέρθηκε ποτέ στα μεγάλα αστικά κέντρα. Το Εθνικό Λαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί ουσιαστικά μία καρικατούρα η οποία δεν έχει παρά ελάχιστες πραγματικές δυνατότητες παρέμβασης σε σημαντικά ζητήματα. Τα παραδείγματα καταπίεσης της ελευθερίας λόγου και έκφρασης είναι κυριολεκτικά αναρίθμητα.<br /><br />Ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα, για να αντιληφθεί κανείς την πραγματικότητα που επικρατεί στην Κίνα, είναι η λογοκρισία που επεβλήθη στο κείμενο ενός διάσημου Κινέζου blogger, του Hu Xingdou. Το κείμενο ήταν ένας ύμνος στον μεταρρυθμιστή πρωθυπουργό Jiabao, τον οποίο χαρακτήριζε μάλιστα ως «έναν αληθινό ήρωα του λαού». Άλλωστε, δεν είναι και λίγες οι φορές που αντιστοίχου περιεχομένου ομιλίες του πρωθυπουργού, αγνοούνται επιδεικτικά από τα Κινεζικά Μέσα Ενημέρωσης. Απλά πράγματα. Όταν σε μία χώρα, ο πανίσχυρος –αποτελεί μεταξύ άλλων και μέλος του ανώτατου διοικητικού οργάνου του κομμουνιστικού κόμματος- Πρωθυπουργός τυγχάνει τέτοιας αντιμετώπισης, δεν δύναται κανείς να είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος για την τύχη των απλών πολιτών και των δικαιωμάτων τους.<br /><br />Οι ερμηνείες που μπορούν να δοθούν για τη δεδομένη στασιμότητα στο κομμάτι των πολιτικών μεταρρυθμίσεων, είναι κυριολεκτικά αμέτρητες. Ο λογοκριμένος Hu Xingdou πιστεύει ότι «οι Κινέζοι ηγέτες παραμένουν κολλημένοι στη νοοτροπία ότι, οποιαδήποτε πολιτική μεταρρύθμιση θα οδηγήσει στο χάος» -και ουσιαστικά, αγγίζει την πραγματική ρίζα του προβλήματος. Ό,τι και να ισχυριστεί κανείς για την Κίνα, ένα πράγμα μοιάζει δεδομένο. Ο «κινεζικός δράκος» είναι ένας γίγαντας που πάσχει από πρόβλημα ταυτότητας. Μία χώρα η οποία, όντας προσηλωμένη στην καλπάζουσα οικονομική της ανάπτυξη, δεν έχει καταφέρει ακόμα, να ξεδιαλύνει το ποια πραγματικά είναι. Πρόκειται για μία πλούσια υπερδύναμη ή για ένα κράτος με εκατομμύρια πολίτες κάτω από το όριο της φτώχιας; Είναι μία ηγέτιδα δύναμη στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα ή μία ακόμα αναπτυσσόμενη χώρα που πρέπει να ασχολείται μόνο με τα δικά της προβλήματα; Είναι σύμμαχος της Δύσης ή στοχεύει σε ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο; Είναι προφανές ότι, αυτή ακριβώς η έλλειψη ξεκάθαρης ταυτότητας, αποτρέπει την Κίνα και την ηγεσία της από το να πατήσει πιο σταθερά στα πόδια της. Δεν την αφήνουν να κατακτήσει το επίπεδο της «αυτοπεποίθησης» που χρειάζεται για να μπορέσει να προχωρήσει στα τολμηρά βήματα που απαιτούνται στο πεδίο των πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών.<br /><br />Έχοντας παραθέσει τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς, ότι δεν έχουν ήδη γίνει στην χώρα, κάποια βήματα προς την κατεύθυνση των πολιτικών μεταρρυθμίσεων. Η καθημερινή ζωή των Κινέζων έχει τα τελευταία χρόνια μεταλλαχθεί. Είτε εξαιτίας της γέννησης και ισχυροποίησης μίας μεσαίας αστικής τάξης, είτε μέσω της εξάπλωσης του διαδικτύου, είτε λόγω της εμφάνισης μίας νέας γενιάς πολιτών με εντελώς διαφορετική νοοτροπία από την προηγούμενη, η Κίνα είναι μία χώρα, η οποία σε τίποτα δεν θυμίζει το τέλμα που συναντούσε κανείς ακόμα και κοντά στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας.<br /><br />Ένας άλλος νομπελίστας, ο οικονομολόγος Milton Friedman, όταν ανέλυε την σχέση μεταξύ πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας, υπογράμμιζε ότι η δεύτερη είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την ύπαρξη της πρώτης. Έσπευδε όμως να προσθέσει ότι στον ρου της παγκόσμιας ιστορίας, όταν το «μικρόβιο» της ελευθερίας εισερχόταν στον οργανισμό ενός κράτους –έστω με τη μορφή της οικονομικής ελευθερίας-, σχεδόν πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να εξαπλωθεί σε κάθε λειτουργία του οργανισμού. Η Κίνα, αποτελεί προφανώς μία από τις περιπτώσεις με δυνατό «ανοσοποιητικό» -οι οποίες, απλά θέλουν τον χρόνο τους…oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-41653650902301789642010-11-16T15:58:00.004+00:002010-11-16T16:03:37.727+00:00Λίγο τσάι, Mr. President;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitS7LEBx3r5UPBYf5iq-ulE_PWzn2YB5TG9kYXoRCLsrQfww3WQfCp76o77zzv9f8ljpwtPMJ2hZKXH5R8oFfYuv9r4LLF_ox_D9Li7Sb9HN1sUMMZu_giKeTh5xEsQzqny-NqOT-mT-A/s1600/6a00d8341c7f0d53ef010535d2c121970b-350wi.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 296px; DISPLAY: block; HEIGHT: 229px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540178608154219058" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitS7LEBx3r5UPBYf5iq-ulE_PWzn2YB5TG9kYXoRCLsrQfww3WQfCp76o77zzv9f8ljpwtPMJ2hZKXH5R8oFfYuv9r4LLF_ox_D9Li7Sb9HN1sUMMZu_giKeTh5xEsQzqny-NqOT-mT-A/s400/6a00d8341c7f0d53ef010535d2c121970b-350wi.jpg" /></a><br /><div><br />Οι πολυαναμενόμενες ενδιάμεσες εκλογές που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ την περασμένη Τρίτη, είναι αλήθεια ότι δεν επεφύλαξαν κανενός είδους έκπληξη. Στη μεγαλύτερη ανατροπή σκηνικού των τελευταίων 72 χρόνων, οι Ρεπουμπλικάνοι κατόρθωσαν να ανακτήσουν με ιδιαίτερη άνεση την πλειοψηφία της Βουλής των Αντιπροσώπων και να κερδίσουν πολλές «δημοκρατικές» έδρες στη Γερουσία –την οποία, όπως αναμενόταν, δεν κατάφεραν να ελέγξουν.<br /><br />Μεγάλος νικητής της βραδιάς, το –ανά την υφήλιο πλέον- διάσημο κίνημα των Tea Parties (Πάρτι Τσαγιού) (εικ. 1), το οποίο, κατόρθωσε να εκλέξει ένα μεγάλο αριθμό υποψηφίων του Ρεπουμπλικανικού κόμματος που υποστήριζε και να αποκτήσει κατά αυτόν τον τρόπο, μία ιδιαίτερα σημαντική εκπροσώπηση στα δύο σώματα του Κογκρέσου. Μεγάλος ηττημένος, ο πρόεδρος Barack Obama, ο οποίος κατόρθωσε μέσα σε δύο χρόνια να βρεθεί από το πολιτικό ζενίθ στο ναδίρ, από την απόλυτη λατρεία στην απόλυτη απαξίωση.<br /><br />Το κίνημα των Tea Parties, παρουσιάζεται από αρκετούς αναλυτές, ως ένα συνονθύλευμα γραφικών, υπερσυντηρητικών και θρησκόληπτων στοιχείων, το οποίο κατά καιρούς κάνει την εμφάνισή του στην αμερικάνικη πολιτική πραγματικότητα –κυρίως σε εποχές οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων. Σίγουρα, ένα κομμάτι των μελών των Tea Parties, δεν απέχει πολύ από την παραπάνω περιγραφή. Σε καμία όμως περίπτωση δεν αποτελεί την πλειοψηφία και επιπρόσθετα, όσο πιο κοντά έρχεται στην πολιτική επιφάνεια, τόσο περισσότερο χάνει την ισχύ του. Σαφέστατη απόδειξη αυτού, αποτελεί το γεγονός ότι από τους υποψηφίους που στήριξε το κίνημα, αυτοί που πραγματικά επέτυχαν μεγάλες νίκες, υπήρξαν οι πλέον μετριοπαθείς –όπως ο Marco Rubio (εικ. 2) στη Φλόριντα και ο Rand Paul στο Κεντάκυ-, ενώ γραφικές περιπτώσεις σαν αυτή της Christine O’Donnell (εικ. 3), καταποντίστηκαν.<br /><br />Αν λοιπόν κανείς, παραμερίσει τις όποιες γραφικότητες και παρατηρήσει την ουσία των όσων επαγγέλλονται τα Tea Parties, θα αντιληφθεί ότι ο πυρήνας των αιτημάτων τους συνοψίζεται σε δύο σλόγκαν-κλειδιά: Λιγότερο κράτος – Χαμηλότερες δημόσιες δαπάνες. Είναι ένα ζητ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxI3jGnkFC01vwRsGkTg1dpuwA38agwwwVvpn6OaSPbR8iBcYESDbAi0QPLYZgg0YzR0H6DFP1e5W_Nj3Xt0X7uD0PbEqoEyHJuF3X4HftBV2TqQwswbzSGqrcBPjde9PvbZADIuMHzVs/s1600/cincinnati-protest2-march-20092.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 400px; FLOAT: right; HEIGHT: 266px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540178186572021474" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxI3jGnkFC01vwRsGkTg1dpuwA38agwwwVvpn6OaSPbR8iBcYESDbAi0QPLYZgg0YzR0H6DFP1e5W_Nj3Xt0X7uD0PbEqoEyHJuF3X4HftBV2TqQwswbzSGqrcBPjde9PvbZADIuMHzVs/s400/cincinnati-protest2-march-20092.jpg" /></a>ούμενο το οποίο πλέον αποτελεί κεντρική πολιτική στόχευση της πλειοψηφίας των κυβερνήσεων στο δυτικό ημισφαίριο. Από τη Βρετανία του Cameron και τη Γερμανία της Merkel, μέχρι την Ισπανία του Zapatero και τον Καναδά του Harper, παντού γίνονται προσπάθειες να χαλιναγωγηθεί το τέρας των κρατικών ελλειμμάτων, με μειώσεις των δημοσίων δαπανών και περικοπές στον ρόλο του κράτους. Όταν κάτι αποτελεί πλέον διεθνή πρακτική, είναι τουλάχιστον αφελές να απαξιώνεται –και μάλιστα στις ΗΠΑ- ως γραφικό ή ακραίο, δεν νομίζετε;<br /><br />Αυτές ακριβώς, σύμφωνα με μετρήσεις, είναι και οι απαιτήσεις της πλειοψηφίας της κοινωνίας των ΗΠΑ. Οι Αμερικάνοι τα τελευταία χρόνια ζουν μέσα σε μία «ομίχλη» αβεβαιότητας, κι ενώ ο πρόεδρος τους, τους διαβεβαίωνε ότι σύντομα θα εξέλθουν από αυτήν την κατάσταση, δεν έχουν καταφέρει ακόμα να δουν φως σε αυτό το τούνελ. Το «κακό» με τον μέσο Αμερικάνο πολίτη, είναι ότι δεν έχει μάθει να ζει στην αβεβαιότητα. Αντιθέτως, έχει μάθει να πατά με σιγουριά στα πόδια του και να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Έχει μάθει να ζει το «Αμερικάνικο όνειρο». Κι ακριβώς επειδή το όνειρο τείνει να γίνει εφιάλτης, έχει εξαγριωθεί. Και το δείχνει. Τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών, υπήρξαν απλά ένα σύμπτωμα αυτής της παθογόνου κατάστασης.<br /><br />Αυτό λοιπόν το μήνυμα της αμερικάνικης κοινωνίας, καλείται να εισπράξει ο πρόεδρος Obama και να αντιδράσει αναλόγως. Σε ευθέως ανάλογη κατάσταση άλλωστε, βρέθηκε και ο τελευταίος πρόεδρος των Δημοκρατικών, ο Bill Clinton, μετά τις ενδιάμεσες εκλογές του 1994. Μάλιστα τότε οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν κερδίσει τον έλεγχο και των δύο Σωμάτων του Κογκρέσου. Ο πανούργος Clinton, αντέδρασε ακαριαία. Προσάρμοσε τις πολιτικές του, έβαλε νερό στο κρασί του όπου χρειάστηκε –ασφαλιστική μεταρρύθμιση- και ταυτόχρονα, υπήρξε αποφασιστικός όταν όφειλε, με αποτέλεσμα δύο χρόνια μετά να επανεκλεγεί θριαμβευτικά, μένοντας στην ιστορία ως ένας από τους πλέον επιτυχημένος προέδρους των ΗΠΑ.<br /><br />Και ο Barack Obama όμως, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί έναν αποτυχημένο πρόεδρο, πόσο μάλλον έναν ανίκανο πολιτικό. Ευφυέστατα, ο θριαμβευτής Marco Rubio το βράδυ της Τρίτης, έσπευσε να το υπενθυμίσει αυτό στο αλαλάζων κοινό του, σε μια προσπάθεια να το προσγειώσει. Ο Obama, είναι ο ίδιος πολιτικός για χάριν του οποίου λίγους μήνες πριν, ένα ολόκληρο έθνος –έστω, η πλειοψηφία του…- ζητωκραύγαζε εκείνο το περίφημο «Yes, we can» -«Ναι, μπορούμε» (εικ. 4). Είναι ο ίδιος Πρόεδρος που κατόρθωσε μέσα σε λίγους μήνες θητείας να αναστηλώσει την κατακρημνισμένη διεθνή εικόνα της χώρας του, ο ίδιος Πρόεδρος που έσωσε τον πλανήτη από μία δεύτερη Μεγάλη Ύφεση. Θα αποτελέσει μέγιστο σφάλμα των Ρεπουμπλικάνων αν τον ξεγράψουν από τώρα.<br /><br />Συνοψίζοντας, το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών, αποτελεί για τον πρόεδρο των ΗΠΑ ένα καμπανάκι, το οποίο του προσφέρει μία τελευταία ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να απεμπολήσει τις ιδεοληψίες και να επικεντρωθεί στην πολιτική σύνθεση, να βγει από τον «γυάλινο πύργο» του και να αφουγκραστεί την μεγάλη πλειοψηφία της αμερικάνικης κοινωνίας, η οποία έπαψε –καιρό τώρα- να είναι σιωπηλή. Αυτή η πλειοψηφία, έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, έναν πραγματιστή ηγέτη ο οποίος θα θέσει ως προτεραιότητά του, τη διακομματική συνεργασία. Και γι’αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν πρόκειται να εμπιστευτεί ξανά έναν απόμακρο ιδεαλιστή, ο οποίος προωθεί την ιδεολογικά φορτισμένη πολιτική του ατζέντα, αδιαφορώντας για τα μηνύματα της «Μέσης Αμερικής».<br /><br />Το ταλέντο του πολιτικού Barack Obama είναι υπερβολικά σπάνιο, για να πάει χαμένο εξαιτίας των πάσης φύσεως αγκυλώσεων του ανδρός. Ο ίδιος, πρέπει το συντομότερο δυνατό, να το αναλογιστεί αυτό και να πράξει τα δέοντα. </div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-69997140534403171912010-11-05T23:12:00.003+00:002010-11-05T23:16:17.108+00:00Ας προτάξουμε υπεύθυνο πραγματισμό, στη λαίλαπα του λαϊκισμού…<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJw_4kMYRtNP-IlVLIJeprv9VlfNtc-2UVfN6ZQLBxDFvwfO_CXrCSB2UNdS11pDM1RoK7CCtG-kRhkdhNUSCpl2nBYJ5cO20eiU8PvjtP1NtQ53_XaGxf0Dth5Rs0470vYCjpJNZQ6dY/s1600/mavrogialouros.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 353px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5536208354629421538" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJw_4kMYRtNP-IlVLIJeprv9VlfNtc-2UVfN6ZQLBxDFvwfO_CXrCSB2UNdS11pDM1RoK7CCtG-kRhkdhNUSCpl2nBYJ5cO20eiU8PvjtP1NtQ53_XaGxf0Dth5Rs0470vYCjpJNZQ6dY/s400/mavrogialouros.jpg" /></a><br /><div><br />Είναι γεγονός ότι, οι Έλληνες, περνάμε μία από τις δυσκολότερες περιόδους στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Η κατάσταση της οικονομίας είναι σε πρωτοφανή άσχημη κατάσταση, με το Μνημόνιο να στέκεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι των πολιτών. Οι Έλληνες, νοιώθουμε τη διαφορά στην τσέπη μας, η αγοραστική μας δύναμη έχει φθάσει σε επίπεδα δεκαετίας του ’70, επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία καλπάζει. Το πρόβλημα έχει μπει μέσα στα σπίτια μας, στα σπίτια των γειτόνων και των φίλων μας, έχει επηρεάσει τις ζωές όλων μας.<br /><br />Όλα αυτά μας έχουν κάνει απαισιόδοξους και κατηφείς. Πρόσφατα μάλιστα, πήραμε και το χρυσό μετάλλιο στο συγκεκριμένο τομέα, ως ο πλέον απαισιόδοξος –για το μέλλον της χώρας του- λαός της Ευρώπης. Προφανές. Εκπλήσσετε κανείς από αυτό;<br /><br />Μέσα σε αυτό το «μαύρο κλίμα», καλούμαστε την Κυριακή να ψηφίσουμε τους νέους τοπικούς μας «άρχοντες», οι οποίοι θα συγκροτήσουν την εικόνα του νέου διοικητικού χάρτη της χώρας. Αυτός ο χάρτης θα είναι αυτήν την φορά πραγματικά νέος, καθώς έχει «αλλοιωθεί» ριζικά, από τον περιώνυμο πλέον Καλλικράτη. Ο περί ου ο λόγος νόμος, φέρνει πραγματική επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο ασκείται η δημόσια διοίκηση. Για να το αντιληφθεί κανείς αυτό, δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από να υπενθυμιστεί το γεγονός ότι, με την εφαρμογή του, μεταφέρονται στο θεσμό του αιρετού περιφερειάρχη, περισσότερες από 300 (!!) αρμοδιότητες που ανήκαν μέχρι σήμερα στην κεντρική διοίκηση.<br /><br />Σε αυτήν λοιπόν τη νέα εποχή για την τοπική αυτοδιοίκηση της χώρας, θα περίμενε κανείς από τα πολιτικά κόμματα, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προτάξουν έναν καινό λόγο, με φρέσκες προτάσεις, που θα συνάδουν με αυτό το νέο ξεκίνημα. Φευ. Η προεκλογική<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG6MPrD5ksRKRm9RYAg9mzxPMbzXSHUZHUTJLn4zAyHq06Tv104hG3gAQhS87Gpcpnq40zNoTWRl6HejoRirt9LPY3-XJzu3_6PuZ_SkPqZij6yCoY8IVBFJSIGLJ1rxPo2GW7aXrOUrU/s1600/populism_-cover.