Pagwmeni kai susswmi I elliniki koinwnia parakolouthise ta gegonota tou savvatokuriakou kai ta aponera aftwn. I dolofonia tou 16xronou apo enan astunomiko apotelei anamfisvitita gegonos kataptusto kai eidexthes, to opoio oloi mas monomias katadikasame. O sugkekrimenos astunomikos, stin sugkekrimeni sugkuria, mono sta plaisia tou kathukontos tou den edrase, kathws an eprate analogws tha iksere oti I oploxrisia einai I teleftaia dieksodos kata tin ektelesi twn kathukontwn tou. Katadikazontas aperifrasta tin sugkekrimeni energeia, den dunatai o paratiritis na min kanei ena vima parapera kai na asxolithei me ta osa thluvera akolouthisan tou sugkekrimenou gegonotos.
Apo tin stigmi loipon tou sumvantos kai epeita, olokliri I xwra – ki oxi mono I prwtevousa aftin tin fora – exei vuthistei se ena prwtofanes (??) mparaz leilasiwn, epidromwn, purpolisewn ki olwn ekeinwn twn energeiwn pou thumizoun olo kai perissotero praktikes ounwn kai genikotera apolitistwn koinwniwn perasmenwn aiwnwn. Se ola afta ta thluvera gegonota, I antidrasi tis suntetagmenis politeias itan gia pollosti fora apelpistiki. I anaklastiki antidrasi tou armodiou upourgou itan - afou prwta gia kathara epikopinwniakous logous paratithike- na paraitithei ki apo tin ektelesi twn amewswn kathikontwn tou. Me dilwseis tou stul “ I astunomia prepei na paramenei amunomeni” proidease ousiastka tous pantes gia to ti tha akolouthouse. Ki enw loipon, oi perifimoi – kai mono o xaraktirismos pleon mou prokalei, sugxwreste me, aidia – “gnwstoi-agnwstoi” leilatoun tis periousies olwn mas, I astunomia, upefthuni ousa gia tin tirisi tis taksis kai tis omalotitas se mia evnomoumenmi koinwnia, ti kanei?? Kathetai paradomeni sto apenanti pezodromio kai parakolouthei!!
Ypefthunoi gia ola afta, safestata den mporei na einai oi aploi astunomikoi. Prwta apo ola, varutati efthuni varainei tous ekproswpous ekeinous tou ellinkou laou, oi opoioi me monadiko skeptiko tous to idion kommatiko ofelos, den distazoun na upodavlizoun ews kai na parotrunoun tetoies katastaseis. Giati mono ws tetoia mporei na leifthei I episimi thesi tou kuriou Alavanou, oti o “mikros mpainei sto pantheon twn agwnistwn tis eleftherias”!! Taftoxrona, varutati ki I efthuni twn kuvernontwn, oi opoioi apokardiwtika tremamenoi, apofasisan na parameinoun ametoxoi kai aploi theates stin epi diimerou leilasia olokliris tis xwras!!
Anarwtietai kaneis pws opoiodipote dimokratiko kratos dunatai na ftasei se afyto to simeio. Einai gegonos oti I elliniki koinwnia upestei prin apo liges dekaeties mia thluveri kai vanafsi gia tin leitourgia tis metallaksi. Ekserxomeni apo tin travmatiki eptaeti diktaktroria, I xwra mas itan anamfisvitita mia koinwnia pou mporouse na xaraktiristei ews kai astunomokratoumeni. To terastio lathos itan, oti sxedon en mia nukti, apofasistike na metallaxthei sxedon sto akrivws antitheto! Ena apo ta thluverotera apotelesmata aftis tis metallaksis, apotelei to “kratos en kratei” twn Eksarxeiwn. Se poia dimokratiki koinwnia tou 21ou aiwna noeitai na uparxei perioxi sxedon anarxokratoumeni, opou I astunomia den mporei na epemvei gia tin tirisi tis taksis kai tion prostasia twn politwn??
Edw I analusi ofeilei na proxwrisei ligo vathutera. Dioti mporei men to sugkekrimewno sumvan na einai kataptisto, alla den mporei tetoies katastaseis na tis meletoume kai na tis krinoume toso proklitika monoplevra. Den noeitai o sugkekrimenos 16xronos antieksousiastis na anagorevetai apo polla mesa sxedon se ethniko irwa, otan tin idia stigmi gnwrizoume oloi mas oti stin periptwsi pou dolofoneito o astunomikos, I oli upothesi tha elamvane to ligotero upodeesteres diastaseis. Den dunatai na prospernoume panta to gegonos oti oi aploi astunomikoi pou ergazontai stin sugkekrimeni perioxi tis prwtevousas paizoun kathimerina to kwefali tous korwna grammata, antimetwpizontas tin sugkekrimeni “omada nearwn”. Kai safestata den mporei enas aplos anegkefalos, opws itan o sugkekrimenos astunomikos, na stugmsatizei ena olokliro swma.
Par’ola afta, se mia dimokratia pote den uparxoun adieksoda. Kai polu suxna, kriseis tetoiou megethous apoteloun prwtis taksis efkairies gia tin aparxi gennaiwn metarruthmisewn kai tin xaraksi kainwn poreiwn. Den exei perasei polius kairos apo tote pou megaluteris emveleias ki antistoixou xaraktira gegonota, vuthizan tin galliki dimokratia epi oloklirwn evdomadwn se paremferi ou min xeiroteri katastasi. Poia itan I apantisi ekei? O proedros Sarkozy, drwntas ws tharraleos igetis, pire ameses apofaseis oi opoies metafrstikan se drastika metra gia tin katapolemisi twn sugkekrimenwn fainomenwn. Ta apotelesmata itan kai meso- kai makroprothesma entupwsiaka. O kurios Karamanlis exei sta xeria tou mia terastia efkairia na thesei ena oristiko telos se aftin tin istoria tis “mias xouftas anarxikwn” pou damazei tosa xronia tin koinwnia mas. Arkei I uparksi politikis thelisis kai igetikis pugmis. Allwste, estw ki an arketes fores genniontai, oi megaloi igetes pou simadevoun tin poreia tis xwras tous, sunithws smilevontai mesa apo kriseis kai doksazontai apo tis luseis pou epiferoun se aftes…
The art of moderation
9 years ago
5 comments:
2 mikres parathrhseis file stathi.Prwton o mikros den htan antieksousiasths, htan apla pareuriskomenos sta exarheia.Xwris fakelo sthn asfaleia,xwris istoriko epithesewn,apo eukatastath oikogeneia ,mathitis idwtikou sxoleiou. Ethnikos hrwas den einai sigoura.Sigoura omws einai thyma pou xathike adika logw ths anikanothtas twn swmatwn asfaleias na stelexwthoun swsta,kai na apartizontai telika apo ntahdes kai dipsasmenous gia askhsh exousias pou diasyroun tous loipous. Den to thewrw memonwmeno peristatiko gt polla memonwmena peristatika telika apoteloun praktikh.Brethika o idios exw apo thn asfaleia kai antimetwpisa proklhtikotath symperifora andrwn MAT se 25 atoma aopla,xwris koukoules kai ropala.To thema twn gnwstwn(apolyta gnwstwn eidika sthn astynomia) |"mpaxalakhdwn den axizei kan sxoliasmo.Anegkefala paidakia,xwris idanika kai ideologia pisw apo tis praxeis,ta opoia pithikizoun,exyphretwntas to paixnidi tvn mme kai ths astynomias.Sigoura einai eukairia na adeiasei h athina apo autes tis omades pou mono kako prokaloun stous ypoloipous diadhlwtes...Kati mou leei omws pws de tha ginei...Gt de symferei kanenan...Pws alliws tha krathseis ton kosmo makrya apo tis poreies?
