City Action: Στοχεύοντας σε ουκ ολίγες τουφεκιές...

Ως συχνά επηρμένοι νεοέλληνες, όλοι θα έχουμε πιάσει έστω και μια φορά τον εαυτό μας να κομπάζει για το γεγονός ότι η χώρα μας είναι ο τόπος που γέννησε την δημοκρατία. Και αυτός ο κομπασμός αποτελεί συνήθως μόλις την αρχή ενός μακροσκελούς μονολόγου που ξεκινά την περιήγησή του από την Αρχαία Ελλάδα, περνά από το Βυζάντιο και καταλήγει στους σύγχρονους αγώνες του έθνους μας για την δημοκρατία. Όλα αυτά προφανώς και ισχύουν, απλά τέτοιες εξιστορήσεις θα είχαν μεγαλύτερη βάση και δικαιοδοσία αν είχαν ακολουθηθεί ως παράδειγμα και για την δόμηση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Διότι, προφανώς κάπου στην πορεία, λησμονήσαμε ότι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της δημοκρατίας, είναι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, και δη των διαφόρων μειοψηφιών.

Ακριβώς μία τέτοια ομάδα αποτελούν και τα Άτομα με ειδικές Ανάγκες (ΑμεΑ) ή -όπως θεωρώ ορθότερο να αποκαλούνται- Άτομα με Ειδικές Ικανότητες. Αναμφίβολα, ο τρόπος αντιμετώπισης που επιφυλλάσει η τοπική –και όχι μόνον- κοινωνία σε αυτούς τους συμπολίτες μας, όχι απλά δεν έχει την παραμικρή σχέση με την έννοια της λέξης σεβασμός, αλλά αποτελεί όνειδο για μία κοινωνία η οποία έχει την αυτάρεσκη συνήθεια να αποκαλείται σύγχρονη.

Τα άτομα με αναπηρία (κινητική ή νοητική) αποτελούν στην κοινωνία μας οτιδήποτε άλλο παρά ισότιμους συμπολίτες. Τα εμπόδια, τα προβλήματα και οι κάθε είδους δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, μυριάδες. Η καθημερινότητά τους αποτελεί μία κόλαση, την οποία κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί εφόσον δεν την βιώσει. Τα πιο απλά πράγματα, όπως το να βγεις από το σπίτι σου και να κάνεις μια μικρή βόλτα, είναι για τα ΑμεΑ αληθινός γολγοθάς. Σε αυτήν την κατάσταση αναμφίβολα συντελούν στον μέγιστο βαθμό τα επιοικώς ακατάλληλα πεζοδρόμια, τα διάφορα δίκυκλα και τετράκυκλα που δεν αρκούνται στην κατάληψη της ασφάλτου και φυσικά τα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, προσβάσιμα για ΑμεΑ κτίρια.

Παράλληλα, υπάρχουν και τα θέματα που ξεπερνούν την καθημερινότητα, όπως η εργασιακή αποκατάσταση. Όταν λόγου χάρην τα παιδιά με νοητική υστέρηση αποφοιτούν από τα διάφορα σχολεία ειδικής αγωγής -όπου και απολαμβάνουν τις πρώτες τους ευκαιρίες να κοινωνικοποιηθούν και να νοιώσουν μέλη ενός συνόλου-, η πορεία τους είναι μοιραία προδιαγεγραμμένη. Με τα ποσοστά εργασιακής τους απορρόφησης να είναι μηδενικά, δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές. Πίσω στο σπίτι και στο σημείο μηδέν.

Όλα αυτά έχουν σαν θλιβερό αλλά και αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον κοινωνικό αποκλεισμό των ΑμεΑ, σημείο από το οποίο εκκινεί μία ατέρμονη σπείρα προβλημάτων κάθε είδους –ψυχολογικών, κοινωνικών, κλπ. Και έναντι όλων αυτών, τι έχουμε να αντιπαρατάξουμε, εμείς, οι ευαίσθητοι και περήφανοι για τα δημοκρατικά μας ιδεώδη συμπολίτες τους; Αδιαφορία, αναισθησία, απάθεια.

Αυτήν ακριβώς την θλιβερή κατάσταση είχε ως στόχο να αναδείξει η πρόσφατη παρέμβαση/εκδήλωση της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) City Action. Να προκαλέσει, να αφυπνίσει, να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει μία όσον το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα συμπολιτών μας, προς την κατεύθυνση της άμεσης μεταβολής των απαράδεκτων αυτών συνθηκών που επιφυλλάσει η κοινωνία μας για τα Άτομα με Ειδικές Ικανότητες.

Και –ιδού!!- αντιβαίνοντας στην επικρατούσα λογική του «στην Ελλάδα τίποτε δεν κινείται, τίποτα δεν αλλάζει», η πρώτη δικαίωση ήρθε πιο γρήγορα κι από το αναμενόμενο. Εισαγγελική παρέμβαση για τις ράμπες των ΑμεΑ στα πεζοδρόμια. Διότι δεν είναι –όπως επιτάσσει το κοινό αίσθημα- όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί απρόσωποι διεκπεραιωτές που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα χωρίς δεύτερη σκέψη. Διότι υπάρχουν ακόμα ενσυνείδητοι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος που αξίζουν αληθινά να αποτελούν την εμπροσθοφυλακή των αξιών μίας δημοκρατικής κοινωνίας.

Προφανώς και πρόκειται για μία μικρή και μόνον εκκίνηση. Άλλωστε, η City Action ευρισκόμενη στον τρίτο μόλις μήνα ζωής της, σκοπεύει να παρεμβαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα προωθώντας ιδέες, νοοτροπίες και αντιλήψεις που θα έχουν ως στόχο να οδηγήσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας της καθημερινής μας ζωής. Σε πεδία που αποτελούν κρίσιμους δείκτες της τελευταίας –την οικολογία και το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τις νέες τεχνολογίες, την επιχειρηματικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και πλήθος άλλων. Όντας η ίδια η ΜΚΟ τέκνο της ατομικής πρωτοβουλίας μίας ευμεγέθους ομάδας νέων πολιτών, προερχόμενων από αυτήν την τόσο λοιδωρούμενη νέα γενιά, θα προσπαθήσει τουλάχιστον –όπως τόνιζε πρόσφατα μία μεγάλη πένα της δημοσιογραφίας- να μην ηττηθεί χωρίς καν να έχει ρίξει μία τουφεκιά. Και στόχος, είναι οι πολλές...