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 400px; FLOAT: right; HEIGHT: 362px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5536208024799651746" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG6MPrD5ksRKRm9RYAg9mzxPMbzXSHUZHUTJLn4zAyHq06Tv104hG3gAQhS87Gpcpnq40zNoTWRl6HejoRirt9LPY3-XJzu3_6PuZ_SkPqZij6yCoY8IVBFJSIGLJ1rxPo2GW7aXrOUrU/s400/populism_-cover.jpg" /></a> περίοδος υπήρξε για μία ακόμα φορά, ένας ακραιφνής διαγωνισμός λαϊκισμού, ατάλαντης δημαγωγίας και πρόταξης ψευτοδιλημμάτων και μικροκομματικών συμφερόντων έναντι των ουσιαστικών ζητημάτων των τοπικών κοινωνιών –δυστυχώς, από όλες ανεξαιρέτως τις πλευρές.<br /><br />Βέβαια, ο απογοητευτικός τρόπος με τον οποίο αποφάσισαν να πορευθούν τα πολιτικά κόμματα και σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση την απαξίωση ή την αλλοίωση της κρισιμότητας των συγκεκριμένων εκλογών. Ιδιαίτερα σε περιστάσεις δύσκολες όπως η τωρινή, η εκλογική διαδικασία αποτελεί το ύψιστο δώρο της δημοκρατίας στους πολίτες, το οποίο δημιουργεί και την ανάλογη υποχρέωση αξιοποίησής του από τους παραλήπτες.<br /><br />Πόσο μάλλον, όταν έχουμε να κάνουμε με τον πλέον αποκεντρωμένο βαθμό της πολιτικής εξουσίας, την τοπική αυτοδιοίκηση. Καθ’ότι, δεν πρέπει να λησμονείται, το γεγονός ότι οι μεγάλες μεταβολές στην καθημερινότητά μας, είναι πολύ πιο εύλογο να επιχειρηθούν με κατεύθυνση από κάτω προς τα επάνω. Να πηγάσουν από τις τοπικές κοινωνίες και να βρουν σιγά-σιγά τον δρόμο προς τις ανώτερες διοικητικές ιεραρχίες. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι αυτοδιοικητικές εκλογές, αποτελούν μία μεγάλη ευκαιρία, η οποία δεν πρέπει να χαθεί στον λαβύρινθο του εύπεπτου λαϊκισμού που επέλεξαν οι πολιτικοί μας ταγοί.<br /><br />Την Κυριακή λοιπόν, ας κλέψουμε λίγες ώρες από την πολυδαίδαλη καθημερινότητα, για να σκεφθούμε έξω από τα εσκαμμένα, έξω από τα πλαίσια που αναμένουν και προσδοκούν τα κομματικά ρετιρέ.<br /><br />Ας βάλουμε στο περιθώριο τους κάθε λογής «Μαυρογιαλούρους» που βγήκαν και πάλι παγανιά. Ας αναλογιστούμε, προτάσσοντας το καλό της γειτονιάς και της πόλης μας και ας αναδείξουμε επιτέλους άξιους ανθρώπους που ενδιαφέρονται αληθινά για αυτό και που αφήνουν στην άκρη κομματικές παρωπίδες και αγκυλώσεις.<br /><br />Διότι, ναι, όσο απαισιόδοξοι κι αν έχουμε γίνει, υπάρχουν και τέτοιοι. Απλά, επειδή συνήθως δεν είναι οι αγαπημένοι των διαφόρων μηχανισμών ανάδειξης,<br />χρειάζεται λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια για να τους ανακαλύψουμε.<br /><br />Θαρρώ πως αξίζει τον κόπο… </div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-63012296988736058292010-10-27T18:30:00.002+01:002010-10-27T18:35:14.362+01:00Τι απέγινε άραγε ο «Σάρκο»;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho6VzcvG1xgpM7qf5eqFL16hfymh0KgaJyILNNcUmqtTxg4Tm-JDkm6KX5c6JnGkTJZJ9aE8oaSYVK3bPchu-wd1XPSEAZy2TP7yFyMYDAOix9ywf1xtAmQCE7_jGEVLDZdw496hfhR2k/s1600/20100911_fbp000.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 346px; DISPLAY: block; HEIGHT: 318px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5532780734968847330" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho6VzcvG1xgpM7qf5eqFL16hfymh0KgaJyILNNcUmqtTxg4Tm-JDkm6KX5c6JnGkTJZJ9aE8oaSYVK3bPchu-wd1XPSEAZy2TP7yFyMYDAOix9ywf1xtAmQCE7_jGEVLDZdw496hfhR2k/s400/20100911_fbp000.jpg" /></a><br /><div><br />Όταν ο γράφων είχε βρεθεί πριν από δυόμισι χρόνια στο Παρίσι λίγες μόνο εβδομάδες πριν τις τελευταίες προεδρικές εκλογές, είχε την τύχη να βιώσει από κοντά μία μοναδική ατμόσφαιρα αναμονής στην Γαλλική κοινωνία –για το καινούριο που ερχόταν καλπάζοντας. Έγραφε λοιπόν τότε στον πρόγονο του «ναυτίλου», για το φαινόμενο ενός πολιτικού, ο οποίος ετοιμαζόταν να ανέλθει στην εξουσία και να κάνει την περίφημη "la rupture" -την «απελευθέρωση»- πράξη, ταράσσοντας και αναδομώντας συθέμελα την πολιτική σκηνή και μαζί της, ολόκληρη την Γαλλική κοινωνία.<br /><br />Την άνοιξη του 2008 αυτός ο πολιτικός, που όμοιός του είχε χρόνια να φανεί στο πολιτικό στερέωμα της Γαλλίας, ανέβηκε στην εξουσία. Ήταν ένας εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής πολιτικός, που δεν φοβόταν ποτέ να λέει την αλήθεια στο ακροατήριό του, όσο άσχημη κι αν ήταν αυτή, και ο οποίος είχε τα απαραίτητα φιλελεύθερα ένστικτα για να πιστεύει ακράδαντα ότι η Γαλλία θα μπορούσε να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον, μόνο εφόσον πρώτα περνούσε ένα μεγάλο κύμα δομικών μεταρρυθμίσεων. Ο πολιτικός αυτός είχε έρθει για να καλύψει το πανευρωπαϊκό κενό ηγεσίας που είχε αφήσει πίσω του για χρόνια, το μεγάλο δίδυμο Μιτεράν-Κολ. Είχε έρθει για να αλλάξει τη Γαλλία και μαζί με αυτήν, ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τον έλεγαν Νικολά Σαρκοζί. Και μετά εξαφανίστηκε…<br /><br />Τα τελευταία δύο χρόνια, προεδρεύει της Γαλλικής Δημοκρατίας, ένας πολιτικός που μόνο οπτικά θυμίζει τον «Σάρκο». Αναποφάσιστος, συμπλεγματικός, χωρίς καθαρή στόχευση, έχοντας απολέσει ακόμα και το ίδιο το πολιτικό του ένστικτο. Ο πρόεδρος Σαρκοζί έχει επιτύχει να είναι ένας από τους λιγότερο δημοφιλής προέδρους στην ιστορία της Γαλλίας και μάλιστα, χωρίς να έχει να επιδείξει μεταρρυθμιστικό έργο το οποίο θα μπορούσε να δικαιολογήσει σε κάποιο βαθμό αυτήν την πραγματικότητα. Έχει «κατορθώσει», ακόμα και να αναστήσει τους παραπαίοντες Σοσιαλιστές, με τελευταίες δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι το 55% των Γάλλων θέλουν επάνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Στο σενάριο δε, της αναμέτρησής του στις προεδρικές εκλογές, με τον νυν επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν, βρίσκεται σχεδόν 20 ποσοστιαίες μονάδες πίσω. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και τα έντονα ενδοπαραταξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει τελευταία, αντιλαμβάνεται γιατί ο έγκυρος περιοδικός τύπος της Γαλλίας αναρωτιέται σε πρωτοσέλιδά του: «Προεδρικές 2012 – Έχει ήδη χάσει;».<br /><br />Η νέα πολιτική σεζόν που μόλις ξεκίνησε, αναμένεται να είναι η πιο κρίσιμη στην 20ετή πολιτική σταδιοδρομία του «Σάρκο». Προερχόμενος από ένα καλοκαίρι γεμάτο σκανδαλολογία και άστοχες –τουλάχιστον- πολιτικές αποφάσεις –βλέπε απελάσεις Ρομά-, ο Πρόεδρος αποφάσισε ξαφνικά να θυμηθεί τον παλιό εαυτό του, ανακοινώνοντας την πολυαναμενόμενη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Πρέπει να τονισθεί ότι, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, δεν αποτελεί δα και κανένα μνημείο ριζοσπαστικότητας. Το βασικό στοιχείο του πλάνου ε<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz627tahvgiGwUNUlMCygsQypntWlEmTuyBCkm5A7O-3wfrHWxSkD7ZY7P2R7NfmN5FxweXH_pX4nI87K4-p8H7If39GmW9VKlNN5vrDg5ntJnEg46LUWPHocflT-huKzqS89kFPpwhRg/s1600/clipboard01-18-thumb-large.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 400px; FLOAT: right; HEIGHT: 242px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5532780376440744450" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz627tahvgiGwUNUlMCygsQypntWlEmTuyBCkm5A7O-3wfrHWxSkD7ZY7P2R7NfmN5FxweXH_pX4nI87K4-p8H7If39GmW9VKlNN5vrDg5ntJnEg46LUWPHocflT-huKzqS89kFPpwhRg/s400/clipboard01-18-thumb-large.jpg" /></a>ίναι να ανέβει το όριο συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 έτη, σε μία χώρα που οι άνδρες συνταξιοδοτούνται 6 (!!) χρόνια νωρίτερα από τον μέσο όρο των υπόλοιπων χωρών του ΟΟΣΑ.<br /><br />Παρ’όλα αυτά, η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση έχει εκτός από ουσιαστική και μεγάλη συμβολική σημασία. Αναστρέφει μία πορεία δεκαετιών, κατά την οποία μειώνονταν συνεχώς τα εργασιακά έτη των Γάλλων πολιτών, αγγίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο τα «ιερά και όσια» της Γαλλικής κοινωνίας. Τα συνδικάτα ήδη βρυχώνται και καλούν σε απεργίες. Έχοντας μάθει σε έναν «ευκολοκατάβλητο» Σαρκοζί, δεν δέχονται την παραμικρή παραχώρηση. Οι Σοσιαλιστές από τη μεριά τους, δεν έχασαν την ευκαιρία. Υποσχέθηκαν πως εφόσον το νομοσχέδιο περάσει, όταν καταλάβουν την εξουσία θα το αντικαταστήσουν πάραυτα. Ο «Σάρκο» του 2008 δεν θα δίσταζε ούτε στιγμή. Θα προωθούσε άμεσα τον εκσυγχρονισμό του ασφαλιστικού συστήματος, το οποίο αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για την οικονομία της χώρας, αγνοώντας επιδεικτικά τις λαϊκίστικες κορώνες και τους τριγμούς ενός παλαιολιθικού συστήματος που αργοπεθαίνει. Ο «Σάρκο» του 2010, δείχνει, προς το παρόν, να ταλαντεύεται…<br /><br />Μέσα σε όλα αυτά, έχουν αρχίσει και διαφαίνονται σημάδια που δείχνουν μία σταδιακή ροπή της Γαλλικής κοινωνίας προς την πλήρη αναγνώριση της ανάγκης που έχει η χώρα για εκσυγχρονισμό, σε όλα τα μήκη και πλάτη της. Ενδεικτικά αυτού του κλίματος, είναι τα εύρετρα μίας πρόσφατης έρευνας, σύμφωνα με την οποία, παρ’όλο που το 70% των πολιτών αντιλαμβάνονται τους λόγους των αντιδράσεων στο νομοσχέδιο, ένα 53% χαρακτηρίζει την μεταρρύθμιση ως «αποδεκτή». Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός ότι, η ίδια η εκλογή του «Σάρκο» το 2008, απετέλεσε ουσιαστικά το πρώτο σημάδι αυτής της διαμορφούμενης τάσης στην Γαλλική κοινωνία για αποδοχή ρηξικέλευθων μεταρρυθμίσεων.<br /><br />Αναμφίβολα, η Γαλλία του 2010 δεν βρίσκεται στην καλύτερη των καταστάσεων. Στην οικονομική σφαίρα, ακόμα δεν έχει ορθοποδήσει από την οξύτατη κρίση που την έπληξε, ενώ ανταγωνιστικές οικονομίες βρίσκονται σε εμφανώς καλύτερη κατάσταση –πχ Γερμανία. Αλλά και κοινωνικά, η χώρα μαστίζεται από ουκ ολίγα προβλήματα, όπως το μεταναστευτικό, η σταθερά υψηλή ανεργία, αλλά και ένα ευμέγεθες, χρεωμένο κράτος, το οποίο παρουσιάζει όλο και περισσότερες «μεσογειακού τύπου» ασθένειες. Η Γαλλία έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη, έναν ενεργητικό πολιτικό που να λέει πικρές αλήθειες και με μοναδική ικανότητα στο να «σπάει αβγά» και να προωθεί ριζοσπαστικές αλλαγές χωρίς να υπολογίζει το όποιο κόστος. Έχει ανάγκη τον «Σάρκο» του 2008. Τον είδε κανείς πουθενά..; </div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-8817042811013259642010-10-27T18:21:00.004+01:002010-10-27T18:29:58.355+01:00Ο Ed, τα συνδικάτα και η «αναστροφή» στον Τρίτο Δρόμο<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVtOZ7UvaeoPoZnr6kOsyM-WCZD_Gvy4dbqU2Cli2hCOvV1kBbYuGoCv_sFXC010mQH1odZvFjXGbrHL_kVlp-Jd4nj9g27htRM27nstEfnMRe-2zXhUSd1gDui3D3kTO72dQMtvoEQo0/s1600/ed-miliband-pic-pa-image-2-607997371.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 311px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5532779030465354754" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVtOZ7UvaeoPoZnr6kOsyM-WCZD_Gvy4dbqU2Cli2hCOvV1kBbYuGoCv_sFXC010mQH1odZvFjXGbrHL_kVlp-Jd4nj9g27htRM27nstEfnMRe-2zXhUSd1gDui3D3kTO72dQMtvoEQo0/s400/ed-miliband-pic-pa-image-2-607997371.jpg" /></a><br /><div><br />Όταν πριν από λίγους μήνες ο David Cameron και ο Nick Clegg έδωσαν τα χέρια, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της δημιουργίας κυβέρνησης συνασπισμού στη Βρετανία μεταξύ Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών, το Εργατικό Κόμμα του Gordon Brown –αλήθεια τον θυμάται κανείς αυτόν;- έμενε εκτός κυβέρνησης για πρώτη φορά ύστερα από 13 ολόκληρα χρόνια. Το σοκ από μία τέτοια μεταβολή, όσο αναμενόμενη κι αν ήταν, υπήρξε μεγάλο. Παρ’όλα αυτά το γεγονός ότι το κόμμα δεν υπέστη τη συντριβή που πολλοί φοβούνταν και το ότι η διαδικασία για την εκλογή νέου ηγέτη ξεκίνησε ταχύτατα, βοήθησαν στο να επουλωθούν σε ικανοποιητικό βαθμό οι πληγές.<br /><br />Η –ιδιαίτερη έως και ιδιότροπη ομολογουμένως- διαδικασία εκλογής, κράτησε ολόκληρο το καλοκαίρι. Αν στην εκκίνησή της υποστήριζε κανείς ότι το βράδυ του Σαββάτου, θριαμβευτής στην σκηνή θα καθόταν ο 40χρονος Ed Miliband, λίγοι θα ήταν αυτοί που θα στοιχημάτιζαν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Κι όμως, ο μικρότερος των συνδιεκδικητών της αρχηγίας αδελφών Miliband, απεδείχθη πολιτικά αρτιότερος και κυρίως επικοινωνιακά ανώτερος του David, ο οποίος δεν κατάφερε να δημιουργήσει με τη βάση του κόμματος, τους δεσμούς που ανέπτυξε σε εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα ο Ed.<br /><br />Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι απλό εξαρχής. Ο Ed Miliband είναι αριστερός. Αυτό δεν ξέρω αν για τους Εργατικούς είναι καλό ή κακό, αλλά είναι σίγουρα αλήθεια. Ανήκει στην παραδοσιακή –και αριθμητικά υπέρτερη- πλευρά του κόμματος. Πιστεύει σε ένα ισχυρό και παρεμβατικό κράτος, του οποίου πρώτο μέλημα οφείλει να είναι η εξισορρόπηση των ανισοτήτων στην κοινωνία και η εξασφάλιση των απαραίτητων εσόδων για την παροχή μεγάλης γκάμας υπηρεσιών πρόνοιας. Αναμφίβολα, η εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος των Εργατικών, σημαίνει την οριστική έλευση του περιώνυμου «Τρίτου Δρόμου» σε αδιέξοδο. Πραγματικά, δυσκολεύομαι να φανταστώ τον πνευματικό πατέρα του ιδεολογήματος που ανέστησε την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία στα 90ς, τον Anthony Giddens, να ενστερνίζεται την πολιτική φιλοσοφία που ανέλυσε ο Ed στην πρώτη του ομιλία ως αρχηγός του κόμματος.<br /><br />Έχοντας αυτό κατά νου, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως παράταιρο, το ότι ο Ed κατήγαγε την οριακή αυτή νίκη έναντι του αδελφού του, χάρη στην υποστήριξη των συνδικάτων, τα οποία αποτελούν σημαντική μερίδα υποστηρικτών του κόμματος και παράγοντα ο οποίος παλαιότερα είχε σημαντική ισχύ στις εσωκομματικές ισορροπίες. Το ιδιάζων δεν εδράζεται τόσο σε<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0bgneJ0iVebpPEpAam3WQTo3UhpMFhT05eKxHwCa-UEMuS9466H4j9WMmurk6VT1JmpbG_7syYkK_dZl-IOic4OJPDr6jHWEaXmcQqu6fKV0ZUqHK2az9R9xjJV08heDLt3aHhPxj6bw/s1600/4152327869_7856d6b48a.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 400px; FLOAT: right; HEIGHT: 269px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5532778752806686434" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0bgneJ0iVebpPEpAam3WQTo3UhpMFhT05eKxHwCa-UEMuS9466H4j9WMmurk6VT1JmpbG_7syYkK_dZl-IOic4OJPDr6jHWEaXmcQqu6fKV0ZUqHK2az9R9xjJV08heDLt3aHhPxj6bw/s400/4152327869_7856d6b48a.jpg" /></a> αυτή καθεαυτή τη στήριξη, αλλά στο γεγονός ότι το στοιχείο που του χάρισε τη νίκη, ήταν αποκλειστικά η συντριπτική διαφορά που είχε από τον David στις ψήφους των συνδικάτων –καθώς ο David υπερίσχυσε στις ψήφους και των απλών μελών του κόμματος και των βουλευτών.