Filika
ZISIS
Zisi mou, den nomizw oti o opoiosdipote tha itan "apla parevriskomenos" me loipous anarxikous kai tha petage mpoukalia kai petres se astunomikous...
Gia tin praksi tou astunomikou den to suzitw kan, sumfwnw mazi sou..
An omws itan koini praktiki tha eixan sumvei kai polla analoga peristatika, kathws esu tha ksereis kalutera apo emena oti tetoiou eidous sumvanta apoteloun kathimerinotita gia tin sugkekrimeni perioxi...
de synebhsan etsi ta gegonota.den yphrxe epithesh oute kan apeilh,pou tha dikaiologouse thn epiklhsh amynas apo ton eidiko frouro.auta ta yposthrixe sthn prwth tou apologia ston eisaggelea kai den epibebaiwthikan apo kanenan autopth martyra.isa isa pou diapseysthikan.yparxei kai sxetiko video sto youtube pou deixnei th stigmh tou purobolismou,xwris na fainetai-akougetai kati sxetiko me symplokh.oxi pws an htan anarxikos kai pali tha allaze kati afou oi proypotheseis xrhshs oplou apo astynomikous einai periorismenes kai se akraies peripstwseis.thymisou thn ypothesh giulliani sthn italia prin xronia,pou yphrxe ontws epithesh kai pali krithike paranomh h xrhsh oplou.oso gia koinh praktikh,skepsou zarntiniera,ypotheseis me metanastes,dolofonia tsigganou prin xronia.kai den einai kathimerinothta sth sygkekrimenh perioxh,an k fobamai oti dystyxws twra tha ginoun ta epeisodia epi kathimerinhs basews,ektos kai an apofasisei pleon h astynomikh hgesia na kanei swsta th douleia ths.kaigetai h athina auth th stigmh kai den exoun piasei oute enan...
Πολύ καλό άρθρο κκ. Πολίτη.
Πράγματι αυτό το άρθρο αποτελεί καλή αφορμή για την δημιουργία και ανάπτυξη μίας περαιτέρω συζήτησης πάνω στο θέμα της Αστυνομίας, του Κράτους αλλά και της συνολικότερης Δημοκρατίας.. Για αυτό και εγώ θα ήθελα να προσπαθήσω και εγώ μαζί σου είτε διαφωνόντας είτε συμφωνόντας σε αρκετά σημεία, με ψυχραιμία πάντα, να αναπτύξω μερικά βήματα περαιτέρω είτε αναπτύσσοντας και άλλες πτυχές του ζητήματος αυτού, που προκλήθηκαν μέσα από το άρθρο αυτό.
Καταρχήν θα ήθελα να δείξω τον αποτροπιασμό μου σε αυτό το κοινωνικό γεγονός ανάλγητης βίας και στυγνής κρατικής δολοφονίας. Δυστυχώς όταν ένα γεγονός επαναλαμβάνεται και μένει ατιμώρητο, γίνεται κοινωνικό φαινόμενο και αποτυπώνεται τελικά ως κοινωνική συνείδηση, λόγω της ατιμωρησίας.
Είναι ζήτημα της Δημοκρατίας με την έννοια του πώς εμείς οι πολίτες (ως πολιτικά όντα με ατομική και κοινωνική αυτονομία) αυτής της χώρας δια μέσου της πολιτικής δραστηριότητας, επιθυμούμε να διαμορφώσουμε την κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική μας ζωή, το Κράτος και ως εκ τούτου και τους θεσμούς και σχέσεις που απορέουν απο αυτό. Αυτή η πρώτη παρατήρηση ακριβώς ανοίγει την συζήτηση για το αν διαθέτουμε αυτή την Δημοκρατία (Δημος: Λαός, πολίτες, κρατία->κράττει που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει εξουσία αλλά και βία, ας μην ξεχνούμε). Γίνεται άμεσα αντιληπτό αμέσως ότι το επιχείρημα περί της Δημοκρατίας στις σύγχρονες Ευρωπαϊκές Χώρες (κυρίως της Δυτικής Ευρώπης) αυτό το ζήτημα είναι παλιό αλλά ταυτόχρονα και επίκαιρο.
Η “συντεταγμένη Πολιτεία” θα μπορούσε να ειπωθεί ότι έχασε κατά ένα μεγάλο μέρος την “ηθική” και κοινωνική βάση της για δράση. Δεύτερον θα μπορούσε να ειπωθεί ότι έχει καταρακωθεί και η πολιτική ηγεμόνια της κυβέρνησης (βεβαίως και όχι ανεπανόρθωτα, η οποία θα έρθει σύντομα, εκμεταλλευόμενη τα τραγικά επεισόδια των τελευταίων ημερών...και εαν εφαρμοσθεί η κατάσταση εκτάκτων αναγκών, τότε μιλάμε για προσωρινό χαιρετισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ποτέ δε τέθηκαν σε τέτοια κατάσταση μετά το '74) στο πολιτισμικό επίπεπδο ιδιαίτερα σε σχέση με την πρόσβαση στα media, τα οποία ίσως για πρώτη φορά στην κυβερνητική περιόδο 2004 έως σήμερα κράτησαν μία πιο επιφυλακτική στάση έναντι των “ταραξιών”, των οποίων πράγματι δε ξέρουμε το ιστορικό τους (βλ. Δημοσιεύματα για μπαχαλάκηδες και τον ρόλο τους).
