Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει όλοι δέκτες μίας ακατάσχετης και επίμονης εκλογολογίας. Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό αποτελούσε ανέκαθεν ίδιον της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, αλλά είναι γεγονός ότι το κακό πλέον έχει παραγίνει. Ουκ ολίγοι παρατηρητές μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να προδικάζουν και την απόφαση του κυρίου Καραμανλή, παρουσιάζοντας «έγκυρες» πήγες με βάση τις οποίες, τις επόμενες κιόλας μέρες ο πρωθυπουργός θα προχωρήσει στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών μέσα στον Οκτώβρη.
Μέσα σε αυτό το βαθιά νοσηρό πολιτικό κλίμα, ο πρωθυπουργός αντιπαρατάσσει μέχρι στιγμής μία σχεδόν πρωτοφανή αποστασιοποίηση που εκπλήσσει τους πάντες. Όταν το 2007 έβγαινε θριαμβευτής από μία σκληρότατη εκλογική αναμέτρηση, ούτε ο πιο ευφάνταστος αναλυτής δεν δύνατο να προβλέψει ότι μόλις δύο χρόνια μετά, τα πράγματα θα είχαν οδηγηθεί σε αυτό το τέλμα. Οι αιτίες είναι πολυάριθμες και δεν είναι σκοπός του παρόντος κειμένου να τις αναλύσει. Αντίθετα, οφείλουμε όλοι –του πρωθυπουργού προεξάρχοντος- να αναλογιστούμε πιο είναι σε αυτήν την δύσκολη ομολογουμένως καμπή, το συμφέρον της χώρας.
Σε αυτήν ακριβώς την γεμάτη προκλήσεις διεθνή συγκυρία, η χώρα έχει επιτακτική ανάγκη από ισχυρή και μεταρρυθμιστική διακυβέρνηση, η οποία θα προωθήσει με ταχείς ρυθμούς κι ατσάλινη αποφασιστηκότητα τις χρόνια τώρα απαραίτητες αλλάγες σε νευραλγικούς τομείς, όπως η οικονομία, η δημόσια διοίκηση και η παιδεία μεταξύ άλλων. Εν μέσω της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης των τελευταίων 70 χρόνων, η χώρα πραγματικά δεν έχει τις αντοχές να συρθεί σε μία οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά, πολυδάπανη προεκλογική εκστρατεία.
Είναι γεγονός ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης, πανταχόθεν βαλλόμενος και πιεσμένος ων, ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ένα στήριγμα –ένα φως στο τούνελ της σκληρής καθημερινότητάς του. Και τι αντικρίζει; Μία πελαγομένη κι ευθυνόφοβη κυβέρνηση και μία ανευθύνως κραυγάζουσα αντιπολίτευση, αδυμονούσα για ένα και μοναδικό πράγμα: την επιστροφή της στην χρυσοφόρα εξουσία, μετα από διάλλειμμα λίγων ετών. Αναμφίβολα, δεν είναι θέαμα αυτό για τον πολίτη της χιλιοτραγουδισμένης ελληνικής δημοκρατίας μας.
Μία μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είχε εμπιστευθεί τον Κώστα Καραμανλή για να οδηγήσει τον τόπο σε ένα νέο ξεκίνημα, αποστασιωποιημένο από το πρόσφατο παρελθόν που τόσο πληγώνει. Αυτό το ξεκίνημα –με κάποιες λαμπερές εξαιρέσεις- δεν έγινε ποτέ. Απολύτως λογικό επακόλουθο, είναι η απογοήτευση που έχει καταλάβει όλους αυτούς τους συμπολίτες μας. Ταυτόχρονα όμως, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, δεν ξεχνούν τα «κατορθώματα» των αλλαλαζόντων αντιπολιτευομένων που χαιρέκακα κι αλαζονικά απαιτούν το παραδοσιακό «εδώ και τώρα εκλογές». Η απόφαση για άμεση προσφυγή στις κάλπες θα αποτελέσει μία ιστορικά ανεύθυνη και ξεκάθαρα ηττοπαθή επιλογή, η οποία θα βυθίσει αυτόν τον κόσμο σε μεγαλύτερη απογοήτευση και τους μόνους τους οποίους θα εξυπηρετήσει θα είναι ορισμένους κυρίους της αντιπολίτευσης οι οποίοι διαχρονικά θεωρούν το υπουργεύειν ως κληρονομικό τους δικαίωμα.
Ρίχνοντας την ματιά μας για λίγο στην Γηραιά Αλβιώνα, βλέπουμε τους επί 12ετία κυβερνώντες Εργατικούς, με τον Γκόρντον Μπράουν στο τιμόνι τους, να βρίσκονται στην δυσχερέστερη θέση που μπορεί να βρεθεί ένα κυβερών κόμμα –οι δημοσκοπήσεις τους φέρνουν περί τις 20 μονάδες πίσω!! Αναμφίβολα όμως, κι ενώ μπορεί κανείς να χρεώσει στον Μπράουν τα μύρια όσα –και σε αρκετά να έχει και δίκιο-, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει το γεγονός ότι δρώντας ως πραγματικός πατριώτης, κλείνει τα αυτιά στον πολύβουο περίγυρο και με στιβαρό χέρι οδηγεί την Αγγλία στην έξοδο από την κρίση με θεαματικά αποτελέσματα –το παραδέχονται άλλωστε οικονομολόγοι διαφόρων οικονομικών σχολών.
Κάτι αντίστοιχο οφείλει να κάνει κι ο Κώστας Καραμανλής, ευρισκόμενος προ της κρισιμότερης και ιστορικότερης απόφασης της θητείας του. Ένας πραγματικός ηγέτης, όπως έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι είναι ο τελευταίος, δεν φυγομαχεί, παραδίδοντας ουσιαστικά τα κλειδιά στους επί δεκαετίες αποδεδειγμένα «λίγους». Έστω και την ύστατη στιγμή, αλλάζει πλώρη και παλεύει εν μέσω τρικυμίας για το καλό του τόπου του. Κι αναμφίβολα, και να μην του το αναγνωρίσουν άμεσα/εκλογικά οι συμπολίτες του, θα του το αναγνωρίσει η ιστορική αλήθεια καταγράφοντας την προσφορά του σε αυτήν την κρισιμότατη καμπή.