<br /><br />Αυτό το γεγονός έχει τη δυναμική να εξελίχθει, τόσο για τον ίδιο τον Ed όσο και για το Εργατικό κόμμα σε αληθινό Δούρειο Ίππο. Όντας τις σχεδόν δύο δεκαετίες ηγεμονίας του εκσυγχρονιστικού «Τρίτου Δρόμου» των Blair και Giddens παροπλισμένα και ουσιαστικά εκτός κομματικών διαδικασιών, τα συνδικάτα βλέπουν την εκλογή του νεότερου Miliband, ως τη μεγάλη τους ευκαιρία για δυναμική επάνοδο στην εμπροσθοφυλακή του κόμματος και κατά συνέπεια και στην ευρύτερη πολιτική σκηνή. Κι αν όντως οι ηγεσίες των συνδικάτων αποκτήσουν την επιρροή που θέλουν στην χάραξη πολιτικής στρατηγικής και στην άσκηση αντιπολίτευσης –είτε επειδή έχει συμφωνηθεί κάτι τέτοιο εκ των προτέρων, είτε εξαιτίας της αντικειμενικά μεγάλης στήριξής τους στον Εd-, τότε θα έχουμε να κάνουμε με ένα ολοκαίνουριο Εργατικό κόμμα, το οποίο θα αρχίσει να θυμίζει αλήστου μνήμης εποχές της δεκαετίας του ’80, όταν στο τιμόνι του ήταν ο «πολύς» Neil Kinnock.<br /><br />Τα προαναφερθέντα δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για το κατά πόσον ο νεοεκλεγείς ηγέτης των Εργατικών θα μπορέσει να είναι αξιόπιστος και αποτελεσματικός, στον διττό ρόλο που καλείται να παίξει από εδώ και πέρα, ως ηγέτης των Εργατικών, αλλά και ως αρχηγός της αντιπολίτευσης στη Βρετανία –και μάλιστα σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη για την χώρα περίοδο. Αρκετοί αναλυτές, παρομοιάζουν την κατάσταση με την αντίστοιχη στο συντηρητικό στρατόπεδο μετά το στραπάτσο του ’97 και την εκλογή του William Hague στην ηγεσία. Λησμονούν όμως δύο πολύ σημαντικές διαφοροποιήσεις. Πρώτον, στην σημερινή κατάσταση, το Εργατικό κόμμα εξέρχεται από την ήττα έχοντας τις περισσότερες έδρες για αντιπολιτευόμενο κόμμα εδώ και δεκαετίες. Παράλληλα δε, αποτελεί το μοναδικό ισχυρό κόμμα που θα εκτελεί χρέη αντιπολίτευσης, σε μία κυβέρνηση συνασπισμού δύο κομμάτων με πολλές διαφορές, η οποία θα εκπονήσει το ευρύτερο πρόγραμμα λιτότητας που έχει δει η χώρα μεταπολεμικά.<br /><br />Βέβαια, τα δύο αυτά στοιχεία, μπορούν να αποδειχθούν ευχή και κατάρα για τους Εργατικούς και τον νεόκοπο αρχηγό τους. Διότι, με την κατάλληλη στρατηγική και προχωρώντας σε θαρραλέες ανακατατάξεις και μεταρρυθμίσεις στο κόμμα, ο Ed Miliband θα μπορέσει να διεκδικήσει με σημαντικές πιθανότητες την εξουσία, ακόμα και στις επόμενες εκλογές. Αντιθέτως, εάν η ηγετική ομάδα που θα δημιουργήσει ο Ed, πιστέψει ότι η επάνοδος στην εξουσία είναι περίπου νομοτελειακή –ελέω και της κυβερνητικής φθοράς από τα επώδυνα μέτρα-, τότε ενδέχεται όντως να έχει την όχι και τόσο αξιομνημόνευτη επιτυχία των William Hague και Neil Kinnock στην ηγεσία των δύο κομμάτων.<br /><br />Συνοψίζοντας, είναι γενικά σύνηθες στην παγκόσμια πολιτική σκηνή –των καθ’ημάς μη εξαιρουμένων-, όταν ένα κόμμα εξουσίας ηττάται μετά από μακρά περίοδο διακυβέρνησης να αντιδρά «συντηρητικά», να «κλείνεται στο καβούκι» του και να επιχειρεί στροφές προς τα πολιτικά άκρα –είτε αριστερά είτε δεξιά. Ο Ed Miliband έχει στα χέρια του μία πραγματικά σημαντική ευκαιρία, υπό ιδιαίτερα θετικές για τον ίδιο και το κόμμα του συνθήκες, να διαψεύσει το σύνηθες, να αποτάξει άτεγκτους ιδεαλισμούς και να αποδείξει ότι αυτός και η ομάδα του, όντως αποτελούν μία «νέα γενιά» (new generation) πολιτικών όπως ο ίδιος ευαγγελίζεται, η οποία έχοντας διδαχθεί από τα λάθη αυτών που διαδέχεται, έχει ως πλάνο της να συνθέσει και να χτίσει κι όχι να αφορίσει και να καταστρέψει. Να γίνει για το κόμμα του και την Βρετανία ένας νεωτεριστής ηγέτης σαν τον Tony Blair, κι όχι ένας στείρος αντιπολιτευόμενος «εργατοπατέρας» σαν τον Neil Kinnock…</div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-86680801164709254832010-10-14T22:54:00.005+01:002010-10-14T23:00:46.676+01:00“Μα καλά, είναι δυνατόν να μπει αυτή η χώρα στην ΕΕ;”<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiYAzXrsnCId8IEyIafFpUVFAfKzNk9soRGfrgRzs-wiWUZL1iwx1olx97TBNOK5kkh1JyR37rR5kpi6Vk1gfqkxi60R51U7oeZ9tcYPNv9XTitZcDSHjTnvczuuegqo399Fr8LwO8WuU/s1600/9434208832.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5528025018950016258" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiYAzXrsnCId8IEyIafFpUVFAfKzNk9soRGfrgRzs-wiWUZL1iwx1olx97TBNOK5kkh1JyR37rR5kpi6Vk1gfqkxi60R51U7oeZ9tcYPNv9XTitZcDSHjTnvczuuegqo399Fr8LwO8WuU/s400/9434208832.jpg" /></a><br /><div><br />Βρέθηκα πριν από λίγο καιρό για ιδιωτική υπόθεση στην Κωνσταντινούπολη, λίγες ημέρες πριν και μετά από το βαρυσήμαντο δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στις 12 Σεπτεμβρίου στην γείτονα. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στην Τουρκία και ανέμενα να συναντήσω, ιδιαίτερα επειδή ο προορισμός μου ήταν η πόλη με τα πιο«δυτικά» χαρακτηριστικά, μία σύγχρονη και εξευρωπαϊσμένη χώρα –η οποία έτσι και αλλιώς έχει πάρει και επίσημα πλέον το ευρωπαϊκό μονοπάτι, με την διαδικασίας ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).<br /><br />Ομολογώ εξαρχής ότι, της συγκεκριμένης πορείας ένταξης, υπήρξα ανέκαθεν οπαδός, επαφιόμενος στην «εθνική» μας στρατηγική, η οποία επιτάσσει χρόνια τώρα την αναφανδόν υποστήριξη της προσπάθειας της Τουρκίας για επιτυχή κατάληξη αυτής της πορείας. Παρ’όλα αυτά, από την στιγμή που πήρα τον δρόμο της επιστροφής για τα πάτρια, στριφογυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου, η πλήρως αυθόρμητη αντίδραση ενός φίλου μετά από ένα χαρακτηριστικό περιστατικό της καθημερινότητας της Κωνσταντινούπολης. Αυτό το «μα καλά, είναι δυνατόν να μπει αυτή η χώρα στην ΕΕ;», μου είχε προκαλέσει πραγματικό πονοκέφαλο και με οδήγησε σε μία διαδικασία αναψηλάφησης του συγκεκριμένου ζητήματος.<br /><br />Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις αράδες έχετε ήδη «ανασκουμπωθεί», έτοιμοι να αραδιάσετε από την φαρέτρα της επιχειρηματολογίας, πληθώρα λόγων και αιτιών που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ενταξιακή πορεία της γείτονος στην ΕΕ, ήταν μία ορθολογική –και άρα σωστή- επιλογή, τόσο για την ίδια την ΕΕ, όσο και για την Ελλάδα. Αναμφισβήτητα, το πρώτιστο επιχείρημα αυτής της άποψης, είναι τα βήματα εκσυγχρονισμού και προόδου που έχει επιτελέσει τα τελευταία χρόνια η Τουρκία, προεξάρχοντος ίσως του τελευταίου.<br /><br />Και πράγματι, το θριαμβευτικό 58% που έλαβε η πλευρά που υποστήριζε τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, είναι ένα σημαντικό δείγμα ωρίμανσης και εκδημοκρατισμού της τουρκικής κοινωνίας. Διότι, οι αλλαγές που θα προέλθουν από τις συγκεκριμένες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, θα αποτελέσουν το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής χτύπημα στο πανίσχυρο διττό κατεστημένο της χώρας –στρατιωτικό και δικαστικό-, το οποίο ουκ ολίγες φορές στη σύγχρονη ιστορία της, έχει καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας και πλουραλισμού. Βέβαια, η τελική αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων, αμφισβητείται ήδη έντονα από ειδικούς, και σε τελική ανάλυση, ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να κατανοήσω το γεγονός ότι ο εκσυγχρονισμός μίας χώρας σαν την Τουρκία αποτελεί επιχείρημα –πόσο μάλλον ισχυρό- για την ένταξή της στην ΕΕ. Ακολουθώντας μία τέτοια λογική, ο κατάλογος των υπό ένταξη χωρών, θα έπρεπε πραγματικά να γιγαντωθεί, περιλαμβάνοντας και χώρες όπως η Ουκρανία και το Ισραήλ, μεταξύ πολλών άλλων.<br /><br />Παράλληλα, ένας επιπλέον λόγος που συντελεί στο περί ένταξης σκεπτικό, είναι το γεγονός ότι η Τουρκία είναι πλέον μία ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία και γενικότερα μία χώρα με τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης όσον αφορά το εμπόριο και την οικονομία της. Σε όλα αυτά, έρχοντ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_WQ-AygG9sqAHhh2xGuS4P2te8KHR51z4B3Ks66BUWi6_BYcUOfOmHWX4PVnAS0rxB_4rh-2sMUcFrya3f_fYaCuBONvRy7eo1yh3rawBvUSjC_pMJq1z3JK3xbnrq_E_QkCgxpKyh1M/s1600/turkey-censorship.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 216px; FLOAT: right; HEIGHT: 293px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5528024704962469362" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_WQ-AygG9sqAHhh2xGuS4P2te8KHR51z4B3Ks66BUWi6_BYcUOfOmHWX4PVnAS0rxB_4rh-2sMUcFrya3f_fYaCuBONvRy7eo1yh3rawBvUSjC_pMJq1z3JK3xbnrq_E_QkCgxpKyh1M/s400/turkey-censorship.jpg" /></a>αι να προστεθούν και τα καθαρά ελληνοκεντρικά επιχειρήματα, τα οποία αποτελούν την κλασσική επωδό όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων της χώρας κατά τα τελευταία χρόνια. Με την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, εξασφαλίζουμε τα σύνορα και την γεωγραφική μας ακεραιότητα, μειώνουμε τις στρατιωτικές δαπάνες, και με λίγα λόγια, έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.<br /><br />Από την άλλη πλευρά βέβαια, αν επιχειρήσει κανείς να αξιολογήσει την κατάσταση αντικειμενικά και από μία πιο ευρωπαϊκή οπτική γωνία, δεν μπορεί να παραγνωρίσει ορισμένα εξόφθαλμα στοιχεία. Στην περίπτωση που προχωρήσει η πλήρης ένταξη της χώρας στην ΕΕ, την επόμενη κιόλας ημέρα η ήπειρος θα πλημμυρίσει από ένα μεταναστευτικό κύμα πρωτοφανών - για τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον - διαστάσεων. Τα εκατομμύρια Τούρκων που βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχιας θα αναζητήσουν την τύχη τους σε χώρες της ΕΕ, πολλές εκ των οποίων έχουν ήδη πολυπληθείς μουσουλμανικές κοινότητες –πχ Γερμανία, Γαλλία, αλλά και Αγγλία. Επιπρόσθετα, δεν ομιλούμε για την ένταξη μίας συμβατικής πληθυσμιακά χώρας, αλλά για έναν γίγαντα 70 εκατομμυρίων, ο οποίος θα γίνει αυτομάτως η μεγαλύτερη χώρα της ΕΕ με όλα τα συνεπαγόμενα –πχ περισσότερες έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.<br /><br />Πέραν τούτων, δεν είναι δυνατόν να λησμονιέται, το γεγονός ότι η Ευρώπη, αλλά και το project που λέγεται ΕΕ, οικοδομήθηκαν εκ θεμελίων στηριζόμενα σε δύο πυλώνες της ίδιας βαρύνουσας σημασίας –την οικονομία και τον πολιτισμό. Η οικονομική συνεργασία και η πολιτισμική εγγύτητα είναι η κόλλα που κρατά ενωμένο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κι αν εκλείψει ένα από τα δύο, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Σε καμία περίπτωση λοιπόν, δεν μπορεί να δίνεται υπερβολική προσοχή στο ένα –οικονομία- και να παραγκωνίζεται το άλλο –πολιτισμός.<br /><br />Εδώ δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις. Απλά πράγματα. Η Τουρκία δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, αυτό που εδώ και κάμποσους αιώνες, ονομάζεται «δυτική χώρα». Ιστορικά, πολιτισμικά, γεωγραφικά, θρησκευτικά, ήταν και θα είναι χώρα της Ανατολής.<br />Αυτό που αρχικά ονομάστηκε Δύση και ένα κομμάτι του εξελίχθηκε στην σημερινή ΕΕ, έχει βασικά θεμέλια τα οποία είναι απολύτως διακριτά με αυτά χωρών της Μέσης Ανατολής όπως η Τουρκία. Κι αυτό δεν είναι ούτε θετικό ούτε αρνητικό –είναι απλά η πραγματικότητα. Κι αυτήν την πραγματικότητα δεν υπάρχει πιο απλός και ταυτόχρονα πιο βέβαιος τρόπος για να την διαπιστώσει κανείς, από το να γίνει παρατηρητής της απλής καθημερινής ζωής σε αυτήν την χώρα.<br /><br />Είναι γεγονός ότι πλέον, η πλειοψηφία των κρατών-μελών της ΕΕ, έχει αντιληφθεί ότι ουσιαστικά, η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας είναι ένας δρόμος, ο οποίος οδηγεί αναπόφευκτα σε αδιέξοδο. Πρώτα από όλους, ο Γαλλογερμανικός άξονας αναζητά λύσεις για το πώς θα μπορέσει να αποφευχθεί η έλευση σε αυτό το τέλμα. Μία πραγματιστική προσέγγιση στο ζήτημα, η οποία θα προσέφερε και λύση στο αδιέξοδο, θα ήταν η δημιουργία μίας ειδικής κατηγοριοποίησης χωρών, με τις οποίες η ΕΕ θα έχει προνομιακή σχέση σε μία γκάμα σημαντικών ζητημάτων και στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο θα κατέχει η Τουρκία.<br /><br />Μαζεύοντας τις σκέψεις μου, καταλήγω στο ότι ο ενστερνισμός της παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς συνεργασίας των κρατών, σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγονται επιλογές οι οποίες αντιβαίνουν στις θεμέλιες αξίες πάνω στις οποίες στήθηκε ένα τόσο μοναδικό και περίπλοκο οικοδόμημα όπως η ΕΕ. Λύσεις υπάρχουν. Αρκεί, οι Ευρωπαίοι ηγέτες να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να παρουσιάσουν την κατάσταση ως έχει κι όχι όπως τα διαφόρων ειδών συμφέροντα ορισμένων ομάδων θα ήθελαν να είναι. Αρκεί, να καταφέρουν να προσεγγίσουν έστω, αυτή τη μαγική ισορροπία ρεαλισμού και ιδεαλισμού με την οποία οι προκάτοχοί τους μετέτρεψαν το όραμα της ενωμένης Ευρώπης σε πραγματικότητα… </div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-19511019369086070052010-09-25T23:17:00.004+01:002010-09-25T23:24:13.897+01:00Το τέμενος, ο φονταμενταλισμός και η τρομολαγνεία<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyCEGWBAJEU5qobVr5gcse0BOkjbyhqRmSP9saxSy8sSwKfRenrYP66JlBni3CShaphAzeIYQg3XEPIt2Z9S4aFULYjKP9Q6QSOiyj4L0JHAMUzEDluU-3pctvZgt_N9E7SRK85pIo1NE/s1600/cordoba_houseNYC.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyCEGWBAJEU5qobVr5gcse0BOkjbyhqRmSP9saxSy8sSwKfRenrYP66JlBni3CShaphAzeIYQg3XEPIt2Z9S4aFULYjKP9Q6QSOiyj4L0JHAMUzEDluU-3pctvZgt_N9E7SRK85pIo1NE/s400/cordoba_houseNYC.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520980422254881202" border="0" /></a><br /><br />Πριν από λίγες ημέρες, στις 11 Σεπτμβρίου, τιμήθηκε για έννατη χρονιά στις ΗΠΑ, η μνήμη των θυμάτων της φονικής επίθεσης στο World Trade Center της Νέας Υόρκης. Αναμφίβολα, το συγκεκριμένο συμβάν, πέραν του γεγονότος ότι αναδιαμόρφωσε σε σημαντικό βαθμό την παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στη Ψυχή της αμερικάνικης κοινωνίας. Και είναι τόσο βαθιά τα σημάδια αυτά, που έχουν επιρρεάσει ακόμα και τις πιο σημαίνουσες αξίες που φθάνουν στις ρίζες της κουλτούρας της χώρας.<br /><br />Πρόσφατα, εκτυλίχθηκε και βρίσκεται σε εξέλιξη ένα ακόμα επεισόδιο, το οποίο οφείλει τον χαρακτήρα του ξεκάθαρα στα όσα συνέβησαν την μοιραία 11/9/2001. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία έχει να κάνει με την ανέγερση ενός πολιτιστικού κέντρου Cordoba House- στο οποίο θα διεξάγονται διάφορες διαπολιτισμικού χαρακτήρα δραστηριότητες και το οποίο θα φιλοξενεί και ένα μουσουλκμανικό τέμενος. Η ευθύνη και η ηγεσία της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας, ανήκουν στον ιμάμη Feisal Abdul Rauf ο οποίος έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα γνωστός στις ΗΠΑ για τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει σχετικά με ζητήματα κυρίως διαθρησκευτικής συνεργασίας.<br /><br />Μέχρι εδώ όλα καλά. Η τοποθεσία όμως που επέλεξε ο Abdul Rauf για τη δημιουργία του Cordoba House, προκάλεσε άμεσα έναν οριμαγσδό ποικιλόμορφων αντιδράσεων. Η πρόταση είναι το διαπολιτισμικό κέντρο να κατασκευαστεί μερικά τετράγωνα από το περίφημο Σημείο Μήδεν –το σημείο που βρίσκονταν οι Δίδυμοι Πύργοι. Η συγκεκριμένη τοποθεσία επιθλέχθηκε, σύμφωνα με τους εμπνευστές του εγχειρήματος, ακριβώς για να προσπαθήσει να γιατρέψει κάποιες από τις πληγές της τοπικής αλλά και ευρύτερης κονωνίας, που παραμένουν ακόμα, 9 χρόνια μετά, διάπλατα ανοιχτές.<br /><br />Το κύμα της αντίδρασης που γεννήθηκε αμέσως με το που έγινε γνωστή η πρόθεση για την υλοποίηση του συγκεκριμένου εγχειρήματος, προήλθε από πλείστες κατευθύνσεις, ακόμα και από μερικές από τις οποίες δεν θα ανέμενε κανείς, τέτοιου είδους αντίδραση. Μεγάλο μέρος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος επαναστάτησε. Η –περίφημη πλέον- κα Sarah Palin κάλεσε όλους τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους, να δράσουν εναντίον της δημιουργίας του τεμ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlfkwlkmjBdEhX2iWYLfnmtNudNGWHVSHgLI5tdYlSJeAV6VaLsqjenpvb7Y4MT1D7sJTgUbzY76H_-rFumd9_66oUXdGKojswkOqElBg0Iv0WmgVvPPt7o1cmtciCIYNapP8_jnUOYbg/s1600/coexist.jpg"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 399px; height: 245px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlfkwlkmjBdEhX2iWYLfnmtNudNGWHVSHgLI5tdYlSJeAV6VaLsqjenpvb7Y4MT1D7sJTgUbzY76H_-rFumd9_66oUXdGKojswkOqElBg0Iv0WmgVvPPt7o1cmtciCIYNapP8_jnUOYbg/s400/coexist.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520979705856827858" border="0" /></a>ένους, διότι όπως τόνισε χαρακτηριστικά «το χτίσιμό του δίπλα στο Σημείο Μηδέν, θα αποτελέσει μαχαιριά στην καρδιά της αμερικάνικης κοινωνίας». Ο πρώην ηγέτης των Ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία Newt Gingrich, υπογράμμισε εμφατικά πως «δεν θα υπάρξει τέμενος στο Σημείο Μηδέν, όσο δεν υπάρχουν εκκλησίες ή συναγωγές στη Σαουδική Αραβία».<br /><br />Ακόμα όμως και από συνήθως μετριοπαθείς φωνές όπως αυτή του περιοδικού The New Republic, εκφράστηκαν απόψεις σαν και αυτή του αρχισυντάκτη Martin Peretz, ο οποίος υποστήριξε ευθαρσώς ότι «δεν ξέρω κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι –οι μουσουλμάνοι- αξίζουν πραγματικά τα δικαιώματα που τους έχουν παραχωρηθεί από το Σύνταγμα, γιατί έχω την βεβαιότητα ότι θα τα εκμεταλλευθούν εις βάρος των ΗΠΑ»!! Γενικά, η κοινή συνισταμένη του συνόλου των αντιδράσεων, είναι μία άκρως διαστρεβλωμένη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία το σύνολο των μουσουλμάνων φέρουν μέρος της ευθύνης για τα τότε τραγικά γεγονότα.<br /><br />Γιατί όμως όλος αυτός ο πανικός, ιδιαίτερα τόσα χρόνια μετά την 11/9; Περιστατικά και ανακλαστικά σαν και αυτά, βγάζουν στην επιφάνεια τα φοβικά σύνδρομα που έχουν ριζώσει στην συνείδηση μίας σεβαστής μερίδας αμερικανών πολιτών και τα οποία αντιβαίνουν απόλυτα στις αξίες πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε το αμερικάνικο οικοδόμημα -όπως ο πλουραλισμός, η ελευθερία έκφρασης και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προεξαρχόντων αυτών των μειονοτήτων. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της κατάστασης, αποτελεί το εύρετρο μίας πρόσφατης δημοσκόπησης του περιοδικού Newsweek, σύμφωνα με την οποία το 52% των πολιτών που ψήφισαν τους Ρεπουμπλικάνους στις τελευταίες εκλογές, θεωρούν ως αληθινό ή πιθανά αληθινό το σενάριο ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama προωθεί τα σχέδια του Ισλαμικού φονταμενταλισμού!!<br /><br />Πέραν όμως αυτών, το χείριστο όλων είναι το γεγονός ότι, ακριβώς τέτοιου χαρακτήρα και περιεχομένου ακραίες αντιμετωπίσεις, είναι αυτές που σπέρνουν τους καρπούς του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Διότι, ένας απλός αμερικάνος μουσουλμάνος πολίτης δεν ξυπνά, έτσι απλά, μία ωραία πρωία, συνεπαρμένος από τα ιδανικά της Jihad. Η αρχή του κακού εδράζεται στο αίσθημα ότι δεν αποτελεί πλέον ισότιμο μέλος της κοινωνίας της χώρας στην οποία κατοικεί και της οποίας είναι νόμιμος πολίτης. Η μαρτυρία μίας πηγής του Newsweek από στέλεχος των Ταλιμπάν, είναι αφοπλιστική και δεν επιδέχεται περαιτέρω σχολιασμού: «Αποτρέποντας το χτίσιμο αυτού του τεμένους, οι ΗΠΑ μας κάνουν μία μεγάλη χάρη καθώς μας δίνουν τη δυνατότητα να επιστρατέψουμε πολλαπλάσια νέα στελέχη για τον σκοπό μας. Όσο περισσότερα τεμένη σταματάτε, τόσους περισσότερους Jihadists θα μπορούμε να επιστρατεύσουμε».<br /><br />Έχοντας ακριβώς αυτήν τη ρεαλιστική λογική προσέγγισης κατά νου, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ G. W. Bush, επαναλάμβανε συνεχώς, σαν χαλασμένο γραμμόφωνο, ότι οι ΗΠΑ ήταν σε πόλεμο με τους τρομοκράτες που ήταν υπαίτιοι για την τραγωδία και όχι με όλο το Ισλάμ. Στο ίδιο μήκος κύματος, κινήθηκε και η ξεκάθαρη και ομολογουμένως θαρραλέα τοποθέτηση του προέδρου Barack Obama επί του θέματος, ο οποίος ενθάρρυνε τη δημιουργία του τεμένους, υπογραμμίζοντας ότι «η πολυπολιτισμικότητα είναι μέρος της δύναμής μας και όχι πηγή διακρίσεων και ανασφάλειας».<br /><br />Αναμφίβολα, η συγκεκριμένη περίσταση αποτελεί ένα αξιοσημείωτο τεστ αξιών για την αμερικάνικη κοινωνία, η οποία ανέκαθεν υπήρξε λαμπρός φάρος σε ό,τι αφορά ζητήματα ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Σε μία από τις τελευταίες του παρεμβάσεις, ο Abdul Rauf επισημαίνει ότι στόχο της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας και ραχοκοκαλιά του εγχειρήματος, αποτελεί το κοινό σημείο των τριών θρησκειών -Μουσουλμανισμού, Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού-, που δεν είναι άλλο από την προς τον πλησίον Αγάπη. Ο Newt Gingrich και οι συν αυτώ -όπως και ο Osama Bin Laden άλλωστε- οραματίζεται, με τα λεγόμενα και τις πράξεις του, παρελθούσες εποχές θρησκευτικών πολέμων. Είναι καιρός, οι σύγχρονες κοινωνίες να ενισχύσουν την προσπάθεια του πρώτου και των ομοίων του και να κλειδώσουν την ιδεοληψία, τον φανατισμό και την εν γένει νοοτροπία του τελευταίου, οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-30605465168248794532010-09-05T20:50:00.005+01:002010-09-05T21:03:05.019+01:00Δημοκρατία –ασθμαίνουσα και παγκοσμίως οπισθοχωρούσα…<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh53eBMxxYv-B5E40_T1sssrJ_LZm9G3fqH9GdGj2i1GIAMaIEcPFQ46qeItruYPshmz9e-FTiBi0_GJgfnu8UZScTevtkaPWwUqlOePP1hdWdlo3uIC2bxxD1kK5uJASb-zennYOPxJs0/s1600/democracy1.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 327px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513520662847345506" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh53eBMxxYv-B5E40_T1sssrJ_LZm9G3fqH9GdGj2i1GIAMaIEcPFQ46qeItruYPshmz9e-FTiBi0_GJgfnu8UZScTevtkaPWwUqlOePP1hdWdlo3uIC2bxxD1kK5uJASb-zennYOPxJs0/s400/democracy1.jpg" /></a><br />Τα 90ς υπήρξαν ομολογουμένως η «χρυσή δεκαετία» για τη δημοκρατία παγκοσμίως. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, απολυταρχικά καθεστώτα κατέρρεαν και στη θέση τους άνθιζαν φιλελεύθερες δημοκρατίες, με διάφορες παραλλαγές ανά περίπτωση βέβαια. Τα παραδείγματα εκτείνονταν από την Αφρική έως την Ανατολική Ευρώπη και από τα βάθη της Ασίας έως τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Όλα έδειχναν ότι οι παγκόσμιες κοινωνίες ήταν έτοιμες να κλειδώσουν, μια για πάντα, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, τους «απολυταρχικούς σκελετούς» του παρελθόντος.<br /><br />Η κατάσταση όμως δεν εξελίχθηκε ανάλογα. Έτσι, ενώ το «παγκόσμιο βαρόμετρο δημοκρατίας» της οργάνωσης Freedom House έδειχνε ότι το 2005 μόλις 9 χώρες παγκοσμίως είχαν υποστεί κάποιο πισωγύρισμα όσον αφορά το δημοκρατικό τους πολίτευμα, τέσσερα χρόνια μετά, το 2009, ο αριθμός αυτός είχε φθάσει τις 40. Την ίδια χρονιά, ο αριθμός των χωρών στις οποίες υπήρχαν δημοκρατικά καθεστώτα παγκοσμίως, έπεφτε στο θλιβερό –και χαμηλό 15ετίας- επίπεδο των μόλις 116 σε όλον τον κόσμο.<br /><br />Τα στατιστικά όμως, δεν λένε όλη την αλήθεια για την παγκόσμια οπισθοχώρηση της δημοκρατίας –οι ίδιες οι ιστορίες των κρατών, μιλούν από μόνες τους. Στη Ρωσία, ξεκινώντας από το 2000, ο νέος πρόεδρος της χώρας Βλάντιμιρ Πούτιν, εκμεταλλευόμενος τη διάχυτη οργή του λαού για την κατάρρευση της οικονομίας, «πέρασε» μεταρρυθμίσεις οι οποίες εκμηδένισαν την όποια ελπίδα για ένα αληθινά δημοκρατικό καθεστώς. Διόρισε τοπικές ηγεσίες με το «έτσι θέλω», απέκτησε με διάφορους τρόπους τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ και εκμηδένισε την επιρροή όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης με μη θεμιτά μέσα, μετατρέποντας εαυτόν σε «απόλυτο κυρίαρχο».<br /><br />Στις Φιλιππίνες, η πρόεδρος Γκλόρια Αρόγιο, χρησιμοποίησε το 2006 μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, για να εγκαθιδρύσει ουσιαστικά μία στρατιωτική δικτατορία, με την προεδρία της να συνδέεται με μία δραματική αύξηση διώξεων και θανάτων ακτιβιστών του ευρύτερου αντιπολιτευόμενου χώρου. Στο Ιράκ, οι αρχικοί ηγέτες της μετά-Σαντάμ εποχής, χρησιμοποίησαν πλειάδα αθέμιτων μέσων έναντι των αντιπάλων τους για να σκαρφαλώσουν στην εξουσία. Στην Αφρική δε, τα παραδείγματα ηγετών-σωτήρων που παίρνοντας την εξουσία έδειχναν το πραγματικό τους πρόσωπο, είναι αναρίθμητα. Άξιος εκπρόσωπος, στην Κένυα, ο πολύς πρόεδρος Κιμπάκι, ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία υποσχόμενος δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, για να την κατακτήσει και να διαιρέσει φυλετικά –και όχι μόνο- τους πολίτες της ταλαίπωρης χώρας του. <div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKpdPNmq0Lsw7oGZ-oZ5opmnN84CvBG7fcUDPvFqdaCzJk_TL16K93-nsErpXauXiiUhANRrW-ChhKYN0FgmSWm47Ll6fH_HEXLV9Z386myY1E7YAgR_usyc3_ir1F7MZ8JyzCg3fAyIk/s1600/democracy2.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 400px; FLOAT: right; HEIGHT: 307px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513520846131801218" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKpdPNmq0Lsw7oGZ-oZ5opmnN84CvBG7fcUDPvFqdaCzJk_TL16K93-nsErpXauXiiUhANRrW-ChhKYN0FgmSWm47Ll6fH_HEXLV9Z386myY1E7YAgR_usyc3_ir1F7MZ8JyzCg3fAyIk/s400/democracy2.jpg" /></a><br />Ίσως όμως το πλέον τρανταχτό παράδειγμα χώρας, στην οποία τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά «βήματα προς τα πίσω» όσον αφορά το δημοκρατικό της πολίτευμα, είναι αυτό της Ταϋλάνδης. Η χώρα αυτή της νοτιοανατολικής Ασίας, αποτέλεσε την περασμένη δεκαετία έναν από τους περιώνυμους «ασιατικούς τίγρεις» της ανάπτυξης, χαρακτηριζόμενη και ως «η πιο ελπιδοφόρα νέα δημοκρατία στον κόσμο». Το σύνταγμα το οποίο είχε ψηφιστεί ήταν αναμφίβολα ένα από τα πιο προοδευτικά και ρηξικέλευθα σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η Ταϋλάνδη, είχε μπει για τα καλά στις «ράγες της ευημερίας».<br /><br />Κάπου εκεί όμως, στις αρχές της χιλιετίας, ήρθε η μεγάλη ασιατική οικονομική κρίση, η οποία προκάλεσε τριγμούς στο οικοδόμημα της χώρας. Εκμεταλλευόμενος το κλίμα οργής και την εν γένει αστάθεια που επικράτησε, ο Ταξίν Σιναβάτρα –ένας δισεκατομμυριούχους μεγιστάνας των ΜΜΕ-, επικράτησε στις εκλογές με την υπόσχεση να εξυγιάνει την οικονομία και να προωθήσει κοινωνικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των φτωχών.<br /><br />Ο Σιναβάτρα ήταν ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκιστή πολιτικάντη. Όταν ανήλθε στην εξουσία, και αφού εφάρμοσε κάποιες από τις λαϊκίστικες πολιτικές του για να κατευνάσει τα πλήθη, ενορχήστρωσε μία πρωτοφανή λεηλασία του συνόλου των «νεαρών» δημοκρατικών θεσμών της χώρας, δρώντας σε όλα τα φάσματα της πολιτικής ως ένας στυγνός, αλλά και διαβολεμένα ευφυής, δικτάτορας. Η πιο ενδεικτική περίπτωση των πεπραγμένων του, ήταν ο περίφημος «πόλεμος» κατά των ναρκωτικών. Στην διάρκεια αυτού του «πολέμου», σκοτώθηκαν μυστηριωδώς, περισσότεροι από 2.500 πολίτες, η τραγική πλειοψηφία των οποίων ανήκαν στον αντιπολιτευόμενο χώρο.<br /><br />Αν ο παρατηρητής θελήσει να ψηλαφήσει τα αίτια αυτής της παγκόσμιας οπισθοχώρησης της δημοκρατίας, οφείλει να ξεκινήσει από τον τρόπο με τον οποίο εμπεδώθηκε η δημοκρατία στις συγκεκριμένες χώρες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι τοπικοί άρχοντες, έβλεπαν την δημοκρατία απλά ως μία ακολουθία εκλογικών διαδικασιών, τις οποίες εφόσον κέρδιζαν, μετά θεωρούσαν εαυτούς νομιμοποιημένους να χρησιμοποιούν οποιονδήποτε τρόπο και μέσο για να κρατήσουν και να διευρύνουν την εξουσία τους, μετατρέποντάς την σε απολυταρχική και απόλυτη. Μία προφανώς, αρκετά «στενή» και υπέρ των ημών συμφερόντων, ερμηνεία της…<br /><br />Παράλληλα, μετά το 2001 κυρίως, τα ανεπτυγμένα δυτικά κράτη άρχισαν να στρέφουν αλλού την προσοχή τους και μάλιστα πολλές φορές συνέβη κάτι ακόμα χειρότερο. Σε περιπτώσεις όπως αυτές του Πακιστάν και της Μαλαισίας, η Δύση ουσιαστικά υποστήριξε την ύπαρξη απολυταρχικών καθεστώτων, εξαιτίας του γεγονότος ότι την βοηθούσαν στον περιώνυμο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».<br /><br />Επιπρόσθετα, σημαντικό ρόλο σε αυτό το παγκόσμιο πισωγύρισμα, έπαιξε και η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στο προφίλ της δημοκρατίας παγκοσμίως. Έχοντας στις περισσότερες των περιπτώσεων, συνδέσει λανθασμένα την δημοκρατία με την οικονομική ανάπτυξη, οι πολίτες αυτών των χωρών, όταν άρχισε να ξεσπά η κρίση, έριξαν το φταίξιμο στο δημοκρατικό πολίτευμα και σε όσους ανά περίπτωση το εγκαθίδρυσαν.