Όποτε η αντίδραση των οργάνων του Κρατικού Μηχανισμού απεικονίζει έμμεσα και το θεωρητικό, “ηθικό” και πρακτικό κενό το οποίο βρίσκεται η ίδια η Κυβέρνηση. Δηλαδή ακριβώς η μη ύπαρξη κοινωνικού πεδίου για την προώθηση πολιτικών βουλήσεων. Αιφνιδιάστηκε ίσως και από το γεγονός αλλά και από τις εξελίξεις που επακολούθησαν. Είναι δύσκολο πολλές φορές με την ίδια εξουσία να επανορθώσεις λάθη που προηγήθηκαν από αυτήν. Δηλαδή, όταν ασκεί κρατική βία έστω το αστυνομικό σώμα άκριτα, πώς μπορείς μετά να ασκήσεις την ίδια εξουσία (κρατική βία) για να επαναφέρεις στην υποτίθεται “πρωτύτερη ειρηνική κατάσταση”. Αφού οι εχθροπραξίες μεταξύ φοιτητών, μαθητών, μεταναστών εργαζόμενων και διάφορων άλλων κοινωνικών ομάδων τα τελευταία χρόνια ήταν σχεδόν, αν όχι σε ημερίσια διάταξη, τότε σε εβδομαδιαία ή μηνιαία. Βεβαίως ήταν η πρώτη φορά που το Κράτος δεσμεύτηκε πολιτικά να αποζημιώσει τους καταστηματάρχες, αναλαμβάνωντας έμμεσα την ευθύνη για το ποίος προκάλεσε τα γεγονότα αυτά αλλά και ποιανού η συμπεριφορά οδήγησε σε αυτή την εξέγερση ή κατά τα άλλους παρεκτροπές.
Με άλλα λόγια η Κυβέρνηση έχασε το πολιτικό πλεονέκτημα που είχε όλες τις προηγούμενες φορές για την επιβολή της “Δημόσιας Τάξης- όπως η ίδια την εννοεί” διότι ακριβώς η ίδια εδώ και καιρό με συσσωρευμένα γεγονότα που διαπλέκονται πολλές φορές μεταξύ τους είτε σε σχέση με την δράση της Αστυνομίας, είτε ακόμα και η ίδια με την δική της πολιτική δράση αναιρούσε την ίδια της την ηθκο-πολιτική δέσμευση για “Κοινωνικό Κράτος Δικαίου”, για καταδίκη της Διαφθοράς ( Οικονομικά Σκάνδαλα, Αποθεματικά Κοινωνικών Ασφαλίσεων), και με αποδυνάμωση του πολιτικού και νομικού ελέγχου. Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να αυτόαποδομηθούν στην κοινωνική συνείδηση των πολιτών σε αξιοσημείωτο βαθμό αλλά επιπρόσθετα διέβρωσαν περαιτέρω τον ρόλο του κράτους με τον πολίτη, πολιτικού-πολίτη, την παρεξήγηση και διαστρέβλωση της έννοια της Δημοκρατίας ως πολιτικής διαδικασίας, κουλτούρας και εργαλείου επίλυσης των κοινωνικοοικονομικών συγκρούσεων με τις φιλελεύθερες (και δήθεν ορθολογικές) ολιγαρχικές πρακτικές λήψης αποφάσεων που είναι πραγματικά αποξενωμένες από την καθημερινότητα του πολίτη, από τον κοινωνικό ιστό. Αυτή η αποξένωση του κράτους, άρα και της αστυνομίας που αντιμετωπίζει τον καθένα ως εν δυνάμει εχθρό αποτυπώνεται καθημερινά στις σχέσεις μεταξύ πολιτών κράτους, αλλά και του ίδιου του πολίτη απο την πόλη του και τον κοινωνικό ιστό.
Αυτή η δράση του κράτους και της κυβέρνησης σε κάθε περίπτωση αν δε δίνει ερείσματα για αντι-βία σε πάσεως φύσεως κοινωνικής ή πολιτικής οργάνωσης (ανέλεγκτη και τυφλή βέβαια, δεν είμαστε τυφλοί...ολοι παρατηρούμε) δίνει τουλάχιστον την σιωπηρή ενοχή ή ουδέτερη συγκατάθεση με συνοδεία ίσως και ενός μοιδιασματος σε κάποιους πολίτες, όχι γιατί αγαπούν τις καταστροφές, αλλά ακριβώς λόγω της αποστροφής της κρατικής βίας όπως αυτού του είδους που έγινε πρόσφατα. Ως μία μορφή συσωρευμένης οργής η οποία συνδυάζεται και ανακατεύεται ίσως και με άλλες αδικίες οι οποίες πολλές φορές δεν επιλύονται ουτε καν μέσω της Δικαιοσύνης είτε λόγω αντικειμενικών δυσκολίων γραφειοκρατίας (π.χ. μεγάλη λίστα αναμονής για εκδίκαση υποθέσεων) είτε για υποκειμενικούς λόγους (όπως πχ κάποιες από τις ΕΔΕ οι οποίες δεν αποδίδουν στο σύνολο τις ευθύνες, για αποφυγή των συνεπειών που θέτει ο ίδιος ο Νόμος). Ξέρω ότι πολλοί που θα διαβάσουν το άρθρο θα θεωρήσουν ότι τους δικαιολογώ. Δυστυχώς όχι. Δε τους δικαιολογώ αλλά ούτε το αποδέχομαι ως λύση διότι δεν είναι απλά λύση. Διότι ακόμα και αν σκοτώσουμε αυτόν τον ειδικό φρουρό όπως μπορεί κάλλιστα να διαβάσει κανείς προτάσεις σε άλλα blogs ή ακόμα και στήλες αναγνωστών σε εφημερίδες το κράτος δε σημαίνει ότι αλλάζει ή καταστρέφεται με μιας, απλώς θα φέρεις μεγαλύτερη οργή σε άλλες ομάδες. Το Κράτος θα πάρει άλλον αστυνομικό και αν δεν έχουν και πολλούς οικονομικούς πόρους τότε θα πάρουν ειδικό φρουρό όπως αυτόν που χτύπησε θανατηφόρα τον Αλέξανδρο ή στην ακραία περίπτωση και στρατό. Όπως αν καταστρέψουμε όχι μονο 10 μαγαζιά αλλά ας πούμε 100 μαγαζιά, δε θα καταφέρουμε και πάλι τίποτα (πχ να αλλάξουμε τον κόσμο).. Με λίγα λόγια δεν είναι αυτός ο τρόπος λύσης των προβλημάτων. Αλλά πιστεύω ότι αντιλαμβάνομαι, ερμηνεύω και εξηγώ (όχι πάντα σωστά ίσως) για ποίο λόγο γίνονται όλα αυτά τα γεγονότα καταστροφής και πολλές φορές αυτο-καταστροφής.