<br /><br />Ίσως όμως το χειρότερο γεγονός όλων, είναι η κομβική μεταβολή στη διάθεση των πολιτών αυτών των χωρών απέναντι στη δημοκρατία. Κυριότερα δε όλων, των πολιτών της μεσαίας αστικής τάξης, η οποία απετέλεσε και την κινητήριο δύναμη για την επαναφορά της δημοκρατίας. Τώρα, οι ίδιοι πολίτες που έδωσαν και την ψυχή τους για να «ρίξουν» τους δικτάτορες, συνειδητοποιούν πόσο δύσκολο είναι να στερεωθεί και να αναπτυχθεί μία υγιής δημοκρατία. Μάλιστα, πολλές φορές, με πρόσχημα την πάλη τους για τη δημοκρατία, χρησιμοποιούν και μέσα τα οποία αποτελούσαν ίδιον των «τεράτων» που οι ίδιοι αποκαθήλωσαν!! «Έπρεπε να σώσουμε τη δημοκρατία, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να αγνοήσουμε τις εκλογές», επιχειρηματολογούσαν οι διπλωμάτες που είχε στο πλευρό του ο Σιναβάτρα. Αλήθεια, τι όμορφη και δημοκρατική δικαιολογία…<br /><br />Ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα, για να εμπεδωθεί και να αποκτήσει στέρεες ρίζες σε μία κοινωνία, απαιτεί ισχυρούς θεσμούς στηριζόμενους από σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, έχει ανάγκη από μία ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβερνώσα παράταξη και πάνω από όλα, προϋποθέτει την αποδοχή και την διενέργεια συμβιβασμών από όλους. Και όσοι έχουν ζήσει υπό την βαριά σκιά απολυταρχικών καθεστώτων, μπορούν να βεβαιώσουν ότι τα προαναφερθέντα, αποτελούν ήσσονος μεγέθους θυσίες έναντι των καρπών μίας αληθινά ελεύθερης κοινωνίας…</div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-28331878721905047332010-08-18T19:21:00.003+01:002010-08-18T19:26:21.299+01:00Αλήθεια, τι τρέχει με τους Ρεπουμπλικάνους;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt9rQhYhRoZs_TxAhilTkoh_Dr20cI_fOoi3o3tUYYxpWmFSBbHJJHdRmXJ7y3ORZ-__cy1LYkaNHNCbqA1XZIm2wb5fY-I-VpFdhvZGexnK5zLQHZKBlHBgWSNlTqZKdeacCePwItqH4/s1600/001-0310131608-gop.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 302px; DISPLAY: block; HEIGHT: 345px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5506817847388653506" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt9rQhYhRoZs_TxAhilTkoh_Dr20cI_fOoi3o3tUYYxpWmFSBbHJJHdRmXJ7y3ORZ-__cy1LYkaNHNCbqA1XZIm2wb5fY-I-VpFdhvZGexnK5zLQHZKBlHBgWSNlTqZKdeacCePwItqH4/s400/001-0310131608-gop.jpg" /></a><br />Το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα είναι το μοναδικό παγκοσμίως που επιφυλάσσει στην εκάστοτε αντιπολίτευση έναν ιδιαίτερα σημαίνοντα ρόλο. Η αντιπολιτευόμενη παράταξη, ξέχωρα από τις πιέσεις και τις προτάσεις που μπορεί να θέτει, έχει την δυνατότητα να μπλοκάρει ριζικές μεταρρυθμίσεις στη Γερουσία, καθώς και να διοικεί πολιτείες με υψηλή αυτονομία, δοκιμάζοντας εκεί τις πολιτικές της. Ακόμα και η μεγάλη συχνότητα των διαφόρων εκλογικών διαδικασιών στις ΗΠΑ, παρέχουν ευκαιρίες γρήγορων επανακάμψεων.<br /><br />Με μία πρώτη ματιά, αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει και τώρα. Καθ’οδόν προς τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου για το Κογκρέσο και τη Γερουσία, οι Ρεπουμπλικάνοι μοιάζουν έτοιμοι για μία θριαμβική επάνοδο. Δεν πάει είναι αλήθεια πολύς καιρός από τότε που οι αναλύσεις-«μνημόσυνα» για το μέλλον του Grand Old Party (GOP) δημοσιεύονταν σωρηδόν. Κι όμως, τώρα όλα δείχνουν να έχουν αναστραφεί. Τα ποσοστά αποδοχής της κυβέρνησης Obama, καθώς και του ίδιου του προέδρου, έχουν πάρει για τα καλά το κατήφορο, με την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει το ένα χαστούκι μετά το άλλο –συνεχιζόμενη υψηλή ανεργία, οικολογική καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού, κλπ. Πλέον, το 60% των Αμερικάνων πιστεύουν ότι η χώρα βρίσκεται σε λάθος δρόμο και είναι έτοιμοι να απαρνηθούν τον «μεσσία» Barack Obama. Το σκηνικό για τους Ρεπουμπλικάνους μοιάζει ιδανικό.<br /><br />Φευ –πρόκειται μοναχά για την κορυφή του παγόβουνου. Στα ενδότερα της συντηρητικής παράταξης, μαίνεται εμφύλιος. Από την μία υπάρχει μία ομάδα μετριοπαθών στελεχών, η οποία πιστεύει ότι ο ρόλος του κόμματός τους σε αυτήν την συγκυρία είναι να προσπαθεί να συνεργάζεται δημιουργικά με τους Δημοκρατικούς προς όφελος της χώρας. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η –πλειοψηφούσα τα τελευταία χρόνια- μερίδα των νεοσυντηρητικών.<br /><br />Οι τελευταίοι, αποδοκιμάζουν οποιαδήποτε σκέψη συνεργασίας με τους Δημοκρατικούς. Μάλιστα, για τους μετριοπαθείς συναδέλφους τους έχουν εφεύρει κι ένα ευφυέστατο χαρακτηρισμό. Τους αποκαλούν RINOs (Republicans In Name Only), Ρεπουμπλικάνοι που έχουν μόνο το όνομα –διότι προφανώς την χάρη την μονοπωλούν οι ίδιοι. Και προφανώς, αυτήν ακριβώς η χάρη τους, έχει εξασφαλίσει τελευταία για το κόμμα τους, ένα αντίστοιχα ευρηματικό προσωνύμιο: The Party of No –το κόμμα του ΟΧΙ…<br /><br />Αυτή η ενδοπαραταξιακή ομάδα, έχει αποκτήσει είναι η αλήθεια, έναν ευρύ όχλο πιστών και ιδιαίτερα φανατικών ακολούθων, παραδοσιακών οπαδών του GOP. Το περιώνυμο πλέον κίνημα των «πάρτυ τσαγιού» (tea parties) έχουν απλωθεί σε ολόκληρη την επικράτεια και στρατολογούν όλο και μεγαλύτερες μάζες προς επίτευξη των στόχων τους. Λιγότερο κράτος, σκληρότερη εξωτερική πολιτική, επιστροφή στις παραδοσιακές ηθικές αξίες. Και μπορεί τα παραπάνω να μη είναι κατ' ανάγκη λανθασμένα, ο τρόπος όμως που προβάλλονται και διεκδικούνται από τις συγκεκριμένες ομάδες πολιτών είναι το λιγότερο τραγελαφικός –χωρίς να σημαίνει ότι σε κάποιες περιπτώσεις, όπως της εκλογικής νίκης στη Βοστώνη, δεν είναι και αποτελεσματικός.<br /><br />Τα δύο πρόσωπα που έχουν ξεχωρίσει από αυτό το «κίνημα» και τα οποία αποτελούν και τις ηγετικές του φυσιογνωμίες, χαρακτηρίζουν απόλυτα αυτό που είναι σήμερα το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Η πρώην κυβερνήτης της Αλάσκα και συνυποψήφια του John McCain, Sarah Palin και ο «άρχοντας των ερτζιανών», Rush Limbaugh. Αλλαλάζοντες, απόλυτοι, φανατισμένοι και αρνητικοί σε οτιδήποτε αντιτίθεται στις –κατά τους ιδίους- «αγνές αμερικάνικες αξίες».<br /><br />Παρ’όλα αυτά, δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που πιστεύουν ότι αυτά ακριβώς τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά είναι που θα οδηγήσουν τους Ρεπουμπλικάνους στην ανάκτηση της εξουσίας, δείχνοντας μάλιστα τις προσεχείς φθινοπωρινές εκλογές. Σύμφωνοι –η φλόγα των tea parties ενδέχεται να οδηγήσει σε αρκετές νίκες το Νοέμβρη. Ως εκεί όμως. Διότι εάν οι Ρεπουμπλικάνοι θέλουν πραγματικά να έχουν ελπίδες για τις προεδρικές του 2012, τότε δεν έχουν τίποτε παραπάνω να κάνουν από το να μελετήσουν λίγη ιστορία –και μάλιστα πρόσφατη.<br /><br />Δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια από τον θρίαμβο των «ενδιάμεσων» εκλογών του 1994. Το σκηνικό έχει τρανταχτές ομοιότητες. Οι νεοσυντηρητικοί είχαν και τότε τον απόλυτο έλεγχο και –με τον Newt Gingrich στον ρόλο της κας Palin- είχαν αποφασίσει ολομέτωπη επίθεση από τα δεξιά για την «νέα συντηρητική επανάσταση». Οι τότε κόντρες με τον πρόεδρο Clinton ομηρικές. Και πράγματι, ο θρίαμβος του 1994 τους έδωσε τον έλεγχο του Κογκρέσου μετά από ολόκληρες δεκαετίες. Με μία μικρή ένσταση. Δύο χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 1997, ο Bill Clinton ήταν αυτός που ορκιζόταν για δεύτερη φορά πρόεδρος των ΗΠΑ.<br /><br />Τα παραπάνω, έχουν ιδιάζουσα σημασία όχι μόνο για το μέλλον ενός εκ των δύο πυλώνων του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος –τους Ρεπουμπλικάνους-, αλλά και για το ίδιο το σύστημα αυτό καθ’εαυτό. Διότι, είναι τέτοια τα χαρακτηριστικά του, που για να αποδώσουν τα σημαντικά προτερήματά του, προαπαιτείται η ύπαρξη μίας φερέγγυας αντιπολίτευσης που θα μπορεί να συνεισφέρει δημιουργικά και όχι απλά να φωνασκεί και να καταστροφολογεί. Οι Ρεπουμπλικάνοι υπήρξαν ανέκαθεν ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα που γεννούσε, εκτός από μεγάλους πολίτικούς, και μεγάλες ιδέες, που πολλές φορές άλλαξαν τον ρου της ιστορίας –όρα διακυβέρνηση Reagan. Είναι πλέον καιρός να εντρυφήσουν στις αληθινές ρίζες τους, έτσι ώστε να μπορέσουν –για το καλό του GOP και των ΗΠΑ- το 2012 να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αντιτάξουν μία αντάξια αυτής του προέδρου Obama υποψηφιότητα, σε μία από τις κρισιμότερες εκλογές στην ιστορία της χώρας.oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-60094710054006081132010-08-06T13:42:00.006+01:002010-08-06T13:51:24.750+01:00Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και ο γενναίος κ. Κάμερον<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSIMR1Eea91w7ZbhrmsoWnkFs8XTA2CXbccuk14AOy4LB8mquBa7-NNT9SwThcXs8jZLrxmQe6yI9gUYZtrPtRASTy_FkSymfNQyzjrHrBqLJILnpgy6SWejaGLUuE82T1mCvy1y9-Htw/s1600/44442.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 298px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5502278035528150146" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSIMR1Eea91w7ZbhrmsoWnkFs8XTA2CXbccuk14AOy4LB8mquBa7-NNT9SwThcXs8jZLrxmQe6yI9gUYZtrPtRASTy_FkSymfNQyzjrHrBqLJILnpgy6SWejaGLUuE82T1mCvy1y9-Htw/s400/44442.jpg" /></a><br />Ανέκαθεν στην χώρα μας, τα ζητήματα που αφορούν την παιδεία αποτελούσαν σημαντικά κομμάτια της πολιτικής ατζέντας –τουλάχιστον όσον αφορά το λεκτικό μέρος της. Οι κάθε είδους εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις δε, αποτελούν στην Ελλάδα κάτι τόσο κλισέ, που σχεδόν κάθε κυβέρνηση νοιώθει ως «ιερό χρέος» της να δοκιμάζει κι από μία.<br /><br />Τον τελευταίο λοιπόν καιρό, έχουν πληθύνει οι συζητήσεις γύρω από το πόσο αναγκαία είναι μία εκ βάθρων ανανέωση του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας μας, καθώς η παρακμάζουσα κατάστασή του είναι για πολλούς η «ρίζα του κακού» -η βασική αιτία που οδήγησε την ελληνική κοινωνία στο τέλμα στο οποίο βρίσκεται. Και αναμφίβολα, δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι έχουν άδικο.<br /><br />Ταυτόχρονα βέβαια, παρόμοιες ζυμώσεις λαμβάνουν χώρα και σε άλλα κράτη που αντιμετωπίζουν με την σειρά τους, παραπλήσιες καταστάσεις κρίσης. Με μία ειδοποιό διαφορά όμως. Προσπερνούν τα λόγια και περνούν στην πράξη.<br /><br />Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η νεοεκλεγείσα βρετανική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον ηγέτη των συντηρητικών Τόρυδων, Ντέιβιντ Κάμερον. Ως γνωστόν, η νεόκοπη κυβέρνηση είναι απότοκος της συνεργασίας του Συντηρητικού κόμματος –που κατήγαγε πύρρειο νίκη, μην εξασφαλίζοντας πλειοψηφία- και του κόμματος των Φιλελεύθερων Δημοκρατων.<br /><br />Είναι γεγονός ότι, στην αρχή της πορείας του κυβερνητικού αυτού συνασπισμού, η πλειοψηφία των αναλυτών στοιχημάτιζε για τον αριθμό των μηνών που θα άντεχε η συνεργασία των δύο κομμάτων, ενώ ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι ήταν βέβαιοι ό<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrMRuvqReT-s5y4vry_gMXEH_8j6S1I5p7zxd4UIxWJefj3jSG4MAvv3giN1cwUgtxQRl6oXUETGIZpkA5-PcfxCY5mISHoqe86XdlHr5zRY6n4hsdLD2DFznA5vf7ICoZ473xSoQioH4/s1600/26918_388147405982_515455982_4452591_8202020_n.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 283px; FLOAT: right; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5502278217087895426" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrMRuvqReT-s5y4vry_gMXEH_8j6S1I5p7zxd4UIxWJefj3jSG4MAvv3giN1cwUgtxQRl6oXUETGIZpkA5-PcfxCY5mISHoqe86XdlHr5zRY6n4hsdLD2DFznA5vf7ICoZ473xSoQioH4/s400/26918_388147405982_515455982_4452591_8202020_n.jpg" /></a>τι η νέα κυβέρνηση δεν θα αποδεικνυόταν ικανή για τις ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η Βρετανία.<br /><br />Κι όμως. Από τις πρώτες κιόλας μέρες της, η κυβέρνηση του κ. Κάμερον βάλθηκε να διαψεύσει για τα καλά τις χαιρέκακες Κασσάνδρες. Σε μία σειρά από τομείς έχει ξεκινήσει την προώθηση εντυπωσιακών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες έχουν ξεκάθαρο στόχο να ταράξουν συθέμελα την βρετανική κοινωνία, ξυπνώντας την από τον βαθύ λήθαργο που είχε πέσει τα τελευταία χρόνια.<br /><br />Ίσως η πιο εντυπωσιακή «κίνηση» που έχει μέχρι ώρας επιχειρήσει η κυβέρνηση Κάμερον, είναι το νομοσχέδιο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ήταν από τους πρώτους στόχους των οποίων η υλοποίηση ξεκίνησε από τις πρώτες ημέρες της θητείας, μόνο τυχαίο δεν είναι. Ο κ. Κάμερον, ο υπουργός Παιδείας Μάικλ Γκόουβ και οι συνεργάτες τους, πιστεύουν ότι με το νέο σύστημα θα τεθούν τα θεμέλια για την υλοποίηση του ευρύτερου κυβερνητικού τους οράματος –της περίφημης πλέον «Μεγάλης Κοινωνίας» (Big Society).<br /><br />Το περιεχόμενο των αλλαγών, κυριολεκτικά λάμπει μέσα στην απλότητα των ιδεών του. Υπό το νέο μοντέλο, θα είναι δυνατή η δημιουργία και η λειτουργία σχολείων με καθαρή πρωτοβουλία των τοπικών κοινωνιών. Με απλά λόγια, μία ομάδα γονέων σε μία γειτονιά θα έχει την δυνατότητα να βρει τους απαραίτητους πόρους –υλικούς και ανθρώπινους- ώστε να δημιουργήσει ένα δικό της σχολείο, χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση του κράτους!!<br /><br />Καθένας μπορεί να αντιληφθεί τον «σεισμό» που δύναται να προξενήσει μία τέτοια δυνατότητα. Όπως ένας άξιος δικηγόρος μπορεί να ανοίξει το δικό του δικηγορικό γραφείο, το ίδιο θα μπορεί να κάνει πλέον και ένας άξιος δάσκαλος. Όταν σε μία περιοχή οι γονείς δεν είναι ικανοποιημένοι από τις παρεχόμενες υπηρεσίες του τοπικού σχολείου, θα έχουν την δυνατότητα να συντονιστούν και επιλέξουν να κάνουν μόνοι τους το μεγάλο βήμα. Και ίσως το σημαντικότερο όλων –οι μη αποδοτικοί δάσκαλοι θα αποβάλλονται σταδιακά από το ίδιο το σύστημα. Τα αγαθά του ανταγωνισμού σε όλο τους το μεγαλείο!!<br /><br />Παρ’όλα αυτά, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση θα συναντήσει κατά την εφαρμογή της πλείστα εμπόδια, με πρώτες και καλύτερες τις αντιδράσεις των συνδικάτων των δασκάλων, τα οποία στην Βρετανία είναι ίσως τα ισχυρότερα. Τα συνδικάτα –ως διαπλεκόμενοι μηχανισμοί έκφρασης της καθεστηκυίας τάξης- θα αντιτείνουν χιλιοτραγουδισμένες επωδούς όπως π.χ. το ιερό κεκτημένο της δημόσιας εκπαίδευσης, τονίζοντας ότι οι γονείς δεν θέλουν τέτοια σχολεία. Αλλά το πραγματικό μεγαλείο αυτής της μεταρρύθμισης, βρίσκεται ακριβώς εδώ. Καμία απειλή δεν έγκειται για την δημόσια παιδεία. Αν όντως οι γονείς είναι ικανοποιημένοι από τα δημόσια σχολεία, τότε απλά κανένα νέο ιδιωτικό δεν πρόκειται να ανοίξει!! Ενδιαφέρον στοίχημα ομολογουμένως, αν και θαρρώ πως ούτε οι ίδιοι οι επικεφαλείς των συνδικάτων δεν θα πόνταραν τα χρήματά τους…<br /><br />Είναι καιρός επιτέλους σε αυτόν τον τόπο, να πάρουμε το ζήτημα της παιδείας στα σοβαρά. Χωρίς μεγαλεπήβολες υποσχέσεις και παιάνες. Απλά, με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτούς ορίζοντες, μπας και μπορέσουμε να εντάξουμε στο «οπτικό πεδίο» μας, σύγχρονες ιδέες και πρακτικές, σαν κι αυτή για την οποία ο γενναίος κ. Κάμερον είναι έτοιμος να δώσει την πρώτη μεγάλη «μάχη» της θητείας του… </div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-22462513945462822682010-08-06T00:21:00.005+01:002010-08-06T00:28:59.528+01:00Ο «μεσαίωνας» είναι ακόμα εδώ…<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-j31oAp_aK0AS4_s1nyWvplJGxWCIusCMGWi-5qzMdvp8y9XpSymqYV92xD33qfrvc1pS0ErELcEmSMjYk2c-6HtOJ5ffpGUcWERnd0ftyWts6vVU3T9KsPkwCg9z5yKVoVaXkW1tmN8/s1600/arirang_north_korea.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 385px; DISPLAY: block; HEIGHT: 289px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5502071362630164242" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-j31oAp_aK0AS4_s1nyWvplJGxWCIusCMGWi-5qzMdvp8y9XpSymqYV92xD33qfrvc1pS0ErELcEmSMjYk2c-6HtOJ5ffpGUcWERnd0ftyWts6vVU3T9KsPkwCg9z5yKVoVaXkW1tmN8/s400/arirang_north_korea.jpg" /></a><br /><div><div><br />Όταν ο ταξιδιώτης πάρει την απόφαση να αφήσει πίσω του την Κίνα και να περάσει, κάπου εκεί στα ανατολικά της σύνορα, στην αντίπερα όχθη, μέσω μίας εκ των γεφυρών του ποταμού Tumen, αντικρίζει μία μεγαλεπήβολη επιγραφή με ξεχωριστό καλωσόρισμα: «Προφύλαξε με την ζωή σου το πνεύμα της Επανάστασης που έχει τον Μεγάλο Kim Jong Il για ηγέτη της». Φυσικά, ο συνετός ταξιδιώτης δεν χρειάζεται να προβεί σε τέτοιες «θαρραλέες» πράξεις για να αντιληφθεί την πραγματικότητα στην χώρα της Επανάστασης -την Βόρεια Κορέα. Μπορεί κάλλιστα να νοικιάσει, από την ασφάλεια του κινεζικού εδάφους στην διπλανή πόλη, ένα ζευγάρι κιάλια έναντι της αδράς αμοιβής των $1,5. Στην μεγαλύτερη πολυκατοικία που βρίσκεται κοντά στο συνοριακό ποτάμι, θα διαπιστώσει ότι τη νύχτα δεν υπάρχει ηλεκτρισμός. Θα δει τους κατοίκους της να κουβαλούν νερό από τα πηγάδια. Θα δει τους χωρικούς που δουλεύουν στην απέναντι όχθη του ποταμού, να τον βλέπουν να τους χαιρετά και να σκύβουν το κεφάλι τρομαγμένοι. Θα δει ότι τα «μαύρα σκοτάδια» του μεσαίωνα, σε αυτήν την μικρή γωνιά του πλανήτη, επιβιώνουν.<br /><br />Βέβαια, χαρακτηρίζοντας κανείς ως μεσαιωνικά, τα όσα έχουν βιώσει οι κάτοικοι αυτής της χώρας υπό την ένδοξη «επανάσταση» του Il, μάλλον τα υποτιμά. Μόνο την δεκαετία του ’90, περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο, εξαιτίας ενός φαινομένου που θα πίστευε κανείς ότι πλέον, μόνο σε κάποιες τριτοκοσμικές χώρες της Αφρικής το συναντά –της πείνας. Προς τα τέλη της ίδιας δεκαετίας και με πρωτοβουλία προερχόμενη κυρίως από τον στρατό της χώρας, άρχισε να κάνει την εμφάνισή του, ένα ιδιότυπο πλέγμα ιδιωτικών αγορών προϊόντων, το οποίο κατάφερε για κάποιο χρονικό διάστημα να ανασυντάξει υποτυπωδώς την οικονομία της χώρας και να αφήσει αχνές ελπίδες, ότι το σκληροπυρηνικό καθεστώς ίσως άρχιζε να ακολουθεί το παράδειγμα της Κίνας και σταδιακά να εκσυγχρόνιζε την οικονομία του.<br /><br />Φευ, οι ελπίδες απεδείχθησαν σύντομα φρούδες. Από το 2005 τα μέτρα τα οποία ελήφθησαν κατά των αγορών αυτών, οδήγησαν στην απόλυτη κατάρρευσή τους, η οποία ακολουθήθηκε και από την περσινή σημαντική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Το καθεστώς, μόλις οσμίστηκε ιδιωτικό πλούτο να σωρεύεται, αντέδρασε ακαριαία, έχοντας υπόψη του μοναχά την επιβίωσή του –άσχετα από την επιβίωση των εκατομμυρίων πολιτών του. Πώς αλλιώς, τόσες δεκαετίες έχει μάθει να προχωρά προς τον κολοφώνα της σοσιαλιστικής ολοκλήρωσης, αντ’αυτών…<br /><br />Ο παρατηρητής δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί, για το πώς είναι δυνατόν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του πρωταρχικού ρόλου των διεθνών σχέσεων, να επιβιώνει ένα τέτοιο καθεστώς, το οποίο ξέχωρα από τις αναρίθμητες αθλιότητες εναντίον των ίδιων του των πολιτών -για τις οποίες και κατηγορείται-, αποτελεί και μόνιμο κίνδυνο για την διεθνή σταθερότητα, εξαιτίας της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του. Χαρακτηριστικό παρ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9wcNJHUC5SMt-jETNfrlbRIK6U-OQkWrpBfL37N4c2WvjqonAyBeJGIhEMmAILIuN3Nira0xjHkpdldDfh2eEa0Jh6Z-P4Z1OxwnKEF-X1ZZ-EH5gmUD0njDX94U5DZD-8NvUAg4_g4I/s1600/images17.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 225px; FLOAT: right; HEIGHT: 225px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5502071106707703842" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9wcNJHUC5SMt-jETNfrlbRIK6U-OQkWrpBfL37N4c2WvjqonAyBeJGIhEMmAILIuN3Nira0xjHkpdldDfh2eEa0Jh6Z-P4Z1OxwnKEF-X1ZZ-EH5gmUD0njDX94U5DZD-8NvUAg4_g4I/s400/images17.jpg" /></a>άδειγμα το πρόσφατο συμβάν με την βύθιση του νοτιοκορεάτικου πολεμικού Cheonan και τις πολλαπλές αρρυθμίες που προκάλεσε το συγκεκριμένο συμβάν στην περιοχή και όχι μόνον. Είναι δυνατόν να υπάρχουν δυνάμεις που να επιθυμούν την ύπαρξη αυτής της «μαύρης τρύπας»;<br /><br />Κι όμως, τα πράγματα στην γεωπολιτική, δεν είναι πάντα τόσο απλά όσο φαίνονται. Πρώτα απ’όλα, η χαρακτηριστική απροθυμία της Κίνας -του «μεγάλου παίκτη» της περιοχής- να καταδικάσει κατά το παρελθόν παρόμοιες προκλητικές ενέργειες του καθεστώτος της Β. Κορέας, είναι ενδεικτική του γεγονότος ότι η επιθυμία του «Κόκκινου Δράκου» είναι η διατήρηση του στάτους κβο στην περιοχή. Η πλειοψηφία των Κινέζων διπλωματών φοβάται, ότι αυτό που θα διαδεχθεί το παρόν καθεστώς θα είναι πολύ χειρότερο για τα δικά τους συμφέροντα. Ένας εμφύλιος για την διάδοχη κατάσταση θεωρείται πολύ πιθανός, ενώ επιπρόσθετα τα σύνορα θα ανοίξουν, οι βορειοκορεάτες θα πλημμυρήσουν τις κινέζικες πόλεις και το κόστος για την καλπάζουσα κινέζικη οικονομία ενδέχεται να αποβεί και μοιραίο.<br /><br />Ακόμα και η Ν. Κορέα, δεν θα μπορούσε να πει κανείς με άνεση ότι έχει βασικό στόχο της εξωτερικής της πολιτικής, την κατάρρευση του καθεστώτος Il στην γείτονα. Έχοντας υπόψη το βαρύ κόστος που πλήρωσε η Δυτική Γερμανία για την ενοποίηση με την Ανατολική μετά την πτώση του Τείχους, είναι λογικό μία ακμάζουσα οικονομία όπως αυτή της Ν. Κορέας, να έχει δεύτερες σκέψεις -τουλάχιστον- για το κατά πόσον θα ήθελε να «ενώσει τις δυνάμεις της» με μία χώρα σε πολύ χειρότερη της τότε Αν. Γερμανίας κατάσταση.<br /><br />Όλες οι παραπάνω λογικές μπορεί να είναι αποδεκτές, εκείνο το οποίο όμως σε καμία περίπτωση δεν δύναται να αποδειχθεί ούτε καν βιώσιμο, είναι η τακτική της απάθειας και του διπλωματικού «δεν κάνω τίποτα», η οποία τελευταία, όλο και περισσότερο φαίνεται ότι υιοθετείται επίσημα -κυρίως από την πλευρά της Κίνας. Και ακριβώς επειδή το καθεστώς της Β. Κορέας -για τους προαναφερθέντες λόγους- δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο ανθεκτικό όσο δείχνει, μία ξαφνική κατάρρευσή του, θα πιάσει τους γείτονες εν πλήρη υπνώσει. Συνεπώς, η Κίνα οφείλει να επανεκκινήσει τις διαδικασίες του εξαμερούς διαλόγου και των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, αλλά κυρίως, σε συνεργασία με τις υπόλοιπες άμεσα ενδιαφερόμενες χώρες, να καταστρώσουν ένα λεπτομερές σχέδιο για την αντιμετώπιση μίας τέτοιας έκτακτης κατάστασης αλλά και γενικότερα της επόμενης μέρας στην Β. Κορέα.<br /><br />Διότι, μπορεί ο Μεγάλος Il να λατρεύεται ως ημίθεος σε αυτήν την μεσαιωνική γωνιά του πλανήτη, αλλά ο φονικός συνδυασμός της κακής του υγείας, της άθλιας οικονομικής κατάστασης της χώρας και των παρασκηνιακών διεκδικήσεων της διαδοχής, μπορεί να πλήξουν θανάσιμα, ακόμα και έναν ημίθεο. Άλλωστε, όπως σοφά είχε διατυπώσει πρόσφατα ένας Βρετανός διπλωμάτης «το μόνο βέβαιο πράγμα σε ό,τι αφορά την Β. Κορέα, είναι η αβεβαιότητα»…</div></div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-8100385200597897292010-07-30T20:01:00.003+01:002010-07-30T20:05:20.110+01:00Hugo Chavez: Το τελευταίο «παιδί του λαού»...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI7-HUPLp8dPCKB8xaweX2o_O7qZMm4Mzsykqj7awBlZLJ_AuKjmS9qU4Nj0-xR-lg-QibCdnQmbv0XgPV1P2Q6wsr-q553cUGqjLMzGUt9JpzO3xD0Oa2573h9Ng8-1hXg4LZaTp4wbk/s1600/hugo-chavez.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 356px; height: 380px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI7-HUPLp8dPCKB8xaweX2o_O7qZMm4Mzsykqj7awBlZLJ_AuKjmS9qU4Nj0-xR-lg-QibCdnQmbv0XgPV1P2Q6wsr-q553cUGqjLMzGUt9JpzO3xD0Oa2573h9Ng8-1hXg4LZaTp4wbk/s400/hugo-chavez.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5499777142746543186" /></a><br />Η Λατινική Αμερική ανέκαθεν υπήρξε «μάνα» τους. Οι δημοκράτες, αγωνιστές, παθιασμένοι αλλά και συχνά θερμοκέφαλοι λαοί της, με όλα τα καλά και τα κακά που κουβαλούν, αποτελούσαν ανέκαθεν το ιδανικό έδαφος για να ρητορεύουν, να ξιφουλκούν, να γοητεύουν και να αναρριχώνται τάχιστα στα υψηλότερα κλιμάκια της εξουσίας. Σαγηνεύοντας με τους επίγειους παραδείσους που τόσα εύμορφα έπλαθαν, έκαναν τους εξουθενωμένους ακροατές τους να παραδίδονται αμαχητί και να μεταμορφώνονται σε φανατικούς και εφόρου ζωής, πιστούς ακολούθους. Από τον Bolivar και τον Guevara, έως τον Castro και τον Ortega, όλοι μοιράζονταν λιγότερο ή περισσότερο τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ήταν τα «παιδιά του λαού». <br /><br />Ο Hugo Chavez συμπληρώνει φέτος 11 ολόκληρα χρόνια στον προεδρικό θώκο της Βενεζουέλας. Για τους φανατικούς οπαδούς του, τους chavistas, είναι ένας λαϊκός ήρωας, ένας καθημερινός μαχητής και πολέμιος της παγκόσμιας καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Είναι ο μοναδικός πολιτικός που νοιάζεται πραγματικά για αυτούς, είναι ο προστάτης των φτωχών και των αδυνάτων, είναι ο άγιός τους. Είναι ένα ακόμα «παιδί του λαού». Ίσως το τελευταίο.<br /><br />Μήπως όμως όλα αυτά, είναι πολύ καλά για να είναι αληθινά; Η Βενεζουέλα, είναι γεγονός ότι διαθέτει ένα ιδιότυπο μόρφωμα πολιτικού συστήματος, το οποίο συνδυάζει ταυτόχρονα με ένα δημοκρατικό μανδύα, μία ακραία μορφή λαϊκίστικου σοσιαλισμού, έναν επιθετικό αντιαμερικανισμό κι έναν εθνικισμό στηριζόμενο πάνω σε ένα ευμέγεθες βαρέλι πετρελαίου (βλ. πλουσιότατα κοιτάσματα πετρελαίου). Παρόμοια μείγματα έχουν κυριαρχήσει ταυτόχρονα και σε χώρες όπως το Ιράν, η Ρωσία και το Σουδάν, με σημαντικές αποκλίσεις και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην κάθε περίπτωση. Τελευταία μάλιστα γίνεται εμφανής μία προσπάθεια συγκρότησης ενός αντίβαρου, ενός αντίθετου πόλου στην φιλελεύθερη δημοκρατία που κυριαρχεί σε σχεδόν όλον τον υπόλοιπο κόσμο.<br /><br />Παράλληλα, αφήνοντας κανείς την ευρύτερη οπτική γωνία, και επικεντρώνοντας την ματιά του στο εσωτερικό της Βενεζουέλας, έρχεται αντιμέτωπος με στοιχεία και καταστάσεις που, δυστυχώς για τους δημιουργούς τους, δεν επιδέχονται εναλλακτικές ερμηνείες. Αυτό το ιδιότυπο μείγμα νεόκοπου σοσιαλισμού έδειχνε –επιφανειακά τουλάχιστον- ότι πορεύεται ορθώς την περίοδο των παχιών αγελάδων, όταν δηλαδή η τιμή του πετρελαίου είχε ανέλθει σε δυσθεώρητα ύψη. Όταν όμως από το 2008 και μετά, η τιμή του μαύρου χρυσού άρχισε να παίρνει την κατηφόρα, τότε έπεσαν και οι μάσκες για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού –υψηλές τιμές πληθωρισμού και ανεργίας ταυτόχρονα- στραγγάλισε την οικονομία, που εισήλθε σε μεγάλη ύφεση, στην οποία συνεχίζει να βρίσκεται. Επιπρόσθετα, η όποια κοινωνική συνοχή έχει πάει περίπατο, η εγκληματικότητα γιγαντώνεται, η διαφθορά βασιλεύει.<br /><br />Κι όμως. Ενώ υπό αυτές τις συνθήκες θα περίμενε κανείς ο κ. Chavez να τυγχάνει της αποδοκιμασίας μίας τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας, η δημοτικότητά του παραμένει σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα –περί το 40%. Οι εξηγήσεις για το συγκεκριμένο φαινόμενο είναι ουκ ολίγες. Ανάμεσα τους, περίοπτη θέση διατηρούν το αναμφισβήτητο επικοινωνιακό του χάρισμα, ο τρόπος που χρησιμοποιεί την εξουσία προς ίδιον και των οπαδών του όφελος, ακόμα και τα πολλά χρόνια υψηλών τιμών πετρελαίου. Ίσως όμως η πιο σημαντική αιτία, είναι η διαχρονική και πραγματικά αφόρητη ανικανότητα του συνόλου του αντιπολιτευόμενου πολιτικού χώρου, να προτάξουν μία άξια εναλλακτική. Πολυδιασπασμένοι και πλειοψηφικά αντιπρόσωποι μίας μισητής από τον λαό πλουτοκρατίας, δεν έκαναν ποτέ ουσιαστική προσπάθεια ανανέωσης, είτε ως προς τα πρόσωπα είτε ως προς τον πολιτικό τους λόγο, με αποτέλεσμα το «παιδί του λαού» να έχει αναγορευτεί σε ισόβιο παντοκράτορα.<br /><br />Σύντομα, ο λαός της Βενεζουέλας, θα κληθεί, στις νομοθετικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, να επιλέξει. Η επιλογή θα είναι απλή. Hugo Chavez ή δημοκρατία. Μόνο που καλά θα κάνουν οι ιθύνοντες του αντιπολιτευόμενου πολιτικού χώρου, να έχουν αρθεί μέχρι τότε στο ύψος των περιστάσεων και να μπορέσουν να ξεφύγουν από το τέλμα στο οποίο έχουν περιπέσει την τελευταία δεκαετία, προσφέροντας στον λαό της χώρας τους μία δημοκρατική και ταυτόχρονα αξιόμαχη εναλλακτική.<br /><br />Τελευταία, στα κυβερνητικά κτίρια της χώρας, προστέθηκε μία επιγραφή: “Patria, socialismο o muerte”, που θα πει «Πατρίδα, σοσιαλισμός ή θάνατος». Το να αναρωτηθεί κανείς αν η φιλοσοφία που εκφράζει η συγκεκριμένη επιγραφή αντιπροσωπεύει μία δημοκρατική χώρα με ένα πλουραλιστικό πολιτικό σύστημα, ισοδυναμεί με τραγέλαφο...oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-57770028316263076892010-07-20T23:22:00.003+01:002010-07-20T23:25:45.307+01:00Τα διδάγματα της Σρεμπρένιτσα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibu0Vfi8PsDRFfEkUIbOwmRl9RGU0bOCJRJq0uC3fS4yAm88DPMb5fPXMT6LqPQbed_CHPSeCaFkMxNSFBKrlfYEiWh0xg6R2IIdJ7UwMOQk9dolrdrWpfc5K7btXb_2439QfQ7tBWCwM/s1600/800px-Srebrenica_massacre_memorial_gravestones_2009_1.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibu0Vfi8PsDRFfEkUIbOwmRl9RGU0bOCJRJq0uC3fS4yAm88DPMb5fPXMT6LqPQbed_CHPSeCaFkMxNSFBKrlfYEiWh0xg6R2IIdJ7UwMOQk9dolrdrWpfc5K7btXb_2439QfQ7tBWCwM/s400/800px-Srebrenica_massacre_memorial_gravestones_2009_1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5496117903291611250" border="0" /></a><br /><p>Πριν από λίγες ημέρες, η διεθνής κοινή γνώμη παρακολούθησε «παγωμένη», το κυριολεκτικά ανατριχιαστικό θέαμα της <strong>μεγαλύτερης μαζικής ταφής </strong>στην ιστορία της ανθρωπότητας. Την Κυριακή 11 Ιουλίου, χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν στην στοιχειωμένη πόλη της Σρεμπρένιτσα για να τιμήσουν τα <strong>775 θύματα</strong>, των οποίων τα οστά ανακαλύφθηκαν πρόσφατα σε κοντινή περιοχή. Τα συγκεκριμένα θύματα αποτελούν μικρό μέρος μονάχα των περίπου <strong>8.000 αθώων ανδρών και αγοριών</strong>, κατοίκων της πόλης, που αφανίστηκαν μέσα σε δέκα ημέρες από τον προελαύνοντα και συνάμα αφιονισμένο σερβοβοσνιακό στρατό.