Ο ρόλος του Κράτους και οι μηχανισμοί καταστολής του (το μόνο όργανο το οποίο διέθεται η Ελληνική Κυβέρνηση για να επιληφθεί κατασταλτικά σε πολιτικά ζητήματα και ίσως το πιο αποτελεσματικό σε σχέση με τα υπόλοιπα εργαλεία άσκησης εξουσίας) έχει καταρακωθεί και ηθικά αλλά και ως ο πολιτειακός θεσμός ο οποίος διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία των “δημοκρατικών καθεστώτων”. Στην περίπτωση της Ελλάδος, για να λέμε και κάποια πράγματα με το όνομα τους, αυτή η ανέξοδη και αλόγιστη χρήση και κλίμακωση των κατασταλτικών δυνάμεων είχε ένα και μόνο σκοπό: τον Φοβο. Ο Φόβος των πολιτών, είτε φιλελεύθερων, είτε σοσιαλιστών, είτε Αντιεξουσιαστών και Αναρχικών και όποιο άλλο ιδεολογο-πολιτικό ρεύμα ή κοινωνικό κίνημα να διεκδικά σύμφωνα με τις δικές του προσδοκίες, τις ιδεολογικές του θέσεις και τα κοινωνικά συμφέροντα του. Αυτή η Βία όπως έχεις σωστά αντιληφθεί φέρνει και άλλη Βία, μερικοί την αποκαλούν Αντι-Βία. Και η Βία δεν είναι μόνο σωματική μπορεί να είναι και κοινωνική και ψυχική. Το πιο σημαντικό ίσως σημείο απο την δράση του Κράτους και την αντίδραση διαφόρων κοινωνικών - πολιτικών ομάδων, είτε είναι φοιτητές, είτε Αναρχικοί ή οτιδπηποτε άλλο είναι το μήνυμα του Φόβου και Αντι-Φόβου. Δηλαδή, όταν εκφοβίζεις κάποιον, είτε θα τον τιθασεύσεις ή θα τον εξαγριώσεις περισσότερο (στα πλαίσια της δράσης-αντίδρασης). Το όπλο του Φόβου ως εξουσιαστικού εργαλείου κοινωνικού ελέγχου μπορεί πολλές φορές να έχει τα αντίθετα πολιτικά αποτελέσμτα από το προσδοκώμενο. Διότι όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε το συμφέρον και η εξουσία είναι κυρίαρχα συστατικά της Πολιτικής και για την επίτευξη τους γίνονται ακόμα και τα αδύνατα δυνατά για την επίτευξη των.
Από την άλλη η δράση του Κοινοβουλίου φιμώθηκε, εκφυλίστηκε και χειραγωγήθηκε εν μέρει από την ίδια την Κυβέρνηση ακριβώς για τη δική της πολιτική επιβίωση, τα δικά της συμφέροντα, τα μικροπολιτικά και κοντόφθολμα, όπως πολλοί θα τα αποκαλούσαν. Και επειδή συζητούμε στη βάση του αξιόλογου άρθρου σου περί σύγχρονων Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών, παρότι έχεις αντιληφθεί ότι εν μέρει δυσκολεύομαι να συμμεριστώ τον δικό σου ορισμό, θα συμφωνούσα ότι ίσως ο πιο δημοκρατικός θεσμός που εν μέρει νομιμοποιεί πολιτικά τα συγχρονα καθεστώτα φιλελεύθερων ολιγαρχιών δεν ειναι παρά ο θεσμός τoυ Κοινοβουλίου. Αλλά η φίμωση, η προσπάθεια συγκάλυψης των σκανδάλων (εξεταστικές επιτροπές απο το σκάνδαλο υποκλοπών,-υποκλοπές (έχουμε και έναν ανεξιχνίαστο θάνατο..ας μη το ξέχασουμε και εντελώς ετούτο) ΤΟR-M1, έως ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, Siemens, Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις χωρίς κοινωνική συναίνεση σε κοινωνική ασφάλιση και Παιδεία, Οικολογικές καταστροφές) έχουν αποδομήσει τον ίδιο του τον ρόλο. Έτσι παρόλο που η επίσημη ετικέτα αυτής της πράγματικά Ευρωπαϊκής κατάκτησης ονομάζεται Αντιπροσωπευτική (ή Κοινοβουλευτική) Δημοκρατία, στην Ελλάδα τα ζητήματα λυνονται οπουδήποτε αλλού εκτός απο αυτόν τον προσδιορισμένο γεωγραφικά και κοινωνικοπολιτικά χώρο. Η μόνη λειτουργία που μπορεί να ειπωθεί ότι έχει μείνει αλώβητη είναι η σύντομη επικύρωση των διάφορων Νομοσχεδίων, τα οποία όμως έχουν ήδη προσδιοριστεί εκτός του Κοινοβουλευτικού χώρου. Οπότε η δράση στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, Παιδείας, παρεμβασεις σε χώρους με οικολογικά προβλήματα (Δάση, χωματερές, Παραλίες) είναι κάτι περισσότερο αναγκαία για την πολιτικοποιήση των προβλημάτων και όχι να τα αφήσουμε στις παραπολιτικές και ανούσιες ίντριγκες των media αλλά και τις διάφορες πολιτικολογίες των κυρίαρχων κομμάτων εξουσίας.
Δηλαδή το βασικό ζητούμενο είναι εάν πράγματι κατακτήσαμε αυτή την δημοκρατική κουλτούρα ως κοινωνία αλλά και ως δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό είναι ένα δυνατό ερώτημα που ίσως ξεφεύγει από την δική μου οπτική ικανότητα, παρατήρηση αλλά και ανάλυση.
Εάν όμως αποδεχθούμε ότι δεν έχει επιβληθεί δημοκρατία (επιβάλλεται η δημοκρατία άραγε ή καλλιεργείται?) τότε μπορούμε να συζητήσουμε περαιτέρω για ποιό λόγο υπάρχουν ανεξιχνίαστοι κρατικοί τραυματισμοί και κρατικές δολοφονίες συμπολιτών μας, οι οποίες σύμφωνα με κάποιες επίσημες στατιστικές κρατικών φορέων πλησιάζουν τις 70 ψυχές (1993-2003).
Τι θέλω να πω?