</p> <p>Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην μικρή αυτήν πόλη της Βοσνίας το <strong>δεκαήμερο 11-20 Ιουλίου 1995 </strong>-εν μέσω του γιουγκοσλάβικου εμφυλίου πολέμου- έχουν επισήμως αναγνωριστεί ως <strong>γενοκτονία</strong>. Οι βασικοί εμπνευστές και εκτελεστές της –πλην ενός, του τότε νο2 των σερβοβόσνιων, Ράτκο Μλάντιτς- έχουν καταδικαστεί. Το Σερβικό κράτος πρόσφατα, σε μία ομολογουμένως πρωτοφανή κίνηση θάρρους, ζήτησε επισήμως συγγνώμη για τα γεγονότα –για την <strong>σφαγή της Σρεμπρένιτσα</strong>. Φευ –η μνήμη και ο πόνος δεν ξεριζώνονται έτσι απλά. Και βλέποντας –έστω κι από το παγερό μέσο που λέγεται τηλεόραση- αυτόν τον συσσωρευμένο πόνο να ξεχειλίζει το απόγευμα της Κυριακής, τα ανακλαστικά και τα αισθήματα ήταν σχεδόν πρωτόγνωρα. <strong>Ανατριχίλα. Απόγνωση. Σιωπή.</strong></p> <p><strong></strong>Το γεγονός ότι η σφαγή της Σρεμπρένιτσα αποτελεί ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα πολέμου του 20<sup>ου</sup> αιώνα, παράλληλα με το ότι έγινε μόλις 15 χρόνια πριν, καταδεικνύουν ότι δεν είναι ένα ιστορικό συμβάν που δύναται να αφεθεί στην παγκόσμια ανθρώπινη λήθη. Ανήκει σε μία μικρή κατηγορία ιστορικών γεγονότων, από τα οποία η ανθρωπότητα, εάν δεν εξάγει θεμελιώδη διδάγματα, είναι καταδικασμένη να τα ξαναζήσει με ακόμα πιο βίαιο και τραγικό τρόπο.</p> <p>Ίσως το βασικότερο δίδαγμα που μπορεί να εξαχθεί από την σφαγή, προέρχεται από το σημαντικότερο αίτιο τόσο της ίδιας όσο και του γιουγκοσλάβικου εμφυλίου εν γένει. <strong>Εθνικισμός</strong>. Πρωτόγονος, φανατισμένος, μεσαιωνικός και στην περίπτωσή μας αμφίπλευρος, εθνικισμός. Μία μάστιγα η οποία κάνει αδελφό να θέλει να σκοτώσει αδελφό. Ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο, παρ’όλο που είναι υπεύθυνο για τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες του ανθρωπίνου γένους, οι ίδιες οι κοινωνίες που τόσες φορές έχουν υπάρξει θύματά του, τείνουν μονίμως να το υποτιμούν. Μέσα στην ζεστασιά της ασφάλειας των σύγχρονων δημοκρατικών πολιτευμάτων, λησμονούν ότι το «αβγό του φιδιού» μονίμως ξεπηδά μέσα από την υπερεκτιμημένη δημοκρατία. Τα σύγχρονα κράτη του 21<sup>ου</sup> αιώνα, δεν πρέπει ποτέ ξανά να πέσουν στην παγίδα του. Το χρωστούν στα μυριάδες ανά τους αιώνες θύματά του.</p> <p>Παράλληλα, ένα ακόμα δίδαγμα από τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα, προέρχεται από την τραγικότητα του ρόλου που διαδραμάτισαν οι <strong>στρατιωτικές δυνάμεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών </strong>(ΟΗΕ) που βρίσκονταν τότε στην περιοχή. Οι περίφημοι «κυανόκρανοι» και η ηγεσία τους, όχι μόνον δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την σφαγή, αλλά οι παραλήψεις και οι αστοχίες τους υπήρξαν τόσο ολέθριες, που οδήγησαν ακόμα και τον νυν γραμματέα του ΟΗΕ, κ. Μπαν Κι-Μουν να εξομολογηθεί ότι ο Οργανισμός θα κουβαλάει για πάντα, ασήκωτο το φορτίο των ενοχών για τα τότε συμβάντα. Τα κράτη ολόκληρης της υφηλίου, οφείλουν να κοπιάζουν προς την κατεύθυνση μίας όλο και πιο διευρυμένης συνεργασίας για την εξασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης. Και η κορωνίδα αυτής της συνεργασίας, ο ΟΗΕ, οφείλει να παρουσιάζεται εκσυγχρονισμένος, με αυξημένες αρμοδιότητες και σε κάθε περίπτωση, να δύναται να αντιμετωπίσει τα διεθνή γεγονότα με σύγχρονο «οπλοστάσιο» και οπτική, κι όχι με αυτές που χρησιμοποιούσε την δεκαετία της γέννησής του.</p> <p> Ο γιουγκοσλάβικος εμφύλιος, εμπεριείχε κατά την μακρά του διάρκεια και πολλά άλλα συμβάντα φρίκης, για τα οποία πέρα από κάθε αμφιβολία είχαν ευθύνη όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές. Άλλωστε, σε έναν εμφύλιο σπαραγμό, δεν γίνεται διαφορετικά. Απλά, η σφαγή της Σρεμπρένιτσα, στέκει στην κορυφογραμμή όλης αυτής της μαύρης περιόδου, σαν <strong>φάρος</strong>. Φάρος, που θυμίζει σε τι όρια εξαθλίωσης είναι ικανή να φθάσει η ανθρώπινη φύση. Φάρος, που προειδοποιεί για τις τραγικές συνέπειες του εθνικού φανατισμού και του κοινωνικού εφησυχασμού. Είθε, να μην τον χάσουμε ποτέ από το οπτικό μας πεδίο…</p>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-79151663076236061752010-07-09T22:44:00.004+01:002010-07-10T22:57:33.753+01:00Τελικά, τι Ευρώπη θέλουμε; -Σε αναζήτηση ενός ρεαλιστικού μοντέλου για την Νέα Ευρώπη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkGiMzUyCT3_1NzX4VDA7P84EmuDqr_Ohk4H7U-Mi-kx4wlz4xYTW1OnOhk-zYPnnSrHS7Y5TV_mDiaW_1hd95_YhDNF9lNfc-joUNam2ruBVg89UerOauiEuYO8v4S23rM303QrgUx38/s1600/european_union1.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 257px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5492399797991324674" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkGiMzUyCT3_1NzX4VDA7P84EmuDqr_Ohk4H7U-Mi-kx4wlz4xYTW1OnOhk-zYPnnSrHS7Y5TV_mDiaW_1hd95_YhDNF9lNfc-joUNam2ruBVg89UerOauiEuYO8v4S23rM303QrgUx38/s400/european_union1.jpg" /></a><br /><div>Πάνε 53 ολόκληρα χρόνια από τότε που έξι χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου αποφάσισαν να ενώσουν οικονομικά τις δυνάμεις τους, συστήνοντας με την Συνθήκη της Ρώμης την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) –τον προθάλαμο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Από το μακρινό 1957, έχει κυλίσει αναμφίβολα, πολύ νερό στο αυλάκι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με θετικές και αρνητικές εξελίξεις να διαδέχονται η μία την άλλη, χωρίς όμως να μπορεί να αμφισβητηθεί η μεγάλη πρόοδος του εγχειρήματος.<br /><div><br />Τον τελευταίο καιρό όμως, είναι γεγονός ότι το ευρωπαϊκό όνειρο διανύει περίοδο ισχνών αγελάδων. Οι πάσης φύσεως Κασσάνδρες βρίσκονται παντού, καταστροφολογώντας και προμηνύοντας τα μύρια όσα –από την κατάρρευση του ευρώ μέχρι και την διάλυση της ίδιας της ΕΕ. Και μπορεί οι «μάντεις κακών» να είναι συνήθως φορείς άκρατου και ανεδαφικού πεσιμισμού, δεν παύει όμως πάνω από την Ευρώπη, να πλανάται τα τελευταία χρόνια ένα μαύρο σύννεφο, που έχει προκαλέσει μία πρωτοφανή παγωμάρα στους πολίτες της, όσον αφορά τις προοπτικές της ΕΕ και του εν γένει project της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.<br /><br /><div>Η αρχή αυτής της περιόδου έχει τις ρίζες της στο 2005 και την απόρριψη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Από τότε, αρκετά ήταν τα γεγονότα που συνέβαλλαν σε αυτό το κλίμα αρνητισμού, με την πρόσφατη ελληνική κρίση χρέους να αποτελεί την χαριστική βολή. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό οι συζητήσεις για την κατάσταση της ΕΕ να δίνουν και να παίρνουν.<br /><br /><div>Παρ’όλα αυτά όμως, το πλέον σημαντικό ζήτημα δεν είναι το τι Ευρώπη έχουμε, αλλά το τι –και πόση- Ευρώπη θέλουμε. Είναι γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες –από την Σουηδία ως την Ελλάδα κι από την Πορτογαλία ως την Πολωνία- μοιράζονται μία αβεβαιότητα για το κοινό τους μέλλον, η οποία έχει τις ρίζες της σε πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις. Τέτοιες είναι ο φόβος της ανεργίας, η αβεβαιότητα για το μέλλον του συστήματος κοινωνικής προστασίας, τα θέματα ασφάλειας, η έγνοια για την διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας, και διάφορες άλλες, οι οποίες αποτελούν την καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτών, από την οποία οι ηγέτες τους μοιάζουν τον τελευταία να είναι αποστασιοποιημένοι.<br /><br /><div>Συνεπώς, είναι έκδηλο, ότι μία προσπάθεια για την εκ νέου ώθηση του ευρωπαϊκού οράματος, δεν μπορεί παρά να εστιάσει σε αυτές ακριβώς τις καταστάσεις και τα προβλήματα. Διότι, για την πραγμάτωση του οράματος μίας Νέας Ευρώπης, δεν νοείται να προωθείται η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως ένα ιδεολόγημα και μόνον. Είναι πλέον πασιφανές ότι μία τέτοια τακτική δεν οδηγεί πουθενά. Οι Ευρωπαίοι πολίτες θέλουν από την ΕΕ και τους ηγέτες της, ένα νέο όραμα που θα δίνει άμεσες απαντήσεις στα προβλήματά τους.<br /><br /><div>Κινούμενοι προς αυτήν την κατεύθυνση και έχοντας νωπές τις συνέπειες της πρόσφατης κρίσης χρέους των αδύναμων κρίκων της αλυσίδας, οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν πρώτα απ’όλα να παραδεχθούν ότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει επ’άπειρον ένα κοινό νόμισμα, χωρίς την υποστήριξη μίας κοινής κατευθυντήριας οικονομικής πολιτικής. Δεν ήταν λίγες οι φωνές των ειδικών που «κραύγαζαν» για το συγκεκριμένο ζήτημα από την εποχή της συνθήκης του Μάαστριχτ, αλλά τότε δυστυχώς αντιμετωπίστηκαν σχεδόν σαν οι «τρελοί του χωριού». Πλέον, ιδιαίτερα μετά την κρίση χρέους, λίγοι είναι οι αναλυτές που αμφισβητούν αυτήν την αναγκαιότητα.<br /><br /><div>Παράλληλα, το μοντέλο για την Νέα Ευρώπη, οφείλει να προωθεί την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών, χωρίς όμως ταυτόχρονα να σμπαραλιάζει το όραμα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου, το οποίο απετέλεσε τον θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο στήθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η Νέα Ευρώπη, θα πρέπει μεν να είναι «κεντρικά ισχυρή», αλλά ταυτόχρονα οφείλει να εξαλείψει πλήρως τα φαινόμενα ενός «άκυρου» παρεμβατισμού, να ξεπεράσει τις πατερναλιστικές αγκυλώσεις της και να τοποθετήσει μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, την εικόνα του ευμεγέθους γραφειοκρατικού τέρατος που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία κυρίως χρόνια.<br /><br /><div>Ο παρατηρητής, με μία πιο ψύχραιμη και σφαιρική θεώρηση του ζητήματος, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί, ότι η ΕΕ ως project, ως όραμα και ως πραγματικότητα, είναι σαν το ποδήλατο. Αν σταματήσει να πηγαίνει προς τα εμπρός, το μόνο που θα καταφέρει είναι να καταστραφεί. Διότι, αν προσπαθήσει κανείς να σκεφθεί πώς θα είναι μία νέα πραγματικότητα στην ευρωπαϊκή ήπειρο χωρίς την ΕΕ, τότε μόνον θα αντιληφθεί το πόσα θαυμαστά έχουν επιτευχθεί αλλά και το τραγικό μέγεθος του πισωγυρίσματος που θα επιφέρει μία πιθανή κατάρρευση. Η ευρωπαϊκή ήπειρος θα υπάρχει χωρίς ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων, χωρίς ένα και μοναδικό νόμισμα, αλλά κυρίως χωρίς την βεβαιότητα της ειρηνικής συνύπαρξης. Και μπορεί το τελευταίο για τις νεότερες γενιές να μην σημαίνει και πολλά, αλλά τα 65 χρόνια από το τέλος του Β’ Π.Π. και την διαλυμένη ήπειρο που άφησε πίσω του, με βάση ιστορικά κριτήρια θεώρησης, αποτελούν μία πολύ μικρή χρονική περίοδο.<br /><br /><div>Έχοντας τα προαναφερθέντα κατά νου, το πραγματικό δίλλημα για το μέλλον της ΕΕ είναι φανερό. Η επιλογή έγκειται μεταξύ μίας παραπαίουσας Ευρώπης, η οποία σαν άλλη Ρώμη θα παρακολουθεί αμέτοχη τις εξελίξεις να την ωθούν σε μία προμελετημένη κατάρρευση, και μίας αληθινά Νέας Ευρώπης η οποία θα προσφέρει στους πολίτες της ένα σύγχρονο, ξεκάθαρο και σύμφωνο των απαιτήσεών τους όραμα. Η πρώτη επιλογή, το μόνο που απαιτεί είναι απραξία. Η δεύτερη επιλογή απαιτεί από τους Ευρωπαίους ηγέτες να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και με ξεκάθαρες και τολμηρές αποφάσεις, να κάνουν την Νέα Ευρώπη πραγματικότητα. </div></div></div></div></div></div></div></div></div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-28296039638335497532010-07-08T01:09:00.002+01:002010-07-08T01:13:57.614+01:00Newsplus: Βίρα τις άγκυρες!!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt1rQctJN54ohY0tRqa0BOVpGmtssTNoaXJga81scXFzD4gbBqcDXg233x0Q_2fspH_IPc9n71ZiKB9CzE1c2e8iP67L7M13N-5xpL8ClAI1u01W0ln2KQwGTIZc-vLWb26HLVz-2XXLs/s1600/34053_408468825982_515455982_4971722_4808431_n.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 346px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5491321875196132722" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt1rQctJN54ohY0tRqa0BOVpGmtssTNoaXJga81scXFzD4gbBqcDXg233x0Q_2fspH_IPc9n71ZiKB9CzE1c2e8iP67L7M13N-5xpL8ClAI1u01W0ln2KQwGTIZc-vLWb26HLVz-2XXLs/s400/34053_408468825982_515455982_4971722_4808431_n.jpg" /></a><br /><div>Δεν κρύβω ότι, όταν η ιδέα της υλοποίησης του project που καταληκτικά πήρε την μορφή της Newsplus, αρχικά είχε "μπει" στο μυαλό κάποιων από εμάς, την είχα αντιμετωπίσει με ιδιαίτερη επιφυλακτικότητα. Διότι μπορεί εκ φύσεως να είμαι ιδιαίτερα ενθουσιώδης, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν πολλά εκείνα τα οποία λειτουργούσαν ως αντίβαρο για μία τέτοια προσπάθεια. Η ιδέα φυσικά με το χρόνο ωρίμασε, αλλά το γεγονός ότι όσο προχωρούσαμε προς την υλοποίησή της, τα standards που θέταμε για αυτήν ανέβαιναν όλο και ψηλότερα, είχε ως αποτέλεσμα να με κρατήσει συγκρατημένο για όλο σχεδόν το χρονικό διάστημα της προετοιμασίας της. Ενδόμυχα, ακόμα και τώρα, δεν το έχω αποβάλλει οριστικά το συναίσθημα...<br /><br />Την απόφαση όμως την πήραμε!! Κι ακριβώς επειδή οι στόχοι που εξαρχής τέθηκαν διαπνέονταν από συγκεκριμένη λογική, το μόνο σίγουρο είναι ότι μπροστά μας έχουμε "φουρτουνιασμένες θάλλασσες" να διασχίσουμε ώστε να φθάσουμε στον τελικό μας προορισμό, στην επιτυχία των στόχων μας. Διότι, προσωπική μου άποψη είναι ότι, το να προσπαθήσεις να καταθέσεις μία φρέσκια και ποιοτική θεώρηση για τον τρόπο παράθεσης των γεγονότων στη σύγχρονη εποχή, μόνο ταξιδάκι σε "λιμνάζοντα ύδατα" δεν αποτελεί. Η Newsplus όμως θα το επιχειρήσει. Καλώντας ταυτόχρονα όλους εσάς να γίνετε συνοδοιπόροι της σε αυτό το ταξίδι χρήστες, συνομιλητές, σχολιαστές και κριτές, εκφράζοντας τις δικές σας μοναδικές απόψεις και οπτικές!!<br /><br />Ο Ναυτίλος θα αποτελέσει ένα κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Θα εκκινήσει ως το όχημά μας για διερευνήσεις στην παγκοσμιοποιημένη υφήλιο του 21ου αιώνα. Και θα το κάνει σε μία εποχή, που δεν είναι λίγοι αυτοί που αμφισβητούν την αναγκαιότητα της παγκοσμιοποίησης και προτάσσουν την επιστροφή σε μεσαιωνικές αντιλήψεις εθνοκεντρισμού. Αντίθετα, ο Ναυτίλος, θα αφήσει στην άκρη υπεροψίες και στενομυαλιές και θα σας καλέσει να εξερευνήσουμε τον κόσμο που βρίσκεται μακριά από το εθνικό μας καβούκι. Για εφόδια σε αυτό το ταξίδι, θα βάλει στο σάκο του, το φρέσκο βλέμμα και το ανήσυχο πνεύμα, με τα οποία θα στέκεται απέναντι σε ό,τι φέρουν οι συνθήκες στο διάβα του.