Θα ήθελα να πω ότι δυστυχώς δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μάλλον δε θα σου πω να κοιτάξεις μόνο τις στατιστικές. Για την διευκόλυνση της συζήτησης θα αναφερθούμε ως βάση περισσότερο στις διάφορα περιστατικά των δελτιών ενημέρωσης και εφημερίδων που προβλήθηκαν (δε είναι όλα θανατηφόρα φυσικά). Υποψιάζομαι και τολμώ να πω ότι υπήρχε ήδη μία κουλτούρα βίας απο τις προηγούμενες δεκαετίες όπως ο ίδιος αναφέρεσαι στην δικτατορία, αλλά ακόμα και πιο πριν. Το ζήτημα είναι ότι πιστέψαμε ότι η επιβολή και εγκαθίδρυση δημοκρατικών (έστω και αστικού τύπου) θα μείωνε και θα τιθάσευε την ανέλεγκτη εξουσία και βία είτε προληπτικά (βελτίωση της εκπαίδευσης, παροχή καλύτερων υπηρεσιών ταγμένων στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη και των συμφερόντων του), είτε κατασταλτικά μέσω των διάφορων μηχανισμών ελέγχου όπως ΕΔΕ και Δικαστικής εξουσιας. Βέβαια παρόλο που κάποιος μπορεί να τεκμηριώσει ως επιχείρημα την ακαδημαϊκή εκπαίδευση των αστυφυλάκων και αξιωματικών (παρόλο που είναι τρωτό το επιχείρημα αυτό) η δημιουργία του θεσμού των ειδικών φρουρών ως μία γρήγορη, άμεση, φθηνή (με λιγότερα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα) πολιτικά λύση αναιρεί αυτούσια τη στρατηγική εκδημοκρατισμού και βελτίωσης των σωμάτων ασφαλείας. Από την άλλη πλευρά μία από τις πιο σημαντικές λειτουργίες που επέβαλλαν στην δημιουργία του κοινοβουλίου, ήταν ο πολιτικός έλεγχος των εξουσιαζόμένων πολιτών από τους ηγέτες ή τους ηγεμόνες του δια μέσου των εκπροσώπων τους οι οποίοι ήλεγχαν την εκτελεστική εξουσία που ήταν επίσης και οι πολιτικοί προϊστάμενοι των κρατικών υπηρεσιών.
Σίγουρα αυτή η πίστη εν μέρει έχει επιβεβαιωθεί γιατί έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές σε σχέση με το παρελθόν, αλλά σίγουρα σε καμιά περίπτωση δεν έχουν εξαλειφθεί αυτές οι σχέσεις, αυτή η βία, αυτή η ιεραρχική και εξουσιαστική σχέση πολίτη και αστυνομίας. Γιατι? Γιατί πιστεύω ότι οι δομές αλλά και η κουλτούρα που πηγάζει απο αυτήν παρέμειναν αλλά ταυτόχρονα καλλιεργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Ας μην ξεχνάμε και τον προηγούμενο υπουργό Δημόσιας Τάξης κκ. Βύρων Πολύδωρα (προσπαθώ να μην λαϊκίζω...παρότι αυτή η στιγμή ερεθίζει ιδιαίτερα, συνάδελφε Στάθη), όπου οι δηλώσεις και οι πράξεις του προκαλούσαν και εξαγρίωναν τους φοιτητές, σπουδαστές, διότι ακριβώς πρέσβευε το απεχθές πρόσωπο της σκληρής, ταξικής πόλωσης και το ειδεχθέστερο κομμάτι της συντηρητικής νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, η οποία χρησιμοποιούσε τον κρατικό μηχανισμό ακριβώς για τα δικά της συμφέροντα. (Ίσως και ένας από τους λόγους που έβγαλε το νέο του βιβλίο για μιά νέα ιδεολογία που ακριβώς ήθελε να εξιλεωθεί πολιτικά και ηθικά και πολύ πιθανόν να αναθεωρήσει κάποιες από τις πολιτικές κατευθύνσεις του.)
Επίσης πολλές φορές όταν ακούγαμε στις τηλεοράσεις περί της επιβολής “δημόσιας τάξης”, έμμεσα αντιλαμβανόμασταν την επιβολή της δικιάς τους τάξης πραγμάτων. Απόδειξη της ανικανότητας του υπουγείου δημόσιας τάξης (οχι μόνο λόγω της αστυνομίας, αλλά και λόγω των πυρκαϊών) ήταν η ένσωμάτωση του υπουργείου δημόσιας τάξης με το υπουργείο εσωτερικών. Και βέβαια το υπουργείο δημόσιας τάξης ήταν ανίκανο να επιλυφθεί σε ζητήματα πολιτικών Παιδείας, Εργασίας, Υγείας διότι ο ρόλος του δεν έχει καμία σχέση με ετούτα τα ζητήματα. Όμως καμιά αλλαγή στο επίπεδο των σχέσεων, της καλλιέργειας μιας διαφορετικής νοοτροπίας η οποία θα μπορούσε να συμβαδίζει με μία πιο ανεκτική στάση (αν θες. και πιο πολιτικά φιλελεύθερης στάσης των σωμάτων ασφαλείας, που δε αντιμετωπίζουν τον κάθε πολίτη, ως εν δυνάμει ιδεολογικό, πολιτικό, εθνικό ή όποιας άλλης μορφής εχθρό).
Αποτέλεσμα?
Η έχθρα μεταξύ των δύο πλευρών αντί να μειώνεται, συντηρείται και αυξάνεται. Τα Εξάρχεια που δεν είναι ένα “κράτος εν κράττει”, του οποίου η πλατεία ας μην ξεχνάμε έχει αναπλαστεί πρόσφατα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τον εξωραϊσμό του, με τις νέες καφετέριες του τα barakia που δε ζηλεύουν ούτε το “αστικό” Κολωνάκι, αμφισβητεί τον όρο ότι το κράτος δεν υπάρχει εκεί. Η καραμέλα ότι τα Εξάρχεια είναι αναρχοκρατούμενο είναι αναληθές, αφού μετά το επεισόδιο η Χρυσή Αυγή έκανε βόλτες και ήθελε να βρει ευκαιρία να προπηλακίσει κόσμο.
Τέλος πάντων, τα Εξάρχεια ως μία περιοχή της Αθήνας, έχει και αυτή τη ζωή της όπως και ο Κεραμεικός και όλη η Ελλάδα, αλλά και πνευματική ζωή, και πολιτιστική ζωή αλλά βεβαίως έχει και την εναλλακτική πολιτιστική πολιτική του δράση, αφού παραδοσιακά εκεί τοποθετούνταν πολλές οργανώσεις, αριστερές και μη, φεστιβάλς, πολιτιστικά κέντρα,και τα τυπογραφεία τους. Έχει και δημόσιους οργανισμούς, συνδικαλιστικές οργανώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, απλώς η δράση των αστυνομικών έχει στιγματιστεί λόγω της παραδοσιακά αρνητικής τους δράσεως, ως μη αποδεκτής για ιστορικο-πολιτικούς λόγους. Κατά τα άλλα το Κράτος είναι εκεί απο πάντα και μάλιστα συναλλάσεται μια χαρά. Η εμπειρία δείχνει πως όποιες πολιτικές προσπάθειες ακόμα και επί εποχής χούντας αλλά και μετέπειτα απέτυχαν παταγωδώς. Άρα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί δεν αποτελούν την πιο προσοδοφώρα λύση.
Όσο για το ζήτημα των Αναρχικών, Αντιεξουσιαστών που συγχέονται πάντα (εσκεμμένα είτε ακόμα και με τους μπαχαλάκηδες, αλλά τελός πάντων δε είναι επί του παρόντος οι ορισμοί του καθενός και της καθεμίας), είναι ένα κίνημα αδικημένο και παρεξηγημένο. Για αυτό δεν είμαι σύμφωνος απόλυτα ότι η λύση είναι η φυσική τους εξόντωση από τα Εξάρχεια. Άμα τους διώξεις απο εκεί θα πάνε κάπου αλλού. Θα τους διώξεις και από εκεί? Θα τους βάλουμε φυλακή? Θα τους εξοντώσουμε βιολογικά, κοινωνικά και ψυχικά όπως έκαναν με το παιδί, που τελικά ακούγεται ότι μπορεί να μην ήταν και Αντι-εξουσιαστής, αλλά ένας νέος άνθρωπος, με τις δικιές του ευαισθησίες, ευέξαπτος, και ζωηρός με τις “εφηβικές τρέλλες” του? Και τι σημαίνει για ένα παιδί ότι είναι Αντι-εξουσιαστής, Αριστερός, Φιλελεύθερος ή Οικολόγος στα 15 του? Και ακόμα και αν ήταν, εμείς θα του πούμε τι πρέπει να κάνει και τι όχι? Σε καμιά περίπτωση είτε είμαστε Ούνοι, Μογγόλοι ή Ευρωπαίοι δεν διώκουμε ή εξοντώνουμε κάποιον επειδή υποψιαζόμαστε ή είμαστε σίγουροι ότι ειναι “παράξενο” ιδεολογικώς και συχνάζει και καμιά φορά το Σάββατο στο Εξάρχεια.
Σε όλες τις χώρες τις Ευρωπαϊκές, αλλά και σε άλλες Ηπείρους υπάρχει μικρή αλλά αξιοσημείωτη δράση (όπως και στη Δανία...). Αν πράγματι διαφωνούμε μαζί τους, τότε θα πρέπει να βρούμε τρόπο ώστε να εξαφανίσουμε τον αντίπαλο μας από τα πολιτικά του επιχειρήματα. Αυτό όμως είναι το ζητούμενο. Αλλά με ποιά πολιτικά επιχειρήματα, ιδέες, πρακτικές μπορεί σήμερα να “νομιμοποιήσει” η Κυβέρνηση και η Πολιτεία μια τέτοια δράση και μάλστα επιτυχημένα? Η ηγεσία και η πυγμή έχει αποδομηθεί από την ίδια την Κυβέρνηση και την Συμπολίτευση η οποία με τις πράξεις της περιόρισε ιδεολογικά και πολιτικά τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής πυγμής στα ζητήματα Παιδείας? Υγείας? Κοινωνικής Ασφάλισης και Οικολογικής Πολιτικής? Ο απολογισμός έστω και με μικροπολιτκούς όρους είναι αρνητικός. Για αυτό τώρα που ομιλούμε ο Πρωθυπουργός ζητά την συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την σύγκληση αρχηγών κομμάτων. Για να έχει την πολιτική νομιμοποίηση που δεν έχει πια ο ίδιος για τη λήψη των όποιων πολιτικών αποφάσεων που συσχετίζονται πάντα με το “κράτος δικαίου”. Που το δίκαιο θα ήταν να μη κάνουν επικοινωνικακά τερτίπια ψευδο-παραιτήσεων και να μην έχουν το θράσσος να τα ανακοινώνουν λες και εμείς οι πολίτες δεν καταλαβαίνουμε ούτε Ελληνικά ούτε από πολιτικά τερτίπια. Διότι μία παραίτηση που δε γίνεται δεκτή δεν ανακοινώνεται, είναι απλό και λογικό!Αλλιώς είναι λαϊκιστικό και δημαγωγικό. Όσο για την ευαισθησία της Κυβέρνησης δε θα συνεχίσω για να μη γίνω εριστικός και θεωρηθώ ότι κάνω κριτική επί Νεκρών και καμμένων γαίων. Και οι υπουργοί ως μορφωμένες προσωπικότητες πρέπει να γνωριζουν ότι όταν κάτι πάει λάθος στους οργανισμούς τους και στις υπηρεσιες τους, δε διωκουν τους κατώτερους τους μόνο, αλλά αναλαμβάνουν και την πολιτική ευθύνη (την ποινική εξέταση βεβαίως την άναλαμβανει η Δικαστική εξουσία).
Όσο για την κριτική στον Αλαβάνο είναι εν μέρει άδικη, αν και συνήγορος δε μπορώ και δεν πρόκειται να γίνω. Θα απαντήσω διότι χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές άκριτα με προπαγανδιστικές διαθέσεις στο παρελθόν, η προσωποποίηση των αντικειμενικών πολιτικών διαφορών και η υποτιθέμενη σύζευξη αναρχοαυτόνομων κομμουνιστών με αριστερούς οικολόγους και γαλάζιους ρεφόρμες (κοινώς αχταρμάς), ως μία τακτική αντιπερισπασμού ώστε να εξοντωθούν, να εκδιωχθούν και να απομονωθούν κοινωνικά κινήματα και αντιδράσεις.οι οποίες δε μπορούν να καταλυθούν με πολιτικά επιχειρήματα. Δυστυχώς και σήμερα η Κυβέρνηση δια του Ντινόπουλου επιστράτευσε το επιχείρημα με μαύρα και δηλητηριώδη υπονοούμενα χωρίς αποδείξεις (όπως πάντα) την υπόνοια (κωλοφωτιές λέγονται αυτές, διότι στον ήλιο ποτέ δε λάμπουν) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που υπέθαλψε όλες αυτές τις συγκρούσεις, αποκρύπτωντας ότι υπήρχε πάντα άμεση επικοινωνία των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ με τις αρχές ακόμα και του υπουγείου Εσωτερικών. Αυτό είναι μικροπολιτική, αυτό είναι κοντόφθαλμη πολιτική αναζητώντας συνέχεια ένα συγκεκριμένο ροζ δένδρο που δεν υπάρχει σε ένα φλεγόμενο δάσος. Θα μπορούσαν οι πολιτικές δυνάμεις, να εκμεταλλευθούν (όχι μονο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ) κάνοντας τον βιτρίνα εκμετάλλευσης μικροπολιτικών συμφερόντων. Κάτι το οποίο δε το έκαναν. Οι απαντήσεις όλων αν προσέξεις σε γενικές γραμμές είναι μόνο πολιτική χωρίς σκληρές ηθικοπλαστικά και ζοφερά επιχειρήματα.