<br /><br />Ένα μαγικό ταξίδι περιπλάνησης μόλις ξεκίνησε!! Βίρα τις άγκυρες!!! </div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-36094267677721917522010-05-29T00:51:00.008+01:002010-05-29T21:45:17.578+01:00Η ελληνική σωτηρία, η Bear Sterns και το μέλλον του ευρώ...<img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476473689169389394" style="display: block; margin: 0px auto 10px; width: 400px; height: 268px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXrRE1h7ip_TuMjd1jJCep-sXgarZ1W2b7gfxNiKsuKliTD_Fzl2Oe1eyvLBRh5zhTeFNG2ruGnzDLPPRUlhYmWZM3BbVuVuvAPyKEIjW3mJeiMQZ1mL-Z5UZJLNDafChwo-OSFNVzWmo/s400/euro2.gif" border="0" /><br /><br /><div>Δεν έχουν παρέλθει παρά λίγες ημέρες από την ιστορική –και μετά από πολλούς δισταγμούς- απόφαση της Ευρωπαικής Ένωσης (ΕΕ) για την δημιουργία, σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενός πρωτοφανούς στα χρονικά πακέτου σωτηρίας της Ελλάδας από το χείλος της χρεωκοπίας. Στον ουδέτερο παρατηρητή, η συγκεκριμένη κίνηση, δεν μπορεί παρά να ξυπνά μνήμες από μία άλλη παρόμοια επιλογή, της οποίας τα αποτελέσματα ήταν κάθε άλλο παρά τα εξ’αρχής αναμενόμενα και επιδιωκόμενα.<br /><br /><br /><div>Πολλοί διακεκριμένοι οικονομολόγοι, όταν ρωτούνται για την πιο καθοριστική στιγμή που οδήγησε στην –πανθομολογούμενη πλέον- μεγαλύτερη διεθνή οικονομική κρίση των τελευταίων εβδομήντα χρόνων, δεν διστάζουν για πολύ να απαντήσουν. Αμέσως δείχνουν πίσω στον Μάρτιο του 2008, όταν η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (FED), με την «αναγκαστική» υποβοήθηση της JP Morgan, διέσωζε από την χρεωκοπία (bailout) την Bear Sterns, την πέμπτη μεγαλύτερη επενδυτική τράπεζα της χώρας. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGTGJMN7aysfP-wNJvdeIN2sxlBEIjx7eRftO4NGtf37ql4oljKazE-9DwxiANozWu_S0jS6-v4ix-jB1ne5MzSvUB3RmpknYuUFNdQZPfj7w4TJBe7CLC2NJN6VdETGqlxOMMd3nzH1Q/s1600/bear-stearns.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476474023452423314" style="float: right; margin: 0px 0px 10px 10px; width: 273px; height: 400px;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGTGJMN7aysfP-wNJvdeIN2sxlBEIjx7eRftO4NGtf37ql4oljKazE-9DwxiANozWu_S0jS6-v4ix-jB1ne5MzSvUB3RmpknYuUFNdQZPfj7w4TJBe7CLC2NJN6VdETGqlxOMMd3nzH1Q/s400/bear-stearns.jpg" border="0" /></a><br /></div><br /><div></div><br /><div>Η συγκεκριμένη επιλογή της FED να μην αφήσει την Bear Sterns να οδηγηθεί στην πτώχευση, είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός διχτιού ασφαλείας, το οποίο καθησύχασε το σύνολο των «παικτών» του διογκωμένου χρηματοπιστωτικού τομέα των ΗΠΑ που επιδίδονταν στα γνωστά πλέον υψηλού ρίσκου παίγνια στο σκιώδες τμήμα του συστήματος. Αυτή η βάναυση παρέμβαση στην «δημιουργική καταστροφή» (creative destruction) -μία από τις βασικότερες λειτουργίες του καπιταλιστικού συστήματος, βαπτισθείσα από τον Paul Samuelson- και ο εφησυχασμός που προκάλεσε ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι θα είχαν ως απότοκο μία ανωμαλία. Μόνο που ούτε και οι πεφωτισμένοι αρχιτέκτονες του εγχειρήματος δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν το μέγεθός της. Η φθινοπωρινή κατάρρευση της Lehman Brothers κι όλα όσα ακολούθησαν αυτής, αποτελούν πλέον ένα από τα μελανότερα σημεία στην ιστορία της διαχείρησης οικονομικών κρίσεων.<br /></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Πόσο απίθανο είναι άραγε να συμβεί κάτι αντίστοιχο και στην περίπτωση της ελληνικής σωτηρίας; Μπορεί άραγε να γίνει η Ελλάδα για την ΕΕ, ό,τι απεδείχθει η Bear Sterns για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Αναμφίβολα, τα ερωτήματα αυτά πρέπει να προκαλούν –το λιγότερο- ανησυχία και εγρήγορση. Διότι, μπορεί η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας μας να είναι απερίγραπτη, αλλά δεν είναι λίγες οι χώρες της ΕΕ που αυτήν την στιγμή βρίσκονται –ή έστω πλησιάζουν- σε παρεμφερή θέση. Τα δημόσια ελλείμματα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας το 2010 θα είναι μεγαλύτερα από της χώρας μας, ενώ στην δεύτερη η ανεργία πλησιάζει το αστρονομικό 20%. Ακόμα και μια χώρα του οικονομικού μεγέθους της Ιταλίας, όταν έχει ένα τριψήφιο και συνεχώς διογκούμενο δημόσιο χρέος, μόνο ασφαλής δεν μπορεί να αισθάνεται.<br /></div><br /><div></div><br /><div>Ο κίνδυνος συνεπώς που προκύπτει από την ελληνική διάσωση είναι προφανής. Οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαικού νότου εφησυχάζουν, καθυστερούν ή και ματαιώνουν απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και συνεχίζουν σπαταλώντας να οδεύουν προς την καταστροφή, συμπαρασύρροντας μαζί τους σύσσωμο το οικοδόμημα του ευρώ. Το συγκεκριμένο σενάριο, μόνο ως επιστημονική φαντασία δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αντίδραση της Ευρωπαικής Επιτροπής, αλλά πάνω απ’όλα, των κυβερνήσεων των συγκεκριμένων κρατών, οφείλει να είναι άμεση. Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, οφείλουν να είναι αντίστοιχα επώδυνα με τα ελληνικά και οι μεταρρυθμίσεις που θα γίνουν δομικές. Η προσήλωση δε στους συγκεκριμένους στόχους θα πρέπει να είναι συνεχής, διότι μόνο έτσι δύναται να αποφευχθεί το προαναφερθέν σενάριο.<br /></div><br /><div></div><br /><div>Είναι γεγονός ότι τα πρώτα σημάδια είναι ενθαρρυντικά. Οι κυβερνήσεις σε Ισπανία και Πορτογαλία έχουν ήδη στραφεί προς την ορθή κατεύθυνση, όσο βραχυπρόθεσμα επώδυνη κι αν είναι αυτή. Πέραν τούτων όμως, και με στόχο να αποτραπούν παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον, είναι προφανές ότι η ανάγκη για οικονομική ολοκλήρωση της ΕΕ είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Μία προοπτιική η οποία τα χρόνια της γέννησης του εννιαίου νομίσματος δεν έγινε πραγματικότητα, παρά τις παραινέσεις πολλών αρμοδίων, οι οποίοι διερρύγνυαν τα ιμάτιά τους για το γεγονός ότι δεν δύναται να υπάρξει κοινό νόμισμα χωρίς κονή οικονομική πολιτική.<br /></div><br /><div></div><br /><div>Οι τότε ηγέτες της ΕΕ απεδείχθησαν λιγότερο τολμηροί από όσο τους καλούσαν οι περιστάσεις και η πορεία της ευρωπαικής ολοκλήρωσης να είναι. Και μπορεί πλέον η πολιτική ολοκλήρωση να φαντάζει ως ένα άπιαστο όνειρο, η οικονομική όμως είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή που μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον του ευρώ καθώς και την ευρωστεία των οικονομιών που το έχουν επιλέξει. Ας ελπίσουμε οι ευρωπαίοι ηγέτες να συνειδητοποιήσουν άμεσα τους κινδύνους και την ιστορική σημασία των αποφάσεων τους. Διότι πρέπει να γνωρίζουν ότι, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, σύντομα μπορεί να βιώσουμε το Lehman νο.2 -ένα σίκουελ τρόμου που θα αποτελέσει την ταφόπλακα του ευρωπαικού εγχειρήματος...</div></div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8915566925540487938.post-46794861664830939702010-04-27T20:28:00.009+01:002010-04-27T20:47:00.848+01:00Ο τολμηρός Dave και η βαρύνουσα σημασία των βρετανικών εκλογών<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV5UhxrEvmi7f1rIBXPRxx0EvTOpsWE5jpOenveg4xOz5s8wco3HbmYjGvUk42WoViClE1qM4bNvsEvR1mlW2518XHnGwVHkwUA31i_CyAmjYeDIV6P6qfNw5u8lS7c6Q9EeuhuR17udo/s1600/4554594779_e1ec56c875.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5464903382522548562" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 238px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgV5UhxrEvmi7f1rIBXPRxx0EvTOpsWE5jpOenveg4xOz5s8wco3HbmYjGvUk42WoViClE1qM4bNvsEvR1mlW2518XHnGwVHkwUA31i_CyAmjYeDIV6P6qfNw5u8lS7c6Q9EeuhuR17udo/s400/4554594779_e1ec56c875.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><div></div><div></div><div> Σε λίγες ημέρες, την Πέμπτη 6 Μαίου, θα ολοκληρωθεί η πλέον μακροσκελής προεκλογική περίοδος στην πολιτική ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας με την διενέργεια των πολυαναμενόμενων εκλογών. Μία περίοδος η οποία ξεκίνησε ουσιαστικά από την πρώτη κιόλας μέρα του Gordon Brown στον πρωθυπουργικό θώκο, και η οποία συνετέλεσε σε σημαντικό βαθμό στην όχι και τόσο ιδανική –τουλάχιστον- εικόνα που έχει η οικονομία της χώρας. Η τελευταία άλλωστε αποτελεί και το ακρογωνιαίο ζήτημα γύρω από το οποίο διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος το τελευταίο διάστημα.<br /></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div> Το τυπικό χρονικό διάστημα του ενός μηνός που λογίζεται ως επίσημη προεκλογική περίοδος, εκτός του ότι διακρίθηκε από μία ιδαίτερη πυκνότητα συμβάντων και ρευστότητα των συμπερασμάτων που εξάγονταν από αυτά, είχε να επιδείξει και ορισμένα καινοφανή για τα δεδομένα της Βρετανίας χαρακτηριστικά. Πρώτη φορά είχαν τέτοιο αναβαθμισμένο ρόλο τα διαφόρων ειδών διαδικτυακά μέσα –αν και σαφέστατα αισθητά μικρότερο από αυτόν που διαδραμάτισαν στις εκλογές των ΗΠΑ. Επίσης, υπήρξαν για πρώτη φορά τηλεοπτικές τηλεμαχίες μεταξύ των αρχηγών των τριών μεγάλων κομμάτων, οι οποίες μάλιστα –ειδικά η πρώτη- προκάλεσαν αναταράξεις στις μέχρι τότε ισορροπίες και επηρρέασαν σε ικανό βαθμό την επικοινωνιακή στρατηγική των κομμάτων.<br /></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div> Μέσα σε αυτήν την διαμορφωθείσα ευμετάβλητη κατάσταση, είναι δύσκολο για τον παρατηρητή να προβεί στην οποιαδήποτε πρόβλεψη για την τελική έκβαση αυτού του μαραθωνίου. Πέραν όμως του αποτελέσματος, υπάρχουν άλλα ζητήματα για τα οποία είναι δυνατόν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Και αυτά είναι και τα πλέον ουσιαστικά. Το πολιτικό μανιφέστο του κόμματος των Τόρυδων είναι ό,τι πιο φρέσκο και ουσιαστικά καινοτόμο έχει εμφανισθεί στην ευρωπαική πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Και μπορεί σε πολλούς να ξενίζει το πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να προέλθει από έναν παραδοσιακά συντηρητικό και την τελευταία δεκαετία αραχνιασμένο πολιτικό σχηματισμό, αλλά οι εκ βάθρων μεταβολές που επέλεξε ο David Cameron από την εκλογή του στην αρχηγία το 2005 και μετά, είχαν ως αποτέλεσμα μία πραγματική μεταμόρφωση. Το αν αυτή η ατζέντα θα ονομασθεί προοδευτικός συντηρητισμός, συντηρητικός φιλελευθερισμός ή οτιδήποτε άλλο, είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει. Σημασία έχουν το όραμα και οι ιδέες.<br /></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div> Και αυτά τα χαρακτηριστικά, με μια απλή ματιά στον βασικό κορμό της πολιτικής πρότασης των Τόρυδων, εντοπίζονται με ευκολία. Από τις πρωτοποριακές ιδέες του Michael Gove για την εκπαιδευτική πολιτική –δυνατότητα ιδρυσης ανεξάρτητων σχολίων με πρωτοβουλία μελών των τοπικών κοινωνιών-, μέχρι το μείγμα της οικονομικής πολιτικής –περιστολή κρατικών δαπανών και άμεσα αναπτυξιακά μέ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm5ikxkHM6QKr0Rm0SvMoWdGRlFJVAY6l81N3wVOI-k1kh_slA0W5jleIM78Flu8oXrPbHkz1LoiM2ASkk3tDXvZZhW-M1h7rE3MUkwhtSoI1GBAVHWzwlWc2CMNf6XvRU96g-bNpyC0c/s1600/4517388443_c1d2f0270c.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5464903516367121714" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 283px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm5ikxkHM6QKr0Rm0SvMoWdGRlFJVAY6l81N3wVOI-k1kh_slA0W5jleIM78Flu8oXrPbHkz1LoiM2ASkk3tDXvZZhW-M1h7rE3MUkwhtSoI1GBAVHWzwlWc2CMNf6XvRU96g-bNpyC0c/s400/4517388443_c1d2f0270c.jpg" border="0" /></a>τρα- και τα μέτρα για αύξηση των κοινοπραξιών δημόσιας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την πάταξη της γραφειοκρατίας και την ενίσχυση της αποκέντρωσης εξουσιών, το σύνολο της ατζέντας αποπνέει μία αποφασιστικότητα να μεταφερθεί το κέντρο βάρους από το αδυφάγο κράτος στους ενεργούς πολίτες και τις τοπικές κοινωνίες.<br /></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div> Σε όλα αυτά το αντίπαλο δέος του κόμματος των Εργατικών έχει να αντιτάξει πολιτικές άνευρες, άτολμες έως και θλιβερά αναχρονιστικές, οι οποίες αποτελούν –εξ’αιτίας του κρατικίστικου χαρακτήρα τους- πισωγύρισμα ακόμα και για το ίδιο το πάλε ποτέ κόμμα του Tony Blair και του περιώνυμου Τρίτου Δρόμου. Όσο για την «μοδάτη» το τελευταίο διάστημα «εναλλακτική επιλογή» των Liberal Democrats, αυτοί αποτελούν ένα μοναδικό για τα ευρωπαικά –ίσως και τα παγκόσμια- δεδομένα συνονθύλευμα απόψεωνκαι πρακτικών, ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο μονάχα εξαιτίας του πολιτικού κλίματος και του επικοινωνιακά χαρισματικού του ηγέτη Nick Clegg, διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στην διαδικασία.<br /></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div> Εξ’αιτίας της προαναφερθείσας ρευστότητας που έχει επικρατήσει, θεωρείται πλέον αρκετά πιθανή η πραγμάτωση του πλέον εφιαλτικού για την Βρετανία σεναρίου –του ονομαζόμενου hung parliament, της μη εξασφάλισης πλειοψηφίας από ένα κόμμα. Σε μία τέτοια περίπτωση και έχοντας κατά νου την ανυπαρξία παράδοσης συνεργασιών στο βρετανικό πολιτικό dna, οι συνέπειες για την πορεία της χώρας κυρίως στον οικονομικό τομέα ενδέχεται να απωβούν μοιραίες και να την οδηγήσουν στην προ 1980 κατάσταση, οπότε και αποτελούσε στην κυριολεξία τον φτωχό συγγενή στην ευρωπαική ήπειρο.<br /></div><div></div><div></div><div></div><div> Από τα παραπάνω εξάγεται με ευκολία η βαρύτητα του αποτελέσματος αυτής της εκλογικής διαδικασίας. Υπάρχει όμως ένας ακόμα σημαντικός και ευρύτερος λόγος που προσαυξάνει αυτήν την σπουδαιότητα. Όντας οι πρώτες εκλογές σε μεγάλη χώρα της ΕΕ μετά την πάροδο της κεντρικής φάσης της οικονομικής κρίσης, το αποτέλεσμά τους θα αποτελέσει και δείγμα για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει το πολιτικό στερέωμα κατά την περίοδο μετά την κρίση καθώς και για την αναστήλωση του πληγωμένου ηθικού αυτής καθεαυτής της πολιτικής. Το δίλημμα, για όποιον επιλέξει να μην το αγνοήσει, είναι ξεκάθαρο. Ενίσχυση τοπικών κοινωνιών και ατομικών πρωτοβουλιών ή κυρίαρχος ρόλος μίας συγκεντρωτικής κυβέρνησης, ισχυρή κοινωνία ή ισχυρό κράτος. Το ίδιο ξεκάθαρη θαρρώ πως είναι και η απάντηση...</div>oldwhighttp://www.blogger.com/profile/10129833333510524335noreply@blogger.com0