Από την άλλη, σίγουρα υπάρχουν και πολιτικά κίνητρα, έαν πάρεις την οπτική αυτή, αφού το
κόμμα ως “κόμμα” είναι ένας από την “φύση” του αντιδημοκρατικός μηχανισμός, ο οποίος αποσκοπεί στην προσέλκυση ψήφων, παρότι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιβάλλει ίσως από τις πιο δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, συμμετοχής, αποφάσεων και καθορισμού προγράμματος, πολιτικών στόχων από κάτω προς τα πάνω (Bottom-Up). Από την άλλη δε μπορείς να μιλήσεις ούτε για πολιτική προσποίηση ούτε υποκρισία του εγχειρήματος ετούτου, διότι ήταν ξεκάθαρο με τη στάση του, που επέβαλε μία πολιτική κουλτούρα που έθετε εκτός πλαισιού λογικές καπελώσης και καπηλείας στα κινήματα Παιδείας και Νεολαίας, Ευρωπαικών Φόρουμ, Αντιρατσιστικά κτλ, παρότι με περιούσια χαρά θα μπορούσαν να το κάνουν. Και όχι γιατί είναι ηθικό κόμμα...Μακρία από τέτοιες λογικές! Είναι απλά η πολιτική θέληση και η συλλογική πολιτική βούληση που έχει συσσωρευθεί απο τις δεκαετίες που δηλώνει ακριβώς ότι τα κοινωνικά κινήματα πρέπει πάντα να δημιουργούν τις δικές τους διαδικασίες, αυτόνομα με τους δικούς τους όρους και στόχους και να είναι πολύχρωμα, δηλαδή με πολλές διαφορετικές πολιτισμικές και ιδεολογικές τάσεις αφού ζούμε και θέλουμε να ζούμε σε μία κοινωνία πλουραλισμού των ιδεών, σκέψεων και εκφράσεων. Διότι είναι ένας δρόμος που μπορεί να προσφέρει εναλλακτικές ιδέες, αξίες και πολιτικές οι οποίες προέρχονται μέσα απο κινήματα και συμμαχίες και όχι μέσα από κομματικά επιτελεία “ειδημόνων” και συντεχνιών. Και σίγουρα ότι η δήλωση του ότι η Ελλάδα δεν είναι μιά χώρα φιλική προς τους νέους της είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο όχι μόνο από αυτόν.
Θα συμφωνήσω για την ηρωποίηση του Αλέξανδρου. Δεν έχω την εντύπωση ότι ο ίδιος είχε την επιδίωξη αυτή ή κάτι παρόμοιο, αν και δε θα το κρίνω εγώ σε τελευταία ανάλυση (αν και όπως είπες αν είναι Αντιεξουσιαστής-που από ότι φαίνεται δεν είναι, αλλά τέλος πάντων- δε ξέρω κατά πόσο θα συμβαδίζε με το “εθνικός” ήρωας) αλλά όπως φάνηκε και από την στάση της οικογένειας, η οποία ζήτησε και ευτυχώς το σεβάστηκαν τα media το ανθρωπίνως κατανοητό δικαίωμα σεβασμού της οικογενειακής και προσωπικής αυτής στιγμής και για τον νεκρό αλλά και για τους γονείς του Η ηρωποίηση ή μάλλον η συναισθηματική αποπληξία που έκανε τον Αλέξανδρο συμπαθή (δε γινόταν και αλλιώς) διότι ο καθείς θα μπορούσε να βρεθεί στην θέση του απο τα media δυστυχώς θα διαδεχθεί όπως προβλέπω εγώ (μιλάω ως εγώ για αυτό και πρέπει να διαφωνήσεις...) την αποδόμηση του γεγονότος και τελικά το γεγονός θα αποσιωπηθεί χωρίς να προβληματίσει την κοινωνία περαιτέρω για τις αιτίες αλλά και τις δυσλειτουργίες του κρατικού μηχανισμού και ιδιαίτερα του αστυνομικού σώματος (πήρα μόλις τώρα και την πρώτη γεύση από τον Πρετεντέρη). Δηλαδή και η συλλογική μνήμη προς το Αλέξανδρο και ότι αυτό μπορεί να συμβολίζει κινδυνεύει να καταναλωθεί για τις ανάγκες της τηλεοπτικής κρεατομηχανής και του τεμέκ ορθολογικού λαϊκισμού (Πρετεντερισμός).
Διότι ούτε όταν το 1980 σε επέτειο του Πολυτεχνείου όταν τα ΜΑΤ δολοφόνησαν εν ψυχρώ την νεαρή εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον 26χρονο Ιάκωβο Κουμή (βλ. δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας 8/12/2008). Ούτε όταν χτυπήσαν τον Κύπριο φοιτητη, ή συνέλλαβαν το φοιτητη με τα πράσινα παπούτσια (Παναγιωτάκης) κτλ.. Υπάρχει δυστυχώς ένας κύκλος γεγονότων τα τελευταία χρόνια, ο οποίος δεν αναδείχθηκε τόσο απο τα δελτία αλλά “εξαναγκάστηκαν” όσο από διάφορους ιστοχώρους ενημέρωσης πολιτών όπως τα blogs, το indymedia αλλά και άλλους χώρους ηλεκτρονικής διαδραστικής ενημέρωσης. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται ότι το κερδίζουμε ως μία κοινωνία και θα έπρεπε να το αναπτύξουμε περαιτέρω.
Δε ξέρω αν χρειαζόμαστε ένα Σαρκοζύ, έναν “πατερούλη” να δοξάζουμε όπως εννοείς για τον Καραμανλή. Ο Σαρκοζύ ήταν ανερχόμενος υπουγός δημόσιας τάξης και έγεινε υπουργός. Νομίζω ότι η δημοκρατικότητα δε συμβαδίζει πάντα με την ηγεσία και την πολιτική ηγεμονία. Όσο για τα ποσοστά αποδοχής του Σαρκοζύ μάλλον θα έλεγα ότι είναι πολύ χαμηλά και το επίπεδο πολιτικής σκέψης του δεν έχει να παρουσιάσει κάτι το αξιόλογο και το πρωτοποριακό. Θα τολμούσα να πω ότι απλώς σε περιόδους μη παραγωγής ιδεών κυριαρχούν τα συντηρητικά θεωρητικά ρεύματα λόγω της στροφής των πολιτών κάτι που εκφράστηκε την εποχή των ταραξίων (ή των εξεγέρσεων) και αυτο ήταν που εκμεταλλεύτηκε ο Σαρκοζύ ως ένα σωσίβιο ιδεολόγημα που καλύπτει τα συντηρητικά αντανακλαστικά.... παρά το υποτιθέμενο “ηγετικό ανάστημα” και “πληθωρικό πνευματικά λόγο” του. Οπορτουνιστής με όραμα? Ίσως...
.
Συμφωνώ όμως απόλυτα ότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο κρίσεων. Και με τον όρο Κρίση εννοώ όχι ότι απλά έχουμε πρόβλημα, αλλά ότι είμαστε σε έναν Καιρό σε μία χρονική στιγμή λήψης αποφάσεων προς μία κατεύθυνση, οι οποίες σε πρώτο βαθμό θα πρέπει η ίδια η Κυβέρνηση, ο κάθε πολίτης να αντιληφθεί το τι θέλει και πώς το θέλει. Δηλαδή, είναι καιρός να προχωρήσουμε σε μία διαδικασία εμβάθυνσης της Δημοκρατίας ως διαδικασίας και ως κουλτούρας που συνδυάζεται με την ανοχή, τον διάλογο και τον σεβασμό της διαφορετικότητας στον λόγο, στην σκέψη. Σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό το οποίο είναι σημαντικό είναι η επανοριοθέτηση της Πολιτικής μέσα στη ζωή μας ως πολιτικά όντα που έχουν την ατομική και κοινωνική αυτονομία. Διότι, τότε θα μπορέσουμε να θέσουμε τα ερωτήματα όπως για το τί Κράτος θέλουμε, τι Παιδεία θέλουμε, τι είδους Αστυνομία θέλουμε αλλά και το τι είδος ηγεσία θέλουμε. Συλλογική ή έναν ηγέτη “παντογνώστη” ο οποίος θα προσπαθεί συνεχώς να λύνει όλο και πιο πολύπλοκα προβλήματα που προκύπτουν από την όλο και πιο σύνθετη δομή και οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων και σε εθνικό αλλα και διεθνικό επίπεδο. Τότε θα αποφύγουμε και τα ψευδεπίγραφα διλλήματα ηθικών προδιαγραφών (ηθικός Καραμανλής, ανήθικος υπουργός, ανήθικες τράπεζες, κτλ) που παρουσιάζονται ως ipso facto πολιτικές, επικοινωνιακού πάντα χαρακτήρα.
Τελειώνω με αυτά τα απλά λόγια:. Αντίο Αλέξανδρε!
p.s.: Ζητώ απόλυτα συγγνώμη, κκ Πολίτη για το μέγεθος του μηνύματος, όπως και για όποια ορθογραφικά και συντακτικά λάθη αλλά το άρθρο σου μου δημιούργησε πολλές σκέψεις...ελπίζω να μη σε πείραξαν υπερβολικά τα λεγόμενα μου!:)
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων !! Περιμένω σκληρή κριτική και σχόλια;)
zandoulis
Prwta apola thelw na se efxaristisw file mou gia to comment sou sto sxolio mou, to opoio - an kai kathara emfisoumeno apo antidiametriki tis dikis mou ideologia - apotelei mia eis vathos prospathia analusis twn oswn sunevisan stin xwra mas tis teleftaies imeres. Afou epanalavw gia mia akoma fora tin pepoithisi mou oti i energeia tou sugkekrimenou astunomikou mono ws eglimatiki mporei na xaraktiristei, tha apantisw lakwnika se kapoia simeia tou comment sou, ws eksis:
1on: Kaneis den eipe oti kapoion o opoios exei akraia ideologia, prospathoume na ton perithwriopoiisoume i kai eksontosoume. Se ena dimokratiko politevma pou diakrinetai apo estw stoixeiwdis fileleftheres arxes, o kathenas exei dikaiwma na pistevei, na akolouthei kai na viwnei opoiadipote ideologia epithumei, arkei omws o tropos pou tin viwnei na min prokalei opoiasdipote morfis vlavi se sunanthrwpo tou.. Me to teleftaio tha sumfwnisei kathe dimokratis aneksairetws...
2on: Sto comment sou anafereis, oti oi politikes dunsameis tis antipolitefsis den ekmetalleftikan politika ta gegonota. Ki enw to pasok exei kratisei mia omologoumenws aksiepaini stasi, se kamia periptwsi den mporei na isxuristei kaneis to idio kai gia ton Suriza, tou opoiou o arxigos tis koinovouleftikis omadas (ki oxi mono) exei provei se thrasutates ki empristikes ews epikindunes gia tis meres dilwseis (vlepe arxiko sxolio)...
3on: Sto sxolio mou den anafwerthika stous ideologous anarxikous, oi opoioi eimai vevaios oti emeinan makria apo tis ktinwdies twn imerwn, kathws kathe allo para oportounistes-mpaxalakides einai oi sugkekrimenoi...
4on: Sto comment sou uparxoun arketes anakrivies, simantikoteres twn opoiwn einai i anafora sti upoarksi polluplithwn omadwn anarxikwn se polles xwres tis Evrwpis (to fainomeno tis Christania einai monadiko panevrwpaika) alla kai anafores se ideologika morfwmata dikis sou profanws empnefsews (suntiritikos neofileleftherismos??)...
5on: Oson afora tin parotrunsi mou pros to proswpo tou prwthupourgou na "ginei Sarkozy", afti se kamia periptwsi den exei na kanei me kanenos eidou ethnikou paterouli. Makria apo emena aftes oi stalinikwn proelefsewn stoxefseis. Afto sto opoio profanws anaferomai einai i anagki tis xwras gia enan metarruthmisti kai rizospasti politiko, o opoios tha parei stous wmous tou to risko kai tin efthuni gia tis riksikelefthes allages pou toso exei anagki o topos mas...
Afyta ta liga..
Kai pali se efxaristw ki anamenw epanatopothetisi...
